Bu çalışmada Osmanlı Devleti’nde öğretim yöntemlerinin tarihi gelişimi analiz edilmeye çalışıldı. Klasik Osmanlı eğitim-öğretim kurumlarının odağındaki medreselerde düz anlatım, soru-cevap, not tutturma… gibi metotlar bulunmaktaydı. Devletin gerileme sürecine girmesiyle birlikte medreselerde eğitim-öğretim yöntemleri müşahede, tetkik-tenkide yer vermeyen bir konuma gelmişti.Modernleşme çabalarıyla medresenin yanında açılan askeri okullar ve mekteplerde ise yeni öğretim metotları uygulanmaya çalışıldı. Selim Sabit Efendi, Ayşe Sıdıka Hanım gibi eğitimciler bu noktada öncü idi. Usul-i Cedit(Yeni Usul) adı verilen yeni öğretim yöntemleri ve araç- gereç kullanımı tepkilerle karşılaşmasına rağmen hızla yayıldı. Türk eğitim tarihinde dönüm noktası olan II. Meşrutiyet döneminde öğretim metotları da büyük gelişmeler gösterdi. Eski yöntemler yerine, ibdai (buldurucu), yaratıcı, tekşifi (keşfettirici) isimleri verilen yeni yöntemler ortaya atıldı. Derslerin özel öğretim yöntemleri üzerinde duruldu. Uygulanmasından çok fazla fayda temin edilen gezigözlem metodu gelişti. Öğretim materyalleri çeşitlendi ve yayıldı