Gerçeklik, olgunun kavrama uygunluğudur. Bütündür.Bütünü oluşturan özdür ki, momentlerin organik birliğinin bütünlüğüdür.Bu birliğin momentlerinin belirlenimleri olumsuz ve bunedenle, yalnızca düşünsel kiptedirler. Gerçeklik nesne olarakbu halde iken; onu elde etmek için dilin yöntemi olan “yargı”,gerçekliği bir çırpıda ele geçirme yeteneğini taşımaz, gerçekliğinher momentini parça, parça bölerek anlar ki; bu ise gerçeğinyapısı ile çelişiktir. Yargının ve gerçekliklerin bu niteliklerininbilinişi, gerçeği elde etme olanağının önünü açar. Her yargınınbir yarma (bölme-parçalama) olduğunun bilinci, gerçeklik karşısındaondan beklentimizi doğru boyutlara çeker. Böylece ilişkimizindoğru doğasını elde etmiş oluruz.Dilin etimolojisinin bilinmesi gerçeğin elde edilmesindeayrı bir kolaylık sağlar. Bazı sözcükler, kavramın karşıtlıklarınıiçkin olarak taşır ve gerçekliğin yapısının apaçık dışa vururlar.Böylece gerçekliğin kurgul (spekülative) karakterini bize gösterirler.Türkçede “yargı” sözcüğü bu özellikleri taşır ve dilin derinliğininbir örneğini gösterir.