Bayrak ve ulusal marş gibi değerler, ülkelerin ve devletlerin yaşamlarında temel ve ortak unsurlardır. Her ülkenin ulusal günlerinde birlik ve beraberliğin sembolü olarak koro halinde söylenen ve ezbere bilinen marş biçimi; kuralları ile müziksel özellikleri belirlenen vatan şarkılarıdır. Beste ve güftesi büyük anlam taşıyan ülkesinin kültürel ve folklorik özelliklerini yansıtan eserlerdir. Halk ya da ulus kavramları ulusal marşlarda toplumdan topluma sosyokültürel açıdan farklılık gösterir. Bu ülkelerin içerik farklılığı yani gerçekliğidir. Örneğin ada ülkelerinde Japonya, Avustralya, İngiltere toplumlarında ulus kavramı tek bir tanımla ifade edilir. “Biz bir ulusuz”, “Tanrı‟nın kullarıyız” gibi… Politik gelişimlerin etkisine açıktır. Bir devletin sosyo-kültürel yapısını çözümlemede dili, bayrağı, başkenti gibi ulusal marşları da belirleyici bir unsurdur. Ulusal marş ve belirtilen diğer öğeler devletler ve onun hükümetleri tarafından yasalar koyularak resmen onaylanır. Belirli bir amaca hizmet etmesi sağlanır. Ulusal bilincin oluşması ve kalıcılığını muhafaza etmesi düşünülür. Zaman ve coğrafik yapıyla değişen dünya düzeninin topluluklar ve devletler açısından önemi ele alış ve işlevi yönüyle farklılık gösterebilir. Örneğin Alman Klasiğinin zirvelerinden olan Schiller ve onun “Ode an die Freude” adlı şiirinin Beethoven tarafından yapılan bestesi, Avrupa Birliğinin resmi marşı olarak 1985‟de Birliğin Devlet ve Hükümet başkanlıklarınca onaylanmıştır. Ulusal marş ile devlet arasında sıkı bir ilişki vardır. Devletin onayladığı ve yasalaştırdığı şey ulusal marştır ve bu sayede pekiştirici bir etkendir. Ulusal marşlar ile modern devletlerin oluşumunda bir bağ vardır. Bu bağ ulusal marşların simgesel özelliklerinin ülkelerin tanınmasında etkin bir rol almasından da kaynaklanır. Örneğin “İstiklal Marşı” 1982 Anayasası ile belirlenmiş olup anayasanın değiştirilemez hükümleri arasındadır. Özellikle Türklerin Milli Marşı olan “İstiklal Marşı” saygının sembolü olarak ayağa kalkarak söylenir.