Amaç: 112 acil sağlık hizmetleri çalışanlarında, yoğun çalışmaları, her an nasıl bir göreve çıkacaklarını bilememenintedirginliği içinde olmaları, ilk olay anı ve olayın heyecanın verdiği sebeplerle tükenmişlik ve memnuniyetsizlik art makta ve çalışanların motivasyonları düşmektedir. Çalışmada, 112 ASH (Acil Sağlık Hizmeti) istasyonlarında çalışanpersonelin çalışma koşullarının belirlenmesi, iş memnuniyetlerinin değerlendirilmesi, karşılaştıkları olumsuzlukla rın saptanması ve bu olumsuzlukların giderilmesi için yapılacak çalışmalara yönelik bilgi sağlamak amaçlanmıştır. Yöntemler: Araştırma, Ankara’da 112 ASH istasyonlarında çalışan personele yapılmış tanımlayıcı tipte bir araştır madır. Geliştirilen anket formu 2009 yılı ikinci yarısında, 510 kişiye, yüz-yüze görüşülerek uygulanmıştır. Katılımoranı yaklaşık olarak yarı-yarıyadır. Veriler ortalama(±)standart sapma, frekans dağılımı yüzde olarak sunulmuştur.İstatistiksel analizde Varyans analizi ve t-testi kullanılmıştır. Bulgular: Araştırmaya katılanların %57.3’ü kadın, %42.7’si erkektir. Çalışanların %8.4’ü doktor, %36.5’i diğer sağlık per soneli, %17.1’i paramedik, %28.2’si ATT (Acil Tıp Teknisyeni), %9.8’i memur ve şofördür. 112 ASH çalışanlarının işin ken disi ile ilgili memnuniyetleri sosyodemografik durumlarına göre değişiklik göstermektedir. Evli olanlar bekârlara göredaha memnundur. Çalışma süreleri incelendiğinde en memnun grup 1-3 yıl arası çalışanlar iken en az memnun grubu10 yıl ve üzeri çalışanlar oluşturmaktadır. İşin sosyal boyutu ile ilgili en memnun grup; geliri 1001 TL üzeri olan grupiken en memnuniyetsiz grup; kaza ya da hastalığa maruz kalma sonucu iş göremez raporu alan gruptur. Sonuç: ASH çalışanlarının, çalışma koşullarının izlenmesi ile iş memnuniyetini düşüren etmenlerin belirlenerek gi derilmesine çalışılmalıdır. Fazla çalışma, fiziksel ortamlarının kötü olması, sosyal olanakların kısıtlı olması vb kolay lıkla düzenlenebilecek konular yönetime aktarılıp çözüm üretilemeye çalışılmalıdır. Bundan sonraki çalışmaların işdoyumunu arttırıcı girişimlere yönelik olarak planlanması önerilmektedir. (Gazi Med J 2011; 22: 1-5)

Objective: The 112 emergency medical services’ workers experience a decrease in motivation and an increase in burnout and dissatisfaction due to the hard working conditions, uneasiness of the unpredictable cases, the firstmoments and the excitement of the event. The aims of this study are evaluation of job satisfaction, determination of working conditions and problems of the personnel working in 112 emergency medical services (EMS) stationand provision of information for studies attempting to eliminate the problems. Methods: This is a descriptive study applied to personnel working in 112 EMS (emergency medical service) in Ankara, The questionnaire was applied to 510 people with face-to-face interviews in the second half of the year 2009.The participation rate was approximately 50%. Data is represented as mean±SD, frequency distribution. Analysis of variance and t-test is used in statistical analysis. Results: 57.3% of the participants are female and 42.7% male. 8.4% of the workers are physicians, 36.5% other health personnel, 17.1% paramedics, 28.2% EMT (emergency medical technician), 9.8% medical officers and drivers. The satisfaction of the workers differs with socio-demographic status. Married people, when compared to singles, are more satisfied. When theemployment period is analyzed, the most satisfied group is the worker group with a 1-3 years employment period and the least satisfied is theworkers group with a 10-over years employment period. The most satisfied group regarding the social aspect of the work is the workers with1001TL-over salary, while the least satisfied group is the workers reports for incapability to work because of an accident or illness. Conclusion: By monitoring working conditions of the 112 EMS workers, factors reducing job satisfaction should be determined and eliminated. Solutions should be developed by communicating with the managers about subjects such as hard work, inappropriate physical conditions, limited social facilities, which can be easily improved. (Gazi Med J 2011; 22: 1-5)