19. yüzyıldan itibaren savaş teknolojisinin gelişmesi, zorunlu askerlik uygulamasına geçiş, savaşların geniş cephelere yayılması ve daha fazla insan gücüne ihtiyaç duyulması gibi değişimler, ülkelerin bütün ekonomik ve sosyal kaynaklarını seferber etmesine yol açtı. Topyekûn savaş fikrinin arka planda yer aldığı bu süreçte çocuklar, gençler ve kadınlar, ülke savunması için cephe gerisine yönlendirildi. Herkesin potansiyel asker olarak görüldüğü bu yeni savaş tekniğiyle çocuklar ve gençler militarize edilmiş beden eğitimi ile askerî talim dersleriyle okul dışında da paramiliter örgütlerle ve izcilik faaliyetleriyle fiziksel ve ruhsal olarak muhtemel bir savaşa hazırlandı. Birinci Dünya Savaşı öncesinde Avrupa’nın birçok ülkesinde yaygınlaşan bu faaliyetler, Osmanlı İmparatorluğu’nun bürokratlarını da etkiledi. Gençler okullarda militarize edilen jimnastik, beden terbiyesi ve askerî talim dersleriyle askerliğe hazırlanırken bir yandan da Türk Ocakları, Türk Gücü Derneği, Osmanlı Güç Dernekleri ve Osmanlı Genç Dernekleri gibi çeşitli paramiliter örgütlerle ve İzciler Ocağı ile okul dışında örgütlenmeye başladılar.