F.C.S. SCHILLER’İN PRAGMATİK HÜMANİZMİNDE FELSEFİ VE BİLİMSEL METOTLARA DAİR ELEŞTİREL BİR YAKLAŞIM

Soyut veya natüralist bir yapıda olan felsefi ve bilimsel metotlar yerine her ikisini de kapsayacak bir metot ortaya koymayı hedefleyen Schiller, böyle bir hedefi gerçekleştirmek için her iki metodu insan doğasına bağımlı bir şekilde ele almıştır. Bu durum, pragmatik hümanist metodun gerçek ve doğrulanabilir bir anlama sahip olmasını ve deneyim alanı içerisinde kalmasını sağlamıştır. Böyle bir çerçeve, yeni metodun gerçekliği bize göründüğü biçimde, bilimleri de insanın ilgi ve eğilimlerine bağımlı bir şekilde açıkladığını gösterir. Bu husus, yabancı ve bilinmez bir insandan ziyade her türlü kusurla donatılmış bir sıradan insanın merkeze alındığı hümanist bir yapıyı temsil eder. Schiller, bu yapı sayesinde bilim ve felsefe arasında var olan ayrımın ortadan kalkacağını iddia eder.

Anahtar Kelimeler:

F.C.S. Schiller, Pragmatik Hümanizm, Metot, Felsefe, Bilim

A CRITICAL APPROACH TO PHILOSOPHICAL AND SCIENTIFIC METHOD IN F.C.S. SCHILLER’S PRAGMATIC HUMANISM

Schiller aimed to provide a method to cover both, rather than philosophical and scientific methods, in an abstract or naturalist structure. In order to achieve such an aim, he has dealt with both methods in a manner dependent on human nature. This issue has enabled the pragmatic humanist method to have a real and verifiable meaning and to remain within the realm of experience. Such a framework shows that the new method explains the reality as it appears to us, and the sciences in a manner dependent on the interests and tendencies of man. This represents a humanist structure that is centered on an ordinary person equipped with all kinds of defects rather than a foreign and unknown person. Schiller argues that the distinction between science and philosophy will disappear by this structure.

Keywords:

F.C.S. Schiller, Pragmatic Humanism, Methods, Philosophy, Science,

PDF

___

Abel, Reuben, Pragmatic Humanism of F.C.S. Schiller, King’s Crown Press, New York, 1955.
Aristoteles, Organon IV: İkinci Analitikler, Çev. H. Ragıp Atademir, MEB Yay., İstanbul, 1996.
Demir, Ömer, Bilim Felsefesi, Sentez Yay., İstanbul, 2012.
Descartes, Rene, Aklın Yönetimi İçin Kurallar, Çev. Engin Sunar, Say Yay. İstanbul, 2013.
Frolov, Ivan, Felsefe Sözlüğü, Çev. A. Çalışlar, Cem Yay., İstanbul, 1991.
Gordon, Scott, The History and Philosophy of Social Science, Routledge Publish., New York, 1993.
Rosee, John, A Historical Introduction to the Philosophy of Science, Oxford Univ. Press, New York, 2001.
Schiller, F.C.S, “Must Philosophers Disagree?”, Proceedings of the Aristotelian Society Supplement, Vol. 12, 1933.
Schiller, F.C.S., “Why Pluralism?”, Proceedings of the Aristotelian Society, Sy. 9, 1909.
Schiller, F.C.S., Comtemporary British Philosophy: Personal Statements, ed. Muirhead, J.H., George Allen and Unwin Publishing, London, 1924.
Schiller, F.C.S., Humanism; Philosophical Essays, London and New York, 1903.
Schiller, F.C.S., Our Human Truths, ed. Louise S. Schiller, Columbia University Press, New York, 1939.
Schiller, F.C.S., Problems of Belief, Hodder and Stoughton, New York, 1924.
Winetrout, Kenneth, “Aspects of F.C.S. Schiller’s Concept of Truth”, Educational Theory, Vol.6, I.2, 1956, ss.105-122.
Winetrout, Kenneth, “Must Pragmatists Disagree? Dewey and Schiller”, Educational Theory, Vol.10, I.1,
Yıldırım, Cemal, Bilim Felsefesi, Remzi Yay., İstanbul, 1991.