MALATYA’DA YER ALAN AİLE HEKİMLİĞİ MERKEZLERİNDE SAĞLIK İLETİŞİMİ UYGULAMALARINA YÖNELİK BİR ÇALIŞMA

İnsanlar bir arada yaşayabilmek ve ihtiyaçlarını karşılayabilmek için birbirleriyle iletişim kurarlar. İletişim, başka alanlarda olduğu gibi sağlık alanında da başat faktörlerden biridir. Bu alandaki çalışmalar sağlık iletişimi kapsamında yeni bir disiplin olarak karşımıza çıkmıştır. Sağlıkta iletişim, aile hekimlerinin hasta başına ayırdığı zamanın daha fazla olması ve birinci basamak sağlık hizmetlerinin anahtar işlevi görmesi sebebiyle aile hekimliğinde diğerlerine göre daha etkilidir. Bu çalışmanın amacı Malatya’da hizmet veren Aile Hekimliği Merkezlerinde hizmet kalitesini ve hasta-hekim-özgüven üçgenini tamamlayan, bu bağlamda önemli bir unsur olarak karşımıza çıkan sağlık iletişiminin sorunlarını incelemektir. Yapılan araştırmada aile hekimliği modelinin başarısı ve halk tarafından hangi derecede kabul gördüğü konularına değinilmiştir. Bu çalışma sonucunda uygulamada yaşanan bazı aksaklıklardan dolayı memnuniyet oranının düşük çıktığı ve iletişimde aksaklıkların yaşandığı, aile hekimliği modelinin halk tarafından kabulü konusunda memnuniyet oranının düşük olduğu görülmektedir.

Anahtar Kelimeler:

iletişim, sağlık iletişimi, aile hekimliği

PDF

___

Aba G. (2009),“İş Yaşam Kalitesive Motivasyon İlişkisi: Sağlık Sektöründe Bir Uygulama, Akdeniz Üniversitesi”, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Doktora Tezi, Antalya, 2009.
Akman M. (2014), Türkiye’de Birinci Basamağın Gücü, Türk Aile Hekimleri Dergisi, 18(2), s.70-78.
Algın K., Şahin İ., Top M. (2004), Türkiye’de Aile Hekimlerinin Mesleki Sorunları ve Çözüm Önerileri, Hacettepe Sağlık İdaresi Dergisi, 7(3), 249-273.
Başak O., Saatçi E., Ceyhun G.(2005), Akademik Aile Hekimliği ve Gelişme Özellikleri: Türkiye Deneyimi, Türk Aile Hekimleri Dergisi, 9(4), s.174-182.
Bulduklu Y. (2010), Televizyonda Yayınlanan Sağlık Programları ve İzleyici Üzerine Ampirik Bir Çalışma,Doktora Tezi, Konya.
Bulduklu Y., Koçak A.(2013), Sağlık İletişimi: Yaşlıların Televizyonda Yayınlanan Sağlık Programlarını İzleme Motivasyonları, Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Akademik Dergisi, 6(3), s.5-17.
Çınarlı İ. (2008), Sağlık İletişimi ve Medya, Ankara, Nobel Yayınları.
Fredericks E,(2014)Short Report: How FamilyPhysiciansCan SupportDiscussionsAboutMensturalIssues.CanadianFamilyPhysician 60(3): 194-196
Gordon T ve Edvard W.S.,(1995), Doktor Hasta İşbirliği, (Çev.: E. AKSAY), İstanbul: Sistem Yayıncılık..
Gürsoy A.(Temmuz 2001), “Sağlık ve Sosyal Antropoloji: Çocuk Sağlığının Kültürel Boyutları”, Toplumbilim Dergisi (Sağlık Sosyolojisi Özel Sayısı), S:13, p.11.
Henzel, Z. O.,(2009), Hastayı Algılama ve Hasta Kavramı Oluşturma Bağlamında Türk ve Fransız Hekimlerin Karşılaştırılması, Çukurova Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Deontoloji ve Tıp Tarihi Anabilim Dalı, Adana: DissertationPaper.
İlgün G.,Şahin B. (2016), Aile Hekimliği Çalışanlarının Aile Hekimliği Uygulaması Hakkındaki Görüşlerin İncelenmesi, Hacettepe Sağlık İdaresi Dergisi, 19(2): 115-130.Kahn Robert L. (1983),The Dynamics of Interviewing, Robert E Krieger. Publishing Company, Florida.
Okay A. (2012),Sağlık İletişimi, İstanbul, Derin Yayınları.
Öcek Z., Soyer A.(2007), Birinci Basamak Sağlık Hizmetleri Birikimimiz: 2000-2004 Türkiye Fotoğrafı. Türk Tabipler Birliği Yayınları, Ankara.
Özensel E. ve Koçak A.(2004), Hekimler ve Hekimlik, Konya: Çizgi Kitabevi.
Özkaya M. B. (2016), Türkiye’de Aile Hekimliği’nin Tanımı ve Tarihçesi Ders Notu, KTÜ Aile Hekimliği Anabilim Dalı.
RogersEverett M. (1994),TheField of HealthCommunicationToday, AmericanBehavioralScientist, Vol: 38, No: 2, November 1994, California, Sage Publications Inc. 208-214
Severin, W.J. ve J.W. TankardJr. (1992),CommunicationTheories: Origins, Methods, andUses in TheMass Media. Third Ed.N.Y: Longman, 208.
Starfield B.,Lemke K.W., Bernhardt T., Foldes S.S.,Forrest C. B. andWeiner J.P.(2003) Comorbidity: ImplicationsfortheImportance of PrimaryCare in ‘Case’ Management. TheAnnals of FamilyMedicine 1(1): 8-14.
Tabak Ruhi S. (2006), Sağlık İletişimi, İstanbul, Literatür Yayıncılık.
Tığlı M. ve Günüaydın H.(Ocak 2002), “Sosyal Pazarlama Çerçevesinde Türkiye’deki AIDS’le Mücadele Konulu Reklamların İçerik Analizi”, Öneri Dergisi, C.5, S.17, p.93.
Thomas, K.T. (2006), HealthCommunication, New York:SpringerScence+ Business Media Inc.,p.3
Wallack L.(1996), “Media Advocacy: A StrategyforEmpowering People andCommunities”, HealthPromotion: An Anthology, USA: PanAmericanHealthOrganizationScientificPublication, No:557, p.269.
WONCA (World Organization of FamilyDoctors), (2011), TheEuropean Definition of General Practice/FamilyMedicine. WHO Europe Office, Spain.Yıldırım H. (2011), Sağlık Siyaset Makaleleri, Ankara.
Yılmaz M. B. (2018), Doktorum Medya, Konya, Literatür Yayıncılık