Hakan UĞURLU

Televizyondaki Canlı Yayınlarda Zaman Kavramının Yapılandırılması

Televizyon; görüntüsü ve sesi ile algılamalarda değişikliklere yol açarak, geçen nesnel zamanı, öznel zaman haline getirmektedir. Geçen zamanı ilgi çekici hale getirmeyi başaran televizyon bunu teknolojinin ve insan algısının özelliklerini kullanarak gerçekleştirmektedir. Bunun için işlenen konu, teknolojinin olanaklarını kullanarak daha da ilgi çekici kılınmaya çalışılmakta, bunun yanı sıra da ekran karşısında izleyiciyi daha fazla tutmanın yolları aranmakta ve çeşitli yöntemler uygulanmaktadır. Temel prensip; işlenen konu her ne olursa olsun, izleyici nesnel zamanın nasıl geçtiğinin farkına varmamalıdır mantığı olmakta, bu nedenle izleyicinin zamanı algılayışı değiştirilmeye, zaman yeniden yapılandırılmaya çalışılmaktadır. Canlı yayının sorunsalını bu nesnel zamanı ne şekilde kullanılacağı ve izleyicinin programı seyrederken geçen zamanın psikolojik olarak kısa veya uzun şeklinde değerlendirmesi konusu oluşturmaktadır.

The Structuring of Time Concept in Live Broadcasts

Television converts the objective time concept into the subjective time concept causing changes in perception with audiovisual tools. It succeeds to make “spending time before the TV” an interesting act, it manages this by using the characteristics of technology and human perception. To be able to do this, the topic worked on in TV programs is tried to be made even more interesting by using the means of technology, meanwhile, ways to keep a person before the TV are seeked, and various methods are applied. The basic principle is to avoid the audience to realise how time passes by changing his/her perception of time, thus by restructuring the time concept. The problem of live broadcasts is how to use this objective time, and the psychological time evalution of the audience concerning whether the time spent while watching TV is long or short.

PDF

___

ARMES, Roy (1995). “Toplumsal Düzen” Video Sanatı Eleştirel Bir Bakış. Çev., Hakan Uğurlu. Der. Levend Kılıç. İstanbul: Hil.
ARISTOTELES. Augustinus. Heidegger (1996). Zaman Kavramı. Çev., S. Babür. Ankara: İmge.
CREMER, Charles F., Phillip O. Keirstead, Richard D. Yoakam (1996). ENG Television News. New York: The McGraw-Hill Companies, Inc.
ELIAS, Norbert (2000). Zaman Üzerine. Çev., Veysel Atayman. İstanbul: Ayrıntı.
ESSLIN, Martin (1992). TV Beyaz Camın Arkası. Çev., Murat Çiftkaya. İstanbul: Pınar Yayınları.
FEUER, Jane (1995). “Canlı Yayın Kavramı: İdeoloji Olarak Ontoloji” Video Sanatı Eleştirel Bir Bakış. Çev., E. Nezih Orhon. Der. Levend Kılıç. İstanbul: Hil Yayınları.
KILIÇ, Levend (2000). Görüntü Estetiği. İstanbul: İnkılâp.
KÜKEN, Gülnihâl (1998). “Doğu Ortaçağında Zaman Kavramı” COGİTO Zaman: 12’ye 1 Var. Sayı:11 İstanbul: Remzi.
MELLENCAMP, Patricia (1990). Logics of Television: Essays in Cultural Criticism. London: Indiana University Press.
MUTLU, Erol. (1992). Televizyonu Anlamak. Ankara: Gündoğan Yayınları.
POSTMAN, Neil (1994). Televizyon: Öldüren Eğlence. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
SWALLOW, Norman (1973). Televizyonun Gerçek Gücü. İstanbul: İstanbul Reklam Yayınları.
UĞURLU, Hakan (1996). Uydu İletişimi ve Türksat Haberleşme Uyduları Sistemi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
UĞURLU, Hakan (2002). Canlı Yayınlanan Televizyon Programlarında Zaman Olgusu. Yayınlanmamış Doktora Tezi. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
WILLIAMS, Raymond (1974). Televison. Technology and Cultural Form. Glasgow: Fontana.
ZETTL, Herbert (1998). Sight Sound Motion: Applied Media Aesthetics. California: Wadsword Publishing Company.