___

• Açıkgöz, K., Ü. (2014).Aktif öğrenme. İzmir: Biliş Yayınevi. Akşid, F., & Şahin, C. (2011). Coğrafya öğretiminde aktif öğrenmenin akademik başarı ve tutum üzerine etkisi. Batı Anadolu Eğitim Bilimleri Dergisi, 2(4), 1-26. Aronson, E. (2000). The jigsaw classrom. 16.02.2015 tarihinde https://www.jigsaw.org/ sayfasından alınmıştır. Amber, M. (2014). Actıve learnıng in the scıence classroom. Honors Projects. Paper 113. Aykaç, N. (2005). Öğrenme ve öğretim sürecinde aktif öğrenme yöntemleri. Ankara: Naturel Yayıncılık. Aydede, M., N., (2006). İlköğretim altıncı sınıf fen bilgisi dersinde aktif öğrenme yaklaşımını kullanmanın akademik başarı, tutum ve kalıcılık üzerine etkisi. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü. Yüksek Lisans Tezi, Adana. Aydede, M., N., & Matyar, F. (2008).Sktif öğrenme yaklaşımının öğrencilerin fen bilgisi dersine yönelik tutumları üzerine etkisi. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 17 (3), 17–28. Aydede, M., N., & Matyar, F. (2009).Fen Bilgisi Öğretiminde Aktif Öğrenme Yaklaşımının Bilişsel Düzeyde Öğrenci Başarısına Etkisi. Türk Fen Eğitimi Dergisi, Yıl 6, Sayı 1, 115-127. Baessa, Y., Chesterfıeld, R., & Ramos, T. (2002). Active learning and democratic behavior in guatemalan rural primary schools. Carfax Publishing, 32 (2), 205-218. Bonwell, C. C. & Eison, J. A. (1991). Active learning: Creating excitement in the classroom. Clearinghouse on Higher Education. Washington, DC Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E. K., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş., & Demirel, F., (2008). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık. Büyüköztürk, Ş. (2016). Veri analiz el kitabı. Ankara: Pegem Akademi. Bonwell, C. C. & Eison, J. A. (1991). Active learning: creating excitement in the classroom. Clearing House on Higher Education. Washington, DC. Cook, E., D., & Hazelwood, A., C. (2002). An active learning strategy for the classroom ‘‘who wants to win . . . some mini chips ahoy?’’. Journal of Accounting Education, 20, 297-306. Çakır, N., Şenler, B., Taşkın, B. (2007). İlköğretim II. kademe öğrencilerinin fen bilgisi dersine yönelik tutumlarının belirlenmesi. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 5(4), 637-655. Çakmak, M. (2008). Fen bilgisi öğretmen adaylarının laboratuar ile fen bilgisine yönelik tutumları arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi. Kafkas Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü. Yüksek Lisans Tezi. Kars. Çepni, S. (2010). Araştırma ve proje çalışmalarına giriş. Trabzon: Yazarın Kendisi. Çepni, S. (Ed.) (2016). Fen ve teknoloji öğretimi. Ankara: Pegem Akademi. Doymuş, K., Şimşek, Ü., & Şimşek, U. (2005). İşbirlikçi öğrenme yöntemi üzerine derleme: I. işbirlikçi öğrenme yöntemi ve yöntemle ilgili çalışmalar. Erzincan Eğitim Fakültesi Dergisi, 7 (1), 59-83. Doğanay, A. (Ed) (2012). Öğretim ilke yöntem ve teknikleri. Ankara: Pegem Akademi Yayınları. Hançer, A., H., Şensoy, Ö., &Yıldırım, H., İ. (2003). İlköğretimde çağdaş fen bilgisi öğretiminin önemi ve nasıl olması gerektiği üzerine bir değerlendirme. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Sayı: 13, 80-88. Kaptan, F., & Korkmaz, H. (2001). İlköğretimde etkili öğretme ve öğrenme öğretmen el kitabı. Ankara: MEB Yayınları. Karasar, N. (1994). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Araştırma Eğitim Danışmanlık Ltd. Kartal, T. (2007). İlköğretim fen bilgisi öğretiminde aktif öğrenme yönteminin öğrencilerin başarılarına, tutumlarına ve hatırda tutmalarına etkisi. Selçuk Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü. Yüksek Lisans Tezi, Konya. Kaya, H., & Böyük, U. (2011). İlköğretim II. kademe öğrencilerinin fen ve teknoloji dersine ve fen deneylerine karşı tutumları. Türk Bilim Araştırma Vakfı Dergisi,4 (2), 120-130. Kiras, B. (2013). Vücudumuzda sistemler ünitesinin öğretiminde aktif öğrenmenin öğrencinin başarı, tutum ve yaratıcılığına etkisi. İstanbul Üniversitesi Fen bilimleri Enstitüsü. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul. Klein, P. D. (2006). The challenges of scientific literacy: from the viewpoint of second generation cognitive science. International Journal of Science Education, 28 (2-3), 143-178. Koç, G. (2000). Etkin öğrenme yaklaşımlarının eğitim ortamlarında kullanılması. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, sayı:19, ss: 220-226. Pintrich, P. R. (2000). The role of orientation in self-regulated learning. In M., Boekaerts ve P.R.,Pintrich (Eds.), Handbook of Self-Regulation,13-39, San Diego, CA: Academic Pres. Pundak, D., Herscovitz, O., Shacham, M., & Biton, R. (2009). Instructors' attitudes toward active learning. Interdisciplinary Journal of E-Learning and Learning Objects, Volume 5, 215-232. Senemoğlu, N. (1998). Gelişim öğrenme ve öğretim: kuramdan uygulamaya. Ankara: Gazi Kitabevi. Türkben, T. (2015). Aktif öğrenme yöntemiyle oluşturulmuş sınıf ortamınının öğrenciler üzerisindeki etkisi. International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 10 (7), p. 899-916. Türksoy, E. (2012). İlköğretim 5. sınıf fen ve teknoloji dersinde aktif öğrenme teknikleri ile zenginleştirilmiş öğretimin öğrencinin akademik başarıları ve tutumları üzerine etkisi. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.Yüksek Lisans Tezi, Burdur. Wilke, R. R., (2003). The effect of active learning on student characteristics in human physiology course for nonmajors . Advence in Physıology Education, 4 (27), 207-223 Yıldırım, A. (2009). Bilgisayar eğitiminde aktif öğrenmenin öğrenci akademik başarısı, tutumu ve kalıcılığına etkisi. Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü. Yüksek Lisans Tezi, Ankara.