Üniversite Öğrencilerinin Serbest Zaman İle İlişkili Tutum, Yönetim Ve Memnuniyetlerinin İncelenmesi

Genç bireylerin fiziksel ve ruhsal bütünlüğünü olumlu yönde geliştirmesine katkı sağlayan fiziksel aktivitenin serbest zaman aktiviteleri içinde yer alması ile ilgili farkındalığın artması önemlidir. Bu nedenle bu araştırmanın amacı, fiziksel aktivite yapan ve yapmayan üniversite öğrencilerinin serbest zaman ile ilişkili tutum, yönetim ve tatminlerinin incelenmesidir. Araştırmanın örneklemini 2017-2018 öğretim yılı güz ve bahar döneminde Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Fakültesi Ergoterapi Bölümünde okuyan öğrenciler oluşturdu. Öğrenciler, haftada en az iki günlük serbest zaman aktivitesini üniversitenin sağladığı bir imkânla fiziksel aktivite yaparak geçirenler (n=76) ve geçirmeyenler (n=62) olarak iki gruba ayrıldı. Çalışmada serbest zaman değerlendirme anketi, 18-22 yaş yetişkinlerde fiziksel aktivite içeren oyunları oynamaya yönelik tutumları ölçeği ve boş zaman yönetim ölçeği kullanıldı. Verilerin analizinde bağımsız örneklem t testi kullanılmıştır. Elde edilen sonuçlara göre öğrencilerin tutumları ve boş zaman aktivitelerinde memnuniyet düzeyleri arasında anlamlı fark bulunmuştur (p <0.05); Bununla birlikte, öğrencilerin boş zaman aktiviteleri üzerine yönetiminde anlamlı bir fark görülmemiştir (p> 0,05). Bu nedenle zihinsel ve fiziksel sağlık ve refahın sürdürülmesinde önemli bir yere sahip fiziksel aktivitelerin yeniden yapılandırılması ile ilgili üniversite yönetimlerinin önlem almasının önemli olduğu düşünülmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Fiziksel aktivite, Serbest zaman, tutum

PDF

___

Akgül, B. M., ve Karaküçük, S. (2015). Free time management scale: Validity and reliability analysis Boş zaman yönetimi ölçeği: Geçerlik-güvenirlik çalışması. Journal of Human Sciences, 12(2), 1867-1880.
Ardahan, F., ve Lapa, T. Y. (2010). Üniversite Öğrencilerinin Serbest Zaman Tatmin Düzeylerinin Cinsiyete Ve Gelire Göre İncelenmesi. Spor Bilimleri Dergisi, 21(4), 129-136.
Beard, J. G., ve Ragheb, M. G. (1980). Measuring leisure satisfaction. Journal of leisure Research, 12(1), 20.
Bree, M. M., Passchier, J., ve Emmen, H. H. (1990). Influence of quality of life and stress coping behaviour on headaches in adolescent male students: an explorative study. Headache: The Journal of Head and Face Pain, 30(3), 165-168.
Bulut, S. (2013). Sağlıkta sosyal bir belirleyici; fiziksel aktivite. Turkish Bulletin of Hygiene ve Experimental Biology/Türk Hijyen ve Deneysel Biyoloji, 70(4).
Cagle, B. (2000). A Survey of the Status of the Lifetime Wellness Course in Tennessee (Doctoral dissertation, Middle Tennessee State University).
Çelik, G. (2011). Kamu kuruluşlarında çalışan engelli bireylerin serbest zaman engellerinin ve tatmin düzeylerinin incelenmesi (Antalya merkez örneği). Yüksek Lisans Tezi, Antalya.
Donnelly, J. E., ve Lambourne, K. (2011). Classroom-based physical activity, cognition, and academic achievement. Preventive medicine, 52, S36-S42.
Ellemberg, D., ve St-Louis-Deschênes, M. (2010). The effect of acute physical exercise on cognitive function during development. Psychology of Sport and Exercise, 11(2), 122-126.
Gökçe, H., ve Orhan, K. (2011). Serbest Zaman Doyum Ölçeğinin Türkçe Geçerlilik Güvenirlik Çalışması. Spor Bilimleri Dergisi, 22(4), 139-145.Haskell, W. L., Lee, I. M., Pate, R. R., Powell, K. E., Blair, S. N., Franklin, B. A., ... ve Bauman, A. (2007). Physical activity and public health: updated recommendation for adults from the American College of Sports Medicine and the American Heart Association. Circulation, 116(9), 1081.
Hazar M. (2015). A study of developing an attitudes scale of 18-22 age adults for playing games that contain physical activity (improving the 18-22 age playing games scale). Niğde University Journal of Physical Education And Sport Sciences 9 (1): 149-162.
Karaküçük S. (1995). Rekreasyon, Boş Zamanları Değerlendirme, Bağırgan Yayınevi, Birinci Baskı, Ankara.
Karaküçük, S., ve Başaran, Z. (1997). Stresle Başa çıkmada Rekreasyon (Boş Zamanları Değerlendirme) Faktörü. Milli Eğitim Dergisi, (134), 63-68.
Kılbaş, Ş. (1994). Gençlik ve boş ,zamanı değerlendirme. Çukurova Üniversitesi.
Kraus, R. G. (1985). Recreation program planning today. Scott Foresman ve Company.
Makar, E. (2016). Spor eğitimi gören öğrencilerin, sosyal beceri, fiziksel benlik algısı ve fiziksel aktivite düzeyleri arasındaki ilişkinin incelenmesi (Master's thesis, Bartın Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü).
Mastura, J., Fauzee, O., Bahaman, A. S., Rashid, A., ve Somchit, M. N. (2012). Effect of low-impact aerobic dance exercise on psychological health (stress) among sedentary women in Malaysia. Biology of Sport, 29(1).
Okuyucu, C., Ramazanoğlu, F., ve Tel, M. (2006). Teknolojik Gelişim İle Serbest Zaman Faaliyetleri İlişkisi. Doğu Anadolu Bölgesi Araştırmaları Dergisi, 3, 58-60.
Özdemir, O., Özşaker, M., ve Ersöz, G. (2016). Serbest Zaman Etkinliği Olarak Egzersiz Yapan Üniversite Öğrencilerinde Güdüsel Yönelim Ve Psikolojik İyi Oluş İlişkisi. Turkish International Journal of Special Education and Guidance ve Counselling (TIJSEG) ISSN: 1300-7432, 5(2).
Pellegrini, A. D., ve Bohn, C. M. (2005). The role of recess in children's cognitive performance and school adjustment. Educational researcher, 34(1), 13-19.
Pontifex, M. B., Scudder, M. R., Drollette, E. S., ve Hillman, C. H. (2012). Fit and vigilant: The relationship between poorer aerobic fitness and failures in sustained attention during preadolescence. Neuropsychology, 26(4), 407.
Rasberry, C. N., Lee, S. M., Robin, L., Laris, B. A., Russell, L. A., Coyle, K. K., ve Nihiser, A. J. (2011). The association between school-based physical activity, including physical education, and academic performance: a systematic review of the literature. Preventive medicine, 52, S10-S20.
Roberts, K. (2006). Leisure in contemporary society. Cabi.
Sallis, J. F., McKenzie, T. L., Kolody, B., Lewis, M., Marshall, S., ve Rosengard, P. (1999). Effects of health-related physical education on academic achievement: Project SPARK. Research quarterly for exercise and sport, 70(2), 127-134.
Sarı, İ., ve Kaya, E. (2016). Serbest Zamanı Tatmini Okul Başarısını Artırır mı? Üniversite Öğrencilerinin Serbest Zaman Tatmini ve Genel Not Ortalaması Arasındaki İlişkinin İncelenmesi. İnönü Üniversitesi Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 3(2), 11-17.
Sevinç, Ö. S., ve Aktan, O. (2017). Determining Free Time Activities of University Students (Example From Faculty of Educatıon, Celal Bayar Universıty, Manisa). Asian Journal of Instruction, 5(1), 28.
Şahin, M., Yetim, A. A., ve Çelik, A. (2012). Psikolojik sağlamlığın gelişiminde koruyucu bir faktör olarak spor ve fiziksel aktivite. The Journal of Academic Social Science Studies, 5(8), 373-380.
Van Rhenen, W., Blonk, R. W., van der Klink, J. J., van Dijk, F. J., ve Schaufeli, W. B. (2005). The effect of a cognitive and a physical stress-reducing programme on psychological complaints. International archives of occupational and environmental health, 78(2), 139-148.
Vuori, I. (1998). Does physical activity enhance health?. Patient Education and Counseling, 33, S95-S103.
Wang, W.C., Kao C.H., Huan, T. Cve Wu, C.C (2011). Free Time Management Contributes to Better Quality of Life: A Study of Undergraduate Students in Taiwan. Journal of Happiness Studies, 12(4):561-573.
Warburton, D. E., Gledhill, N., ve Quinney, A. (2001a). Musculoskeletal fitness and health. Canadian journal of applied physiology, 26(2), 217-237
Warburton, D. E., Gledhill, N., ve Quinney, A. (2001b). The effects of changes in musculoskeletal fitness on health. Canadian Journal of Applied Physiology, 26(2), 161-216.
WHOQOL Group. (1998). Development of the World Health Organization WHOQOL-BREF quality of life assessment. Psychological medicine, 28(3), 551-558.