SİYASİ PARTİ YÖNETİCİLERİNİN KARAR VERME DAVRANIŞLARI: GENEL MERKEZ VE ANKARA İL/İLÇE YÖNETİMLERİ ÖRNEĞİ

Genel olarak karar, bir sorunun çözümünde uygulanması düşünülen bir etkinliktir. Karar vermek, tercihlerin içerisinde en büyük değeri sağlayacak olanı seçmektir. Kısaca, seçenekler arasından en uygun olanının seçilmesi aşaması, karar verme aşamasıdır. Yönetimde verilen kararların birbirleriyle ters düşmeyecek şekilde olması tercih edilmelidir. Siyasi partiler, verdikleri kararlarla siyaseti yönlendiren yapılanmalardır. Siyasal kararlar tüm toplum için bağlayıcı kararlardır. Siyasal katılımlarda demokratik kuralların uygulanması, kolektif kararı ve parti içi demokrasiyi de getirir. Dolayısıyla siyasi partilerde lider bağlılığı yerine, demokrasinin yerleşmesi siyasi kararları olumlu yönde etkileyecektir. Bu bağlamda; gerçekleştirilen çalışmada siyasi parti yöneticilerinin karar verme davranışları incelenmiştir. Araştırmanın amacı Ankara ilinde yer alan genel merkez, il ve ilçe teşkilatlarında yer alan siyasi parti yöneticilerinin karar alma davranışlarının incelenmesidir. Araştırma neticesinde öne çıkan sonuçlar irdelendiğinde; kadın yöneticilerin erkeklere göre daha içtepkisel, bağımlı ve mantıklı, yükseköğrenime sahip yöneticilerin, diğer eğitim seviyesindekilere göre daha kararsız oldukları, İlçe teşkilatlarında görev yapan yöneticilerin içtepkisel, il teşkilatında görev yapan yöneticilerin diğer yönetim kademelerindeki yöneticilere göre daha fazla bağımlı karar stratejileri kullandıkları ve büyük yaştaki yöneticilerin kendilerinden genç yöneticilere nispetle daha yüksek düzeyde kararsızlık yaşadıkları bulgularına erişilmiştir.

Keywords:

: Karar verme Siyasi karar verme, Karar verme davranışları,

PDF

___

Ateş, T. (2007). Demokrasi, Siyasi Partiler ve Seçim, İstanbul: Beta Yayınları
Berberoğlu,G.N.(1997).Siyasi Parti Yönetimi, Eskişehir Anadolu Üniversitesi Yayını
Bilgin, A. (1995). Grup Rehberliğinin ve Grupla Psikolojik Danışmanın Lise Öğrencilerinin Anne-Babalarından Bağımsız Meslek Kararı Verme Davranışına Etkisi. Yayınlanmamış doktora tezi, Ankara Üniversitesi
Brown J. & Mann, L. (1990). The Relationship Between Family Structure and Process Variables and Adolescent Decision Making. Journal of Adolescence, 13 (1), 25-37.
Can, H. (2005). Organizasyon ve Yönetim, Ankara: Siyasal Kitabevi.
Caranay, A.Ve Francıs ,A.(2002) Gender Studies: Terms and Debates, Londra, Palgrave Macmillan.
Can, H. (2005). Organizasyon ve Yönetim, Ankara: Siyasal Kitabevi.
Çelik, V.(2011). Eğitimsel Liderlik, Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Çitçi, O. (1989). Yerel Yönetimlerde Temsil, Ankara, TODAİE,144.
Dünya Demokrasi Formu(2000),Varşova.
Deniz, M.E.(2004).” Üniversite Öğrencilerinin Karar Vermede Özsaygı Karar Sitilleri ve Problem Çözme Becerileri Arasındaki İlişkinin İncelenmesi Üzerine Bir Araştırma”, Eğitim Araştırmaları Dergisi,4(15):23-35.
Doğan, S.(2007). Vizyona Dayalı Liderlik, İstanbul: Kare Yayınları.
Duverger, M. (1993). Siyasi Partiler, (Çev. E. Özbudun), Ankara: Bilgi Yayınları,52. Gürüz, D. Ve Gürel, E.(2006).Yönetim ve Organizasyon: Bireyden Örgüte, Fikirden Eyleme, Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Habermas,J. (1998). Between Facts and Norms : Contributions to a Discourse Theory of Law and Democracy, Trans. By William Rehg, Cambridge, MIT Press.
Ilgar, Y. (2002). “Türkiye’de Siyasi Partilerdeki Merkeziyetçi Yapılanmaya Etki Eden Etmenler ve Merkeziyetçi Yapılanmanın Siyasal Demokrasi Açısından Olumsuz Sonuçları” Yüksek Lisans Tezi, Isparta: Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü,98.
Kapani, M. (2006). Politika Bilimine Giriş, Ankara: Bilgi Yayınevi,60-166.
Karasar, N.(2005). Bilimsel Araştırma Yöntemi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Kışlalı, A.T. (1993). Siyasal Çatışma ve Uzlaşma, Ankara: İmge Kitabevi.
Köksal,O.(2011).” Bir Kültürel LİDERLİK Paradoksu: Paternalizm”, Mustafa Kemal Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 8(15):101-122.
Kuzgun,Y. Ve Bacanlı,F.(2005). PDR’de kullanılan Ölçekler,Nobel Yayın Dağıtım, Ankara.
Mann, L., Radford, M., Ford, S., Bond, M., Leung, K., Nakamura, H. & et al. (1998). Cross- Cultural Differences ın Self Reported Decision Making Style and Confidence. International Journal of Psychology. 33 (5), 325-335.
Mcwhırter, E.H., Rasheed, S.,& Crothers,M.(2000). The Effects of High School Career Education on Social- Cognitive Variables, Jopurnal of Counseling Psychology, 47, 330-341.
Osipow,H.S. & Reed, R.(1985). Decision Making Style and Career Indecision in Collage Students, Journal of Vocational Behavior, 27(3),36373.
Öz, E. (1992). Tek Parti Yönetimi ve Siyasal Katılım, Ankara: Gündoğan Yayınları,29.
Özbudun, E. (1995). Siyasi Partiler ve Demokrasi, Ankara: TESAV Yayınları,94.
Sabuncu, Y. (1994). Anayasaya Giriş, Ankara: İmaj Yayıncılık,49-50.
Toor, S. R. ve Oforı, G.(2008).” Leadership For Future Construction Industry: Agenda For Authentic Leadership”, International Journal Oof Poject Management, Vol.26:619-626.
Tuncay, S. (2000). Parti İçi Demokrasi ve Türkiye, Ankara: Gündoğan Yayınları.
Turan, İ. (1996). Siyasal Sistem ve Siyasal Davranış, İstanbul: Der Yayıncılık,109.
Urbinati, N. (2006). Representative Democracy: Principles and Genealogy, Chicago, University of Chicago Press.
Yeşil, S.(2011). Uluslararası İş Etiği ve Yönetimi, Adalet Yayınları, Ankara.
Yiğit, A(2005). Lise Öğrencilerinin Karar Verme Davranışlarının Bazı Değişkenlere Göre Yordanması. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ege Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.