Pandemi döneminde stüdyo eğitimi alan üniversite öğrencilerinin uzaktan çalışma alanlarının mekânsal dönüşümü

Uzaktan öğrenme sürecinde etkileşim kurabilme sorunsalı, özellikle uygulamalı ve tasarım eğitimi gibi stüdyolarda geçen derslerde kendini ön plana çıkarmaktadır. Bunu arttırabilmek adına tek taraflı bir çabanın yeterli olmadığı; karşılıklı olarak, yüz yüze eğitim sürecine göre daha farklı bir emek gerektiği açıktır. Bu bağlamda çalışmada ev içindeki bileşenlerin öğrenme sürecindeki dönüşümlerini gözlemlemek amaçlanmıştır. Kişisel öğrenme ortamı oluşturma sürecindeki arayışlar, bunların eski-yeni konumları ya da durumları arasındaki ilişkiler, hangi gerekçelerle bu dönüşümlerin yapılmasına gereksinim duyulduğu konuları irdelenmiştir. Farklı ortamlarda dahi bu etkileşimi kurabilme becerisi, öğrenme algısını ve bilincini farklı bir noktaya taşıyacak; kişisel anlamda özgün süreçlerin keşfedilmesine olanak sağlayabilecektir. Güncel konum her şeyin karmaşıklaştığı, çözümsüz göründüğü, iç içe geçen bir ‘kırılma’ anı olarak değerlendirilebilir. Öğrencilerin olanakları dahilinde yaptıkları mekânsal düzenlemelere yönelik bir arayış olan bu çalışmada öncül araştırma sorusu ‘pandemide mekânsal dönüşümün nasıl gerçekleşmekte olduğu’ üzerinedir. Konuma ilişkin sorunların deneyimlenerek çözümlenmesi ile verimli üretim aşamalarının gerçekleştirilebileceği hipotezi ile kişisel öğrenmeye ilişkin kodların da geliştirilebileceği düşünülmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Uzaktan eğitim, Tasarım eğitimi, Aidiyet, Stüdyo kültürü, Aura

Spatial transformation of remote working spaces of university students receiving studio education during the pandemic

The problem of interacting in the distance learning education process comes to the forefront, especially in applied and in-studio courses such as design education. To increase this, a unilateral effort is not enough; a different mutual effort is required compared to face-to-face education. One of these efforts is the construction of the learning environment. Based on this, this study focuses on how studio education students organize their physical learning environments during their distance education process. In this study, it is aimed to observe transformations caused by the learning process in the home components. The study was held with students who received design studio course at Muğla Sıtkı Koçman University, Department of Architecture and Karabük University, Industrial Design and Graphic Design departments. The search in the process of creating a personal learning space, the relationships between old-new positions or situations, and the reasons for which these transformations are needed are examined. The ability to establish this interaction even in different environments will carry the perception and awareness of learning to a different point and enable the discovery of unique processes in a personal sense. The current position can be considered an intertwined ‘breaking’ moment when everything becomes complicated and seems unresolved. In this study, which is a search for spatial arrangements made by students within their possibilities, the primary research question is ‘how does spatial transformation take place during the pandemic?’. This study reveals how students create learning codes for the physical space in which they will perform creative thinking and how these codes are reflected in the transformation of physical space. It is thought that codes related to personal learning can be developed with the hypothesis stating that efficient production stages can be realized by solving location-related problems with experience.

Keywords:

Remote learning, Design education, Belonging, Aura, Studio culture,

PDF

___

Acar, A. (2020). Birinci sınıf mimarlık eğitimi için çevrimiçi izdüşümler. XXI. Retrieved August 28, 2022, from https://xxi.com.tr/i/birinci-sinif-mimarlik-egitimi-icin-cevrimici
Acar, A., Soysal Acar, A. Ş. & Ünver, E. (2021). Mimarlık bölümü birinci sınıf öğrencilerinin kendi problem çözme becerilerine dair algılarının dikkat ve görsel-mekansal becerileriyle ilişkisi üzerine bir araştırma. Megaron. 16(2), 212-222. doi:10.14744/MEGARON.2021.98623
Akış, T., Traunmüller, I. C., Kasalı, A., Tunç, A., Kul Özdemir, N., Emgin Şavk, B., Duran, H. E. & Doğan, F. (2020). İYTE Mimarlık fakültesi uzaktan eğitime geçiş anketi. Midekon. Retrieved August 28, 2022, from http://midekon.mo.org.tr/wp-content/uploads/2020/04/Uzaktan_Egitim_Anketi.pdf
Alcocer, A. & Martella, F. (2020). Public house: the city folds into the space of the home. The Architectural Review. Retrieved March 12, 2022, from https://www.architectural-review.com/essays/public-house-the-city-folds-into-the-space-of-the-home
Aldoy, N. & Andrew Evans, M. (2021). An investigation into a digital strategy for industrial design education. International Journal of Art and Design Education. 40(1), 283-302. doi:10.1111/jade.12334
Auge, M. (2016). Yok-yerler: üstmodernliğin antropolojisine giriş. (T. Ilgaz, Trans.). İstanbul: Daimon.
Aydınlı, S. & Kürtüncü, B. (2014). Paralaks oda: “öğrenmeyi öğrenme” ortamı olarak stüdyo. İstanbul: YEM Yayınları.
Benjamin, W. (2020). Teknik olarak yeniden üretilebilirlik çağında sanat yapıtı. (G. Sarı, Trans.). İstanbul: Zeplin.
Bhattacherjee, A. (2012). Social science research: principles, methods, and practicez. Textbooks Collection. 3. Retrieved March 12, 2022, from https://digitalcommons.usf.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1002&context=oa_textbooks
Biermeier, M. A. (2015). Inspired by reggio emilia: emergent curriculum in relationship-driven learning environments. Young Children. 70(5). Retrieved August 28, 2022, from https://www.naeyc.org/resources/pubs/yc/nov2015/emergent-curriculum#:~:text=The%20third%20teacher%20is%20the,and%20environment%20that%20ignites%20learning.
Bilen, M. (2002). Plandan uygulamaya öğretim. Ankara: Anı Yayıncılık.
Binkley, M., Erstad, O., Herman, J., Raizen, S., Miller-Ricci, M. & Rumble (2012). Defining twenty-first century skills. Griffin, P., McGaw, B., Care, E. (Eds.). In Assessment and teaching of 21st century skills. pp. 17-66. New York: Springer.
Büyüköztürk, Ş. (2005). Anket geliştirme. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi. 3(2), 133-151.
Colomer, J., Serra, T., Canabate, D. & Bubnys, R. (2020). Reflective learning in higher education: active methodologies for transformative practices. Sustainability. 12(9), 1-8. doi:10.3390/su12093827
Çakmak, Z. (1999). Kümelenme analizinde geçerlilik problem ve kümelenme sonuçlarının değerlendirilmesi. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi. 3, 187-205.
Çakmak, Z., Uzgören, N. & Keçek, G. (2015). Kümelenme analizi teknikleri ile illerin kültürel yapılarına göre sınıflandırılması ve değişimlerinin incelenmesi. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi. 12.
Ellis-Ormand, J. (2013). Öğrenme psikolojisi. (M. Baloğlu, Trans.). Ankara: Nobel.
Fahlen, L. E. & Brown, C. G. (1992). The use of a 3D aura metaphor for computer-based conferencing and teleworking. Proceedings of the 4th Multi-G Workshop. Stockholm, Sweden. 69-74.
Hajirasouli, A. & Banihashemi, S. (2022). Augmented reality in architecture and construction education: state of the field and opportunities. International Journal of Educational Technology in Higher Education. 19(39), 1-28. doi:10.1186/s41239-022-00343-9
Katz, L. G. (1987). What should young children be learning?. ERIC Digest. Retrieved August 29, 2022, from https://files.eric.ed.gov/fulltext/ED290554.pdf
Malaguzzi, L. (1996). The hundred languages of children: the reggio emilia approach to aerly childhood education. New Jersey: Ablex Publishing Corporation.
Miller, P. H. (2009). Theories of developmental psychology. New York: Worth Publishers.
Norberg-Schulz, C. (1991). Genius Loci: towards a phenomenology of architecture. New York: Rizzoli.
Öksüz, E. E. (2016). Mekanın özü: maddesel gerçeklik ötesi, mekansal aura. Unpublished M.D. Thesis. Istanbul Technical University.
Özden, Y. (2003). Öğrenme ve öğretme. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Portillo, J., Garay, U., Tejada, E. & Bilbao, N. (2020). Self-perception of the digital competence of educators during the COVID-19 pandemic: a cross-analysis of different educational stages. Sustainability. 12(23), 1-13. doi:10.3390/su122310128
Senemoğlu, N. (2020). Gelişim, öğrenme ve öğretim: kuramdan uygulamaya. Ankara: Anı Yayıncılık.
Tam, C. (2022). The third teacher: architecture as enabler of active learning. Unpublished M.A. Thesis. Massachusetts Institute of Technology.
Thomas, R. M. (1998). Conducting educational research: a comparative view. Bergin & Garvey.
Torres Martin, C. T., Acal, C., El Homrani, M. & Mingorance Estrada, A. C. (2021). Impact on the virtual learning environment due to COVID-19. Sustainability. 13(582), 1-16. doi:10.3390/su13020582
Türkkan, S. (2020). Mimarlık eğitimini mimarlık eğitimi yapan bağzı şeyler. XXI. Retrieved August 28, 2022, from https://xxi.com.tr/i/mimarlik-egitimini-mimarlik-egitimi-yapan-bagzi-seyler
Yurtluk, M. (2005). Proje tabanlı öğrenme. Ö. Demirel (Ed.). In Eğitimde yeni yönelimler. pp. 39-65. Ankara: Pegem A Yayıncılık.