ALTERNATİF ÖĞRENME MEKANLARI OLARAK MÜZELERİN EĞİTİM-ÖĞRETİMDE KULLANILMASININ ÖNEMİ

Okullar bireyler için en önemli öğrenme ortamları olarak kabul edilmektedir. Ancak yaşam içerisinde öğrenilen her şey sadece okullarla sınırlı değildir. Okullar, daha önce belirlenmiş hedeflere uygun olarak, bireylere yeni davranışlar kazandıran yaşantılar hazırlayan ve bu hazırlamış olduklarını sunan bir sistem olup, ağırlıklı olarak hazır kuramsal bilgileri vermektedir. Bunu yaparken en kalıcı öğrenmenin sağlandığı bireylerin hayal gücünü önemsemeyen ve yaparak yaşayarak öğrenme ortamlarının öğretim süreci içerisinde kullanılmasına imkan vermemektedir. Halbuki eğitimsel süreç içerisinde öğrenci ne kadar aktif olursa ve öğrendiği bilgiyi ne kadar yaşamın içerisine dahil ederse o kadar başarılı bir öğrenme sağlanabilmektedir. Bu öğrenmenin sağlıklı bir şekilde gerçekleşebilmesi için de derslerin sınıf ortamlarının dışında galeriler, fabrikalar, atölyeler, iş merkezleri, sanat merkezleri ve müzeler gibi farklı ortamlarda işlenmesinin büyük yararları vardır. Yapılan bu çalışmada okullar dışında bir eğitim ve öğretim ortamı olarak müzelerin kullanılmasının önemi ortaya konulmaya çalışılmış, aynı zamda okul ve müze gibi farklı kurumların bir öğrenim programı çerçevesinde ilişkilendirilmesinin yaratmış olduğu yönetsel sorunlar dikkate alınarak konu ile ilgili olarak yapılması gerekenler üzerinde durulmuştur. Çalışma ile müze ve okulların öğrenmede işbirliğine yönelik faaliyetlerde bulunmalarının önemi ortaya konularak, yapılan çalışmalar esnasında okul ve müze idarecileri ile öğretmenlerin yaşamış oldukları sorunlara yönelik çözüm önerileri ortaya konulmuştur.

Anahtar Kelimeler:

Müze, Eğitim-Öğretim, Müze ile Eğitimi

Keywords:

Müze, Eğitim-Öğretim, Müze ile Eğitimi,

PDF

___

Allan Douglas, A. (1963). Personel, müzelerin teşkilatlanması pratik öğütler. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi.

Artun, A. (2006). Tarih sahneleri sanat müzeleri I (müze ve modernlik). İstanbul: İletişim Yayınları.

Aslankara, M. S. (2006). Kybele’yi yeniden yaratmak, yaratıcı drama. Ankara: Naturel Yayıncılık.

Atagök, T. (1999). Çağdaş müzeciliğin anlamı; müze ve ilişkiler, yeniden müzeciliği düşünmek. İstanbul: Yıldız Teknik Üniversitesi Basım Yayın Merkezi.

Aydın, İ. (2006). Alternatif okullar. Ankara: Pegem A Yayıncılık.

Balcıoğlu, E. M. (2008). Müzelerde yeni eğilimler. Antalya Kent Müzesi Projesi Yayını. Erişim adresi: http://www.antalyakentmuzesi.org.trdownload19.pdf

Binbaşıoğlu, C. (1995). Türkiye’de eğitim bilimleri tarihi. İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.

Bostancı, K. (2002, Mart-Nisan). İsmail Hakkı’nın (Baltacıoğlu) bir konferansı: vilayet müzeleri nasıl teşkil edilir ve neye yarar?. Türkiye’de Sanat, 53, 22-29.

Bozdoğan, A. E. (2007). Bilim ve teknoloji müzelerinin fen öğretimindeki yeri ve önemi (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü İlköğretim Anabilim Dalı Fen Bilgisi Öğretmenliği Bilim Dalı, Ankara.

Buyurgan, S. (2009). Görme engelliler eğitimi anabilim dalı öğrencilerine yönelik programlı bir müze ziyareti. Milli Eğitim, 182, 214-231.

Buyurgan, S., Mercin, L. (2005). Görsel sanatlar eğitiminde müze eğitimi ve uygulamaları. Ankara: Görsel Sanatlar Eğitimi Derneği Yayınları.

Bümen, N.T. (2007). Çoklu zeka kuramı ve eğitim, eğitimde yeni yönelimler, (Ö. Demirel, Ed.). Ankara: Pegem A Yayıncılık.

Cömert, B. (2014). Mitoloji ve İkonografi. Ankara: De Ki Basım Yayım Dağıtım Ltd. Şti.

Çilenti, K. (1988). Eğitim teknolojisi ve öğretim. Ankara: Kadıoğlu Matbaası.

Earl, A. (1997). Müze pedagojisi İngiltere’de nasıl gelişti? Tarih konuşan drama, Drama-maske müze (T. Sağlam, Çev.). Ankara: Çağdaş Drama Derneği.

Erbay, F. (1999). Uluslararası düzeyde devlet otoritesinin müzelerdeki etkisi, Yeniden müzeciliği düşünmek. İstanbul: Yıldız Teknik Üniversitesi Basım-Yayın Merkezi.

Gammon, B. (2003). Assessing learning in museum environment, A practical guide for museum evaluators. London: Head of Learning& Audience Development Science Museum.

Gerçek, F. (1999). Türk müzeciliği. Ankara: T.C. Kültür Bakanlığı Yayınları.

Giray, K. (2002). Modern sanat müzeleri bir gereksinmenin ötesinde bir zorunluluktur. Türkiye’de Sanat, 52, 52-55.

Harrison, M. (1963). Eğitim ve müzeler, müzelerin teşkilatlanması-pratik öğütler. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi.

Hein, G. E. (1998). Learning in the museum, reprinted. London: Routledge.

Hooper Greenhill, E. (1999). Müze ve galeri eğitimi (M. Ö. Evren & E. G. Kapçı, Çev.). Ankara: Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayınları.

İnel, B. (2002). Çağdaş müzemiz üzerine düşünceler. Türkiye’de Sanat, 52, 56-59.

Kavcar, C. (2002). Örgün eğitimde dramatizasyon, yaratıcı drama. Ankara: Naturel Yayıncılık.

Köksal, N. (2007). Beyin temelli öğrenme, eğitimde yeni yönelimler (Ö. Demirel, Ed.). Ankara: Pegem A Yayıncılık.

Museum of science and industrie. (2014, 11 Mart). Erişim adresi: http://uk. tourisme93.com/document.php?pagendx=10017.

Müze. (2014, 15 Şubat). Erişim adresi: http://ttkb.meb.gov.tr/yenicalismalar/muze/muze.html

Onur, B. (2003). Müzecilik eğitimi seminerleri I. Antalya: Suna- İnan Kıraç Akdeniz Medeniyetleri Araştırma Enstitüsü.

Önder, A., Abacı, O., Kamaraj, I. (2009). Müzelerin eğitim amaçlı kullanımı projesi: İstanbul arkeoloji müzesi’ndeki Marmara örneklemi 1. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 25,103-117.

Sezgin, M., Karaman, A. (2009). Müze yönetimi ve pazarlaması. Konya: Çizgi Kitabevi.

Shaw, W. M. K. (2004). Osmanlı müzeciliği. İstanbul: İletişim Yayınları.

Şimşek, A. (2006). Tarihsel romanın eğitimsel işlevi. Bilig, 37, 65-80.

Yılmaz, A. (1996). Müzelerde çocuk eğitiminin müze koleksiyonları bağlamında değerlendirilmesi ve Rahmi M. Koç sanayi müzesi örneğinde irdelenmesi (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Yıldız Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.

Yurdakul, B. (2007). Yapılandırmacılık, Eğitimde yeni yönelimler (Ö. Demirel, Ed.). Ankara: Pegem A Yayıncılık, s. 39-61.

Yücel, E. (1999). Türkiye’de müzecilik. İstanbul: Arkeoloji ve Sanat Yayınları.