Bu çalışmanın amacı Fransız yazar Hervé Guibert’in To the Friend Who Did Not Save My Life (1990; Hayatımı Kurtarmayan Arkadaşıma) başlıklı yarı otobiyografik romanının bir incelemesini sunmaktır. Günlük şeklinde yazılmış olan bu romanın ölüm ve yazma süreçleri arasındaki devamlılığı irdelediğini öne sürecek ve insan bedeni ile yazılı eseri silinmeye yüz tutmuş, okunmaz birer metin olarak ele aldığını göstereceğim. To the Friend romanını önce HIV virüsünün anlatıcının bedenini ele geçirirerek öznel belirsizlik yarattığı bir hastalık anlatısı olarak ele alacağım. Daha sonra benzer bir belirsizliğin farklı yazarların etkisi altında kalan anlatıcının yazılarında da ortaya çıktığına değinecegim. Çalışmamı, anlatıcının kontamine olmuş bedeni ve yazısı arasındaki paralelliklere ve Guibert'in eserinde orijinallik/otantiklik ve imitasyon/kontaminasyon arası çekişmeye dikkat çekerek sonlandıracağım

This essay presents an analysis of the French author Hervé Guibert’s semi-autobiographical novel,To the Friend Who Did Not Save My Life (1990). I argue that, written in the form of diary-like entries, the book underlines the continuum between the processes of dying and writing, treating both the physical body and the body of writing as illegible texts under erasure. I first examine To the Friend as an illness narrative, where the narrator’s body is taken over by the HIV virus, creating a sense of self-uncertainty. I then demonstrate that the same uncertainty is also reflected in his writing infiltrated by the style of other authors that influenced him. Drawing on compelling parallels between the narrator’s contaminated body and impure body of writing, I reveal the tension between originality/authenticity and imitation/contamination in Guibert’s work