Politikanın Üretiminde ve Sunumunda Uzmanlar: Yeni Politik Seçkinler Üzerine Teorik Bir İnceleme

Bu makale bilgi ve deneyim sahibi uzmanların “politikanın üretimi ve sunumundaki” artan etkilerini “profesyonelleşme” ve “rasyonelleşme” temelinde tarihsel süreç içerisinde teorik bir çerçevede ele almaktadır. Temel kabul; kararları ve uygulamaları rasyonelleştirme, kamuoyunun denetimi ve eleştirisinden uzak tutma, kitleleri ikna etme ve yönlendirme, varoluşsal sorunları teknik meselelere indirgeme görevleriyle donatılmış uzmanların, günümüzde politikanın” yeni seçkinlerini” oluşturduğudur. Makalede politik kadrolarla yakın ilişki içerisinde bulunan uzmanların Sofistlerden günümüze kadar olan gelişimleri, rolleri ve etkileri incelenmektedir. Sıradan insanların sahip olamadıkları bilgilerle ve mesleki deneyimleriyle toplumu yönlendiren, politik alanı özellikle seçim kampanyaları sürecinde dizayn eden uzmanlar, politik alandaki faaliyetleri ve kendilerine yönelik eleştireler bağlamında ele alınacaktır.

Anahtar Kelimeler:

Uzmanlık, Profesyonelleşme, Politik Profesyoneller, Yeni Politika, Yeni Seçkinler

Experts in The Production and Presentation of The Politics: A Theoratical Review on The Political Elites

This article deals with the growing effects of the knowledgeable and experienced experts on the "production" and the "presentation of the politics" that are based on "professionalization" and "rationalization", in a theoretical framework using historical processes. The fundamental acceptance is experts who are assigned to the tasks that are the rationalization of the decisions and the practices public inspection and avoiding criticism, convincing and directing the masses, downgrading the existential problems to the technical issues, are the "new elites" of the contemporary politics. In this article, It is examined that the evolution of the professionals, who have close relationship with political stakeholders from Sophists to the present, their roles and influences. Experts, who direct the society using their knowledge, which is unknown to the public, and their professional experience, design the political environment, especially the campaigns, these experts’ activities in politics and the criticism towards them will be approached within the context.

Keywords:

Expertise, Professionalization, Political Professionals, New Politics, New Elit,

PDF

___

Adorno, T. ve Horkheimer, M. (2016). Aydınlanmanın diyalektiği. İstanbul: Kabalcı Yayınevi.
Ağaoğulları, M.A. (2013). Kent devletinden imparatorluğa. Ankara: İmge Kitapevi.
Ahonen, P. Palonen, K. (2001). Max Weber. Jyaskyla: Kopijyva.
Aron, R. (2000). Sosyolojik düşüncenin evreler. Ankara: Bilgi Yayınevi.
Beck, U. (1999). Siyasallığın icadi. ( N. Ülner, Çev.) İstanbul: İletişim Yayınları.
Boetie, E. De La.M (1995). Gönüllü kulluk üzerine söylev. (M. A. Ağaoğulları, Çev.) Ankara: İmge Kitapevi.
Bottomore, T. B. (1990). Seçkinler ve toplum. (E. Mutlu, Çev.) Gündoğan Yayınları, Ankara.
Bottomore,T. ve Nisbet, R. (1990). Sosyolojik çözümlemenin tarihi. (M. Tuncay ve A. Uğur, Çev.) Ankara: V yayınları.
Bourdieu, P. (1988). Homo Academicus, Stanford California: Stanford University Press.
Dalton, R. J. (1996). Citizen politics: public opinion and political parties in advanced industrial democracies. Chatham House: Chatham NJ.
Debord, G. (2006). Gösteri toplumu. ( A. Ekmekçi ve O. Taşkent, Çev.) İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
Dewey, J. (1927). The public and its problems. New York: Holt.
Dubiel, H. (1998). Yeni muhafazakarlık nedir?. (E. Özbek, Çev.) İstanbul: İletişim Yayınları.
Etzemüller, T. (2009). Die ordnung der moderne: social engineering im 20. Jahrhundert, Bielefeld: Transcript Historie.
Fischer, F. (1990). Technocracy and politics of expertise, Londan: Sage Publications. Gramsci, A. (1971). Selection from the prison notebooks, ( Q. Hoare ve G.N. Smith, Çev.) London: Lawrence and Wishart.
Gramsci, A. (1985). Aydınlar ve toplum. (V. Günyol vd. Çev.) İstanbul: Alan Yayınları.
Gouldner, A.W. (1979). The future of intellectuals and the rise of the new class. New York: Oxford University Press. Gulbenkian, K. (1996). Sosyal bilimleri açın, (Ş. Tekeli, Çev.) İstanbul: Metis Yayınları.
Habermas, J. (1992). Rasyonel bir topluma doğru. ( A. Çiğdem ve M. Küçük, Çev.) Ankara: Vadi Yayınları.
Habermas, J. (1984). Siyasal katılım kendi başına bir değer mi? (T. Bora, Çev.) Toplum ve Bilim, Güz, 27, 37-74.
Habermas, J. (1997). Kamusallığın yapısal dönüşümü. ( T. Bora ve M. Sancar, Çev.) İstanbul: İletişim Yayınları.
Habermas, J. (2007). ideoloji olarak teknik ve bilim. (M. Tüze, Çev.) İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
Harvey, D. (1997). Postmodernliğin durumu. ( S. Savrun, Çev.) İstanbul: Metis Yayınları.
Hoffman – Lange, U. (1992). Eliten, macht und konflikt in der bundesrepublik. Opladen: Leske – Budrich.
Illıch, I. (1994). İşsizlik hakkı. ( D. Keskin, Çev.) İstanbul: Yeni İnsan Yayınevi.
Illıch, I. (2010). Profesyoneller iktidarı. ( C. Cerit, Çev.). İstanbul: Pınar Yayınları. Kapani, M. (2002). Politika bilimine giriş. Ankara: Bilgi Yayınevi.
Keskin, F. (2011). Politik profesyoneller ve uzmanlar. Ankara: De Ki Yayınları.
Keskin, F. (2014). Politik iletişim sözlüğü. Ankara: İmge Kitapevi.
Kirchheimer, O. (1996). The transformation of western european party system. political parties and political development. Palmımbara L., Weiner M, (Der.), 177-200: Princeton: NJ: Princeton University.
Luhmann, N. (1983). Legitimation durch verfahren, Neuwied.
Mancini, P. ve Swanson, D. L. (1996). Politics, media, and modern democracy introduction. D.L. Swanson, ve P. Mancini (Ed.), Politics, media, and modern democracy an international study of innovations in electrol campaigning and their consequences. 1-26: Westport: Preager Publishers.
Mancini, P. (2009). Politik profesyonellikte yeni ufuklar. F. Keskin, P. Özdemir (Der.), Halkla ilişkiler üzerine. 279-302: Ankara: Dipnot Yayınları.
Mannheim, C. (2002). İdeoloji ve ütopya. (M. Okyayuz, Çev.) Ankara: Epos Yayınları.
Marx, K. (1999). Dolaysız üretim sürecinin sonuçları. ( M. Topal, Çev. ) İstanbul: Ceylan Yayınları.
Mayhew, L. (1997). The new public professional communication and the means of social influence. Cambridge: Cambridge University Press.
Mazzoleni, G. ve Schulz, W. (2009). Politikanın medyatikleşmesi: demokrasiye bir meydan okuyuş mu?. F. Keskin, P. Özdemir (Der.), Halka ilişkiler üzerine. 253-279: Ankara: Dipnot Yayınları.
Mengi, A. (2004). Platon'un siyasal seçkinler olarak yönetici sınıfı, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Van: Yüzüncü Yıl Üniversitesi.
Meyer, T. (2004). Medya demokrasisi. (A. Fethi, Çev.) İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
Mills, W. (1974). İktidar seçkinleri. ( Ü. Oskay, Çev. ) Ankara: Bilgi Yayınevi.
Mosca, G. (1939). The ruling class. New York: McGraw Hill.
Negrine, R. (2007). The professionalisation of political communication in europe. R. Negrine, P. Mancini, H.B. Christina and S. Papathanassopoulos (Der.), The professionalisation of political communication. 27-47: USA: University of Chicago Press.
Panebianco, A. (1982). Models of parties. Italy: II Mulino, Bologna.
Pareto, V. (2010). Seçkinlerin yükselişi ve düşüşü. ( M. Zeynep, Çev. ) Ankara: Doğu Batı Yayınları.
Postman, N. (2006). Teknopoli yeni dünya düzeni. (M.E. Yılmaz, Çev.) İstanbul: Paradigma Yayınları.
Postman, N. (2012). Televizyon: öldüren eğlence. ( O. Akınhay, Çev. ) İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
Sartori, G. (tarihsiz). Demokrasi kuramı. ( D. Baykal, Çev.) Ankara: Siyasal İlimler Derneği Yayım.
Vergin, N. (2011). Bilim camiası ve tanınma isteği, Doğu-batı düşünce dergisi. (7), 43-63.
Walzer, M. (1983). Spheres of justice a defense of pluralism and equality. New York: Basic Books.
Wattenber, M. (1991). The rise of candidate – centered politics. Cambridge: Harvard University Press.
Weber, M. (1986). Sosyoloji Yazıları. ( T. Parla, Çev.) İstanbul: Hürriyet Vakfı Yayınları.
Weber, M. (1996). Sosyoloji Yazıları. ( T. Parla, Çev.) İstanbul: İletişim Yayınları.