Türkiye’de 2008 yılından itibaren devletin nüfusu artırıcı yönde bir politikası mevcuttur. Konuyla alakalı olarak 2008, 2011 ve 2015 yıllarında çeşitli düzenlemeler yapılmıştır. Bu çalışmanın amacı devletin nüfus arttırıcı politikasının ya da nüfus arttırıcı teşviklerin yansımalarını ortaya koymaktır. Bu amaç doğrultusunda Fırat Üniversitesi Hastanesi ve Sağlık Bilimleri Üniversitesi Elazığ Eğitim ve Araştırma Hastanesi Kadın Doğum Bölümü’ne gelen gebe kadınlarla bir anket formu aracılığıyla görüşme yapılmıştır. Anne adaylarının % 82’sinin 35 yaş altında olduğu, % 26’sının ilkokul, %23’ünün ortaokul, % 20’sinin lise %25’inin ise üniversite mezunu olduğu belirlenmiştir. Çalışmada anne adaylarının profil özelliklerini yansıtan önemli bir bulguda % 84’ünün çalışmıyor olması olarak tespit edilmiştir. Eğitim düzeyi ve aile gelirinin yüksek olmamasına rağmen eşlerin çocuk sayısı noktasında aynı düşünceyi paylaştığı, gebeliklerin % 71’nin planlı olduğu, anne adaylarının % 63’ünün 3 ve üzeri çocuk sayısına sahip olmak istedikleri belirlenmiştir. Çalışmada, ekonomik kaygıların önemli olduğu ancak 3 veya 4 çocuk isteyen aileler üzerinde kısıtlayıcı bir faktör olmadığı tespit edilmiştir. Dikkat çeken bir diğer sonuç ise cinsiyetin çocuk sayısı üzerinde belirleyiciliğinin çok az olmasıdır. Yani “erkek çocuk olana kadar” ya da “kız çocuk olana kadar” anlayışının oldukça zayıf olduğu görülmektedir. Çalışma kapsamında anne adaylarının güncel teşviklerden en çok doğum yardımından haberdar olduğu tespit edilmiştir. Anne adaylarının % 42’si devlet teşviklerinin nüfusu arttırmada etkili olduğuna inanırken % 42’si ise etkisiz bulmaktadır. % 16’sı ise bu konuda karasız kalmıştır. 

In Turkey, the state policy to increase the population has been implemented since 2008. Various regulations related to the policy were made in 2008, 2011 and 2015. The purpose of this study is to reveal the reflections of the population increase policy of the state or population increase incentives. For this purpose, a questionnaire was administered to pregnant women who visit Department of Obstetrics at two different hospitals: Fırat University Hospital and University of Health Sciences Elazığ Education and Research Hospital. Based on the descriptive data, it was determined that 82% of the mother candidates were under 35 years of age, 26% of them have primary school, 23% secondary school, 20% high school and 25% university degree. A significant finding reflecting the profile characteristics of participants was that 84% were not working. Although the level of education and family income were not high, it was determined that the spouses shared the same opinion in terms of the number of children they wanted to have, 71% of the pregnancies were planned, and 63% of the mothers wanted to have three or more children. In the study, it was found that economic concerns were important but not considered as a limitation for families who wanted three or more children. Another noteworthy result is that there is very little gender determination on the number of children. In other words, the idea of “we keep trying until we have a boy/girl” is quite weak.  Within the scope of the study, it was determined that the participants were most aware of the birth incentives. While 42% of them believe that government incentives are effective in increasing the population, 42% find it ineffective and 16% have been undecided.