Bir hukuk normunun meşruiyeti ne onun pozitif hukuk olarak devlet doktrini şeklinde uygulanmasına ne de toplum tarafından hayatı şekillendiren bir norm olarak kabul edilmesine bağlıdır. Başka bir ifadeyle bir normun devlet tarafından insanların yaşamlarını düzenleyen bir hukuk normu olarak düzenlenmiş olması ve buna bağlı olarak insanların bu normu hayatlarına uygulamaları onun için yeterli bir meşruiyet kriteri değildir. Sonuç olarak aslolan bir normun felsefi değeridir, onun pozitif olarak uygulanması yani sosyolojik mer’iyeti değildir. Bu kabul, hukuk tarihi içinde “tabii hukuk” teorisini savunanların en önemli ilkesi olmuştur.