KENTSEL REKREASYON ALANI OLARAK ALIŞVERİŞ CADDELERİNİN İNCELENMESİ: TRABZON ÖRNEĞİ

Büyükşehirlerdeki nüfus artışı, kalabalık ve şehirleşme olguları, aynı zamanda insanların beklentilerinde değişikliklere neden olmaktadır. Büyükşehirde yaşayan ve anakent kültürünü soluyan her insan teknolojik gelişmelerden, mimarinin son gelişimine, ulaşımdaki kolaylıktan yaşam standardının yükseltilmesine kadar giderek artan taleplerinin yanı sıra daha yeşil, daha sağlıklı bir şehir ortamına sahip olmayı arzu etmektedirler. Şehir merkezlerine inşa edilen alışveriş merkezlerinden, sinema salonlarına, tiyatro binalarına ve eğlence merkezlerinin yanı sıra çocuk oyun sahaları, yürüyüş ve koşu yolları, piknik alanları, parklar ve yeşil alanlarda insanlar, dinlenip eğlenceli aktivitelerle hayatlarını daha eğlenceli ve sağlıklı yaşamak istemektedirler. Bu kapsamda kentsel rekreasyon alanları kent sakinlerine sosyal ve psikolojik yönlerden önemli faydalar sağlamaktadır. Bireyler bu rekreasyonel alanlarda hem yenilenme hem de sosyalleşme fırsatı yakalamaktadır. Kentsel rekreasyon alanları içerisinde önemli yer tutan bölgelerden biri de kentlerin ana arterlerini oluşturan caddelerdir. Çalışma kapsamında Trabzon’da bulunan ve kent merkezinin ana damarları haline gelmiş olan üç ana cadde üzerinde rekreasyonel kullanımlar kapsamında mevcut irdeleme yapılmış ve bazı öneriler sunulmuştur.

Anahtar Kelimeler:

Cadde, kentsel rekreasyon, alışveriş caddeleri, aktivite, trabzon

PDF

___

Akesen, A. (1984). “Açık Hava Rekreasyonunda Bazı Temel Kavramlar Ve Özellikleri”, İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, Cilt (34) 131-137.
Altunkasa M., Uzun G., (1991). Rekreasyonel Planlamada Arz ve Talep, Çukurova Üniversitesi Yayınları: 6-80, Adana.
Altınay, M., Bilgimöz,S.(2015). “Alışveriş Merkezlerinin Tercih Edilme Nedenleri Ve Rekreasyonla İlişkisi”, Journal of Recreation and Tourism Research, 2 (3), 37-47.
Bayramoğlu.E., Özdemir,B.(2012). “Trabzon Kent Merkezi, Uzun Sokak Kentsel Donatı Elemanlarının Kent Kimliği Açısından Değerlendirilmesi”,Kastamonu Üni., Orman Fakültesi Dergisi,12 (2): 182-191.
Gülez, S. (1989). Park – Bahçe ve Peyzaj Mimarisi, Karadeniz Teknik Üniversitesi Orman Fakültesi Ders Teksirleri, serisi:29, sayı:2, 213-214, Trabzon.
Hacıoğlu, N., Gökdeniz, A., Dinç, Y. (2009). Boş Zaman Ve Rekreasyon Yönetimi, (İkinci Baskı). Ankara Detay Yayıncılık, 30.
Karaküçük, S. (1997). Rekreasyon Boş zamanları Değerlendirme Kavram, Kapsam ve Bir Araştırma, Seren Ofset, Ankara.
Karaküçük, S. (2005) .Rekreasyon Boş Zamanları Değerlendirme (Altıncı Baskı). Ankara: Gazi Kitapevi, 19-59.
Karaküçük, S., Gürbüz, B. (2007).Rekreasyon ve Kentlileşme, Ankara, Gazi Kitapevi, 19.
Mobley, T.A.(2006). Yerel Yönetimlerin Halkın Rekreasyon ve Park İhtiyaç ve Hizmetlerini Karşılamadaki Rolü, Eskişehir Sağlıklı Kentler Birliği Toplantısı, Eskişehir.
Sezgin, S. (1987). “Türk Toplumunun Rekreasyon Alışkanlıkları İstanbul Örneği”, Marmara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, İstanbul.
Uzun,G. (1998). Kentsel Rekreasyon Alan Planlaması, Çukurova Üniversitesi, Ziraat Fakültesi, Ders Kitabı No:48, Adana. 22 Adana.