Amaç: Şiddet, toplumda olduğu gibi işyerlerinde de bir halk sağlığı sorunu olmakla birlikte yaşanma sıklığı giderek artmaktadır. Sağlık çalışanlarının maruz kaldığı şiddete ilişkin yurt içi ve yurt dışında pek çok çalışma yapılmıştır, bu çalışmalardan birinde sağlık kurumunda çalışmanın diğer iş yerlerine göre şiddete uğrama açısından 16 kat daha riskli olduğu gösterilmiştir (1). Sağlık çalışanları her an şiddete maruz kalacağını düşünerek sürekli bir tehdidin varlığından endişe etmektedir. Şiddet ve maruz kalma korkusu, çalışanlardaki olumsuz etkileri sunulan sağlık hizmetinin de kalitesini düşürerek yeni şiddet olaylarını ortaya çıkarmaya zemin hazırlamaktadır. Gereç ve Yöntem: Birinci basamak, devlet hastanesi ve üniversite hastanesi çalışanlarının dâhil edildiği bir çalışmada sağlık çalışanlarının yaklaşık yarısının %50,8 (erkeklerde %48,4 ve kadınlarda %52,5) son bir yılda şiddete uğradığı belirtilmiştir (2). Sağlık çalışanlarına yönelik yaşanan şiddet olaylarının bildiriminin oldukça az oranda yapıldığı, sadece yaralanma ve ölüm gibi ciddi olayların şiddet olarak değerlendirilip diğerlerinin bildirilmediği yapılan bazı çalışmalarda öne çıkmaktadır (3). Bulgular: Beyaz Kod Uygulaması 6 Nisan 2011 tarih ve 27897 sayılı Hasta ve Çalışan Güvenliğinin Sağlanmasına Dair Yönetmelik ile tesis edilmiş olup (4), en son 16 Mart 2016 tarih ve 11045126-010.06 sayılı Türkiye Cumhuriyeti Sağlık Bakanlığı Hukuki Yardım ve Beyaz Kod Uygulaması Genelgesi ile düzenlenmiştir ve halen yürürlüktedir (5). Bu uygulama ile kamu ve özel tüm sağlık kurum ve kuruluşlarında gerçekleşen şiddet olaylarının izlenmesi, gereken müdahalenin yapılması ile olayın takip edilmesi, adli mercilere iletilmesi, beraberinde; gerçekleşen olayların analizinin yapılarak ilgili sağlık kurumuna özgü tedbirlerin alınması için çalışma yapılması amaçlanmaktadır. Beyaz kodun kapsamı, hastane personeli, hastalar, hasta yakınları ve ziyaretçilerden oluşmaktadır. Sonuç: Bu çalışmadaki amacımız artık neredeyse her gün gördüğümüz sağlıkçıya şiddet haberlerinin dışında bu şiddetin sıklığını, tipini ve sağlık çalışanları açısından demografik verileri bilmek, ölçülebilir hale getirmek, bu olayların sebebine ve alınacak önlemlerle bu olayları önlenebilir hale getirmektir.

Aim: Although violence is a public health problem in the workplace as well as in society, its incidence is increasing. Violence and fear of exposure reduce the quality of the health service provided, which negatively affects the employees, and paves the way for the emergence of new violence. Our aim in this study is to know the frequency, type and demographic data of violence against healthcare professionals that we see almost every day, and to make these events preventable with the precautions to be taken and the cause of these events. Material and Method: The data in this study includes 359 incidents of violence against healthcare workers from January 2018 to the end of June 2022. The date and time of the white code notifications, the gender, age, duty of the health worker who was exposed, the hospital unit where the incident took place and the type of violence were recorded. These data were grouped and analyzed. Results: It was observed that the number of physicians exposed to violence constituted the majority with 207 (57.7%). 224 (62.4%) of the attacks were recorded as verbal violence, 31 (8.6%) physical violence, and 104 (29.0%) both verbal and physical violence. There was a statistically significant increase in violence cases after the pandemic in the Emergency Department. Conclusion: Violence against healthcare professionals has not changed compared to before the pandemic, unlike the number of patients that decreased during the pandemic. This shows us that violence in health is a viral contagious situation like COVID-19. As all infectious diseases can be prevented with early intervention, treatment or preventive methods, social behavior patterns also need early intervention and protective methods without stereotyping.