Modernizmin ilerlemeci çizgisinde, özerk edimin kısıtlanması ve bireyin çoğul olan karşısında kıstırılışı modernist edebiyatın en önemli odaklarından kabul edilir. Türkçe edebiyatta öznenin içine düştüğü bu ‘birey-toplum sorunsalı’nı en açık ve düşündürücü şekilde ortaya koyan isimlerden biri Yusuf Atılgan’dır. Onun karakterleri ya kendi istekleriyle ya da oraya itildikleri için kendilerine ancak toplumun çeperlerinde yer bulurlar. Yazarın bu makale çerçevesinde ele alınacak öyküsü “Bodur Minareden Öte”de de toplumsal normlar tarafından sindirilen, insanların içinde ama onlardan uzak olan anlatıcı-karakteri ve onun bu hayatın içinde bir yer edinme, ona tutunma hikâyesini takip ederiz. Modernizmin getirdiği kuşatıcılığın en önemli temsilcilerinden olan kent karakterin hareket ve mücadele alanını oluşturur. Bu yazıda öne sürülecek düşünce, anlatıcı-karakterin yer bulma/kendini var etme hikâyesinin, şehrin sunduğu mekânların deneyimlenmesi ve aşılması çabasıyla verilmiş olduğudur. Bunu kanıtlamak amacıyla önce bireysel ve toplumsal ilişkilerin mekânla olan ilgisi sorgulanacak daha sonra da öyküde yer alan mekânlar –bodur minare, ev, yeraltı, vapur- dâhilinde mekân olgusunun kullanılışı tartışılacaktır.

In the progressive line of modernism, some of the main focuses of modernist literature are the restriction of autonomous act and the self that is cornered by majority. Yusuf Atılgan is one of the most important names who work upon this duality between self and society thoroughly in Turkish Literature. His characters find themselves in periphery either out of their own wishes or because they are pushed there. In his short story “Bodur Minareden Öte”, which is also the focus of this article, we follow the narrator-protagonist’s quest to situate himself in his life that is suppressed by the norms of the society. The city that is one of the most essential agents of the encirclement that modernism brings forms the elbow room and fighting space of the character. The claim of this article is that the narrator-protagonist’s story of situating/building himself is given by experiencing the spaces which the city provides and attempting to surpass them. To prove this, firstly the relevance of spaces to the personal and public relations will be questioned, then, within the given spaces in the short story –dwarf minaret, house, underground, ship- the use of space will be discussed