Taban yalıtımlı binalarda yalıtım düzeyinde meydana gelen büyük yer değiştirmelerden dolayı stabilite problemi ortaya çıkmaktadır. Deprem yönetmeliklerinde yer alan kısıtlayıcı hükümlerden dolayı taban yalıtımı tekniği, düşük ve orta yükseklikteki binalarda kullanılabilmekte, yüksek binalarda ise uygulanamamaktadır. Bu çalışmada taban yalıtımı tekniğinin yüksek binalarda da uygulanabilmesi için yapı esnekliğinin tabanda toplandığı klasik taban yalıtımı yerine, hem tabana hem de üstyapının bazı katları arasına yerleştirilen izolatörler sayesinde bina yüksekliği boyunca dağıtılmış olan esnekliğin, binanın depremsel yalıtım performansını nasıl etkilediği araştırılmıştır. Bu amaçla, farklı yalıtım parametrelerine ve mesnet koşullarına sahip, kat adetleri bir ile yirmi arasında değişen, planda düzenli ve düzensiz betonarme bina modelleri oluşturulmuştur. Yeni yalıtım kavramına göre tasarlanan bina modellerinin, 1999 Gölcük Depremi’nin Yarımca-Petkim istasyonunda kaydedilen Kuzey – Güney bileşen deprem kaydına göre zaman tanım alanında doğrusal olmayan dinamik çözümlemeleri yapılmıştır. Elde edilen sonuçlar ankastre tabanlı ve geleneksel taban yalıtımlı modellerle karşılaştırılmıştır. Üstyapı katları arasında izolatör kullanılan planda düzenli 12 katlı model ile planda düzensiz 12 ve 16 katlı modellerde depremsel davranışın olumlu etkilendiği gözlemlenmiştir.

Because of the large displacements at isolation level of a base isolated building, the stability problem arises. Seismic code provisions limit the base isolation technique, in practice, to buildings in the low – to medium rise range. In this study, an earthquake resistant design concept is suggested which enable the base isolation technique is used in low – to medium rise buildings as well as high rise ones. Instead of classical base isolation technique in which the structural flexibility is concentrated in the isolation level at the base of the building, the distributed flexibility along the height of the building is proposed. How the distributed structural flexibility affects the seismic isolation performance of the building is investigated. Reinforced concrete building models which are regular and irregular in plan, and have various isolation parameters, supporting conditions, number of stories (varying 1 to 20) is prepared. The seismic response of new isolation concept building models subjected to N – S component of 1999 Golcuk Earthquake (Yarımca-Petkim) input is evaluated and compared with the responses of the corresponding fixed base and conventional base isolated models. The results demonstrate that using isolators between storeys of superstructure improves seismic response in 12 storey model which is regular in plan and in 12 and 16 storey model which are irregular in plan.