SİVİL TOPLUM VE TÜRKİYE CUMHURİYETİ’NDEKİ YERİ

Halkın, halk tarafından, halk için yönetilmesi olan demokrasinin en önemli aktörlerinden biri sivil toplum ve unsurlarıdır. Tarihsel gelişimine bakıldığında Batı medeniyeti içinde ve ona özgü olarak gelişen sivil toplum kavramı antik çağa kadar dayanır. Bugün Türkiye’nin sahip olduğu demokrasiyi anlamanın bir yolu da sahip olduğu sivil toplum ve unsurlarını anlamaktan geçer. Osmanlı İmparatorluğu ve Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk yıllarına sivil topluma bakmadan bugün hakkında yorum yapmak yanlış olur. Dolayısıyla makalede sivil toplum kavramının gelişimini ele alıp, Osmanlı İmparatorluğu ve Türkiye Cumhuriyeti’nde gelişimi ve durumu hakkında bir değerlendirme yaptıktan sonra Türkiye’de sivil toplumun bugünü değerlendirilecektir. Anahtar kelimeler: Sivil Toplum, Osmanlı İmparatorluğu, Türkiye Cumhuriyeti.

Anahtar Kelimeler:

Sivil Toplum, Osmanlı İmparatorluğu, Türkiye Cumhuriyeti

-

One of the most prominent future of the democracies is civil society and its affiliates. Under the historical perspective western society has roots goes to ancient era. The way of the understanding of Turkish democracy is based on the principle of civil society. Without looking at the Ottoman Empire and first years of the Republic of Turkey, it would be mistake to give commends about todays civil society. Therefore in this article civil society notion wil be defined after the evaluation of development of Turkish civil society and its own society

Keywords:

Civil Society, Ottoman Empire, the Republic of Turkey,

PDF

___

AKAL, C. B. (1998). İktidarın Üç Yüzü. Ankara: Dost Kitabevi Yayınları.
ABAY, A. R. (2012 ). Sivil Toplum ve Demokrasi Bağlamında Sivil Dayanışma ve Sivil Toplum Örgütleri, s. 280, http://iibf.ogu.edu.tr/kongre/bildiriler/06-04.pdf (Erişim: 10. 10.2012).
ARABACI, A. (2008). Helsinki’den Günümüze Türkiye’de Sivil Toplum, Dernekler Dergisi sayı 4 s. 16-25, http://derneklerdergisi.com/tr (Erişim 10. 10. 2012).
AYDIN, S. ve KEYMAN, F.(2004). European Integration and Transformation of Turk- ish Democracy. CEPS, EU-Turkey Working Papers, No. 2.
BARRY, N. (1998). Sivil Toplum, Din ve İslam, Liberal Düşünce Dergisi, Cilt 3, Sayı 12.
BİKMEN, F., MEYDANOĞLU, Z. (editörler) 2006.Türkiye’de Sivil Toplum: Bir Değişim Süreci, Uluslararası Sivil Toplum Endeksi Projesi Tu rkiye U lke Raporu, I stanbul: TU SEV. .tusev.org.tr. (Erişim 12.01. 2013).
ÇAHA, Ö. (2003). Aşkın Devletten Sivil Topluma. İstanbul: Gendaş Yayınları.
ÇAHA, Ö. (1994). Osmanlı’da Sivil Toplum, A. Ü. S. B. F. Dergisi, C:49, sayı 3.
ÇAHA, Ö. (2005) Sivil Toplum Üstüne. Sivil Toplum ve Demokrasi içinde. Lütfi Sunar
(yay. haz.), İstanbul: Kaknüs Yayınları.
ÇAHA. Ö.(1997). 1980 Sonrası Türkiye’sinde Sivil Toplum Arayışları. Yeni Türkiye Dergisi (Sivil Toplum Özel Sayısı), Sayı:18.
ÇİMEN, İ., GÜVEN, İ. (2007). Türkiye’de Sivil Toplumun Tarihsel Gelişimi – 2, Der- nekler Dergisi, sayı 2 s. 10-15 , http://derneklerdergisi.com/tr (Erişim 10. 10. 2012).
DEMİR, Ö., ACAR, M. (1997). Sosyal Bilimler Sözlüğü, Ankara: Vadi Yayınları.
DUMAN, F. (2003) “Siyasetin Güç Merkezleri- Sivil Toplum”, Mümtaz’er Türköne (ed), Siyaset içinde, (s, 347-377 ). Ankara, Lotus Yayınevi.
ERDOĞAN TOSUN, G. (2001). Demokratikleşme Perspektifinden Devlet-Sivil Toplum İlişkisi. İstanbul, Alfa Yayınları.
ERSEN, B. T., KAPLICA, K., KAYA, D. ve VARON, L.(2011). Sivil Toplum İzleme Raporu 2011. No: 54. İstanbul: TÜSEV Yayınları. www.tusev.org.tr. (Erişim 12.01. 2013).
HOCAOĞLU, D.(1997). Sivillik ve Demokrasi, Yeni Türkiye, Sivil Toplum Özel Sayısı, 18, s.101-119.
İÇDUYGU, A. MEYDANOĞLU, Z. ve Sert, D. (2011). Türkiye’de Sivil Toplum: BİR
DÖNÜM NOKTASI Uluslararası Sivil Toplum Endeksi Projesi Türkiye Ülke Raporu II, İstanbul: TÜSEV Yayınları. www.tusev.org.tr. (Erişim 12.01. 2013).
İNSEL, A. (1990). Türkiye Toplumunun Bunalımı, Ankara: Birikim Yayınları.
KALAYCIOĞLU, E. (1998). Sivil Toplum ve Neopatrimonyal Siyaset. Keyman, A. F.(der.) Küreselleşme Sivil Toplum ve İslam içinde (s, 114-130 ), Ankara: Vadi Yayınları.
KARPAT, K.H. (2007). Türkiye’de Siyasal Sistemin Evrimi 1876-1980,
(Çev.)E.Soğancılar, İmge Kitabevi, Ankara.
KEANE, J. (1993). Sivil Toplum ve Devlet Avrupa da Yeni Yaklaşımlar, İstanbul: Ay- rıntı yayınları.
OKUTAN, M. Ç. (2006). Bilgi Toplumunda Sivil Toplum ve Demokrasi, Nihal Kar- gı(ed), Bilgi Ekonomisi içinde, (s, 70-85) Bursa: Ekin Kitabevi.
ÖZBUDUN, E.(1998). Türkiye’de Sivil Toplum ve Demokratik Konsolidasyon. Sivil
Toplum, Demokrasi Ve İslam Dünyası içinde (ss 111-127), Özdalga, E. ve Persson, S. (ed), İstanbul: Tarih Vakfı Yurt Yayınları.
TACSO (Sivil Toplum Kuruluşları için Teknik Yardım Türkiye Ofisi). 2010. IPA kelerindeki Sivil Toplum Kuruluşları için Teknik Destek: Türkiye İhtiyaç Analizi Raporu. Ankara. Ül
TOSUN, T.(2008). Meşrutiyet’ten 1980’ler Türkiye’sine Sivil Toplum, Dernekler Der- gisi, sayı 3 (ss. 10-17), http://derneklerdergisi.com/tr (Erişim 10. 10. 2012).
TOKÖZ, F.(1986) “Dernekler”, Cumhuriyet Dönemi Türkiye Ansiklopedisi içinde, C:2, İstanbul: İletişim Yayınları.
TÜSEV (2010).“Sivil Toplum Değerlendirme Raporu Ekim 2009-Eylül 2010.
www.tusev.org.tr. (Erişim 12.01. 2013).
http://www.dernekler.gov.tr/ (16.02.2013).