TELEVİZYON YAYINCILIĞININ DEĞİŞEN YÜZÜ: TELEVİZYON VE SOSYAL MEDYA YÖNDEŞMESİ

Bu çalışma özel televizyon kuruluşları ile sosyal medyanın yöndeşmesi olgusunu incelemektedir. 2000’li yıllarla birlikte sosyal medyanın yaygınlaşması televizyon kuruluşlarının eski gücünü yitirmesine neden olmuştur. Televizyon örgütleri sosyal medya karşısında varlıklarını devam ettirebilmek için sosyal medya araçları ile yöndeşme yoluna gitmişlerdir. Yöndeşme, medya mecralarının karşılıklı entegrasyonu anlamına gelmektedir. Geleneksel televizyon yerini dijital ve etkileşimli televizyona bırakmış ve bu süreçte etkisini sürdürebilmek için sosyal medyanın gücünden yararlanmaya başlamıştır. Bu çalışma sözü edilen çerçevede televizyon kanallarının sosyal medya araçlarını nasıl kullandıklarını ve bu araçlar vasıtasıyla kullanıcılar ile nasıl etkileşim kurduklarını ortaya çıkarmayı amaçlamaktadır. Çalışmada örneklem olarak sosyal medyayı temsilen Twitter, televizyon kanallarını temsilen de Atv ve Kanal D’nin resmi Twitter hesapları alınmıştır. 26.08.2023-01.09.2023 tarihleri arasında bu kanalların resmi Twitter hesaplarından paylaştıkları gönderiler incelenmiş ve bu veriler içerik analizi yöntemi ile analiz edilmiştir. Çalışmada elde edilen bulgulara göre, Atv ve Kanal D Twitter’ı program içeriklerini sosyal medya kullanıcılarına tanıtmak ve onlarla etkileşim kurmak için etkin biçimde kullanmaktadır. Programlar yayına çıkmadan önce Twitter gönderileri aracılığıyla görünürlük kazanmakta ve kullanılan iletişim öğeleri aracılığıyla kullanıcılara ulaşmaktadır. Her iki kanal da farklı program türlerini ve içeriklerini Twitter hesaplarından paylaşmak suretiyle varlıklarını korumaktadır.

Anahtar Kelimeler:

Televizyon, Sosyal medya, yöndeşme, Twitter, gönderi

THE CHANGING FACE OF TELEVISION BROADCAST: TELEVISION AND SOCIAL MEDIA CONVERGENCE

This study examines the convergence of private television organizations and social media. The spread of social media in the 2000s caused television organizations to lose their former power. Television organizations have sought to converge with social media tools in order to maintain their existence in the face of social media. Convergence means mutual integration of media channels. Traditional television has left its place to digital and interactive television and has started to benefit from the power of social media in order to maintain its influence in this process. This study aims to reveal how television channels use social media tools and how they interact with users through these tools. In the study, Twitter, representing social media, and official Twitter accounts of ATV and Kanal D, representing television channels, were taken as a sample. The posts shared by these channels from their official Twitter accounts between 26.08.2023 and 01.09.2023 were examined and these data were analyzed by content analysis method. According to the findings of the study, ATV and Kanal D use Twitter effectively to promote and interact with their program content to social media users. Before the programs go on air, they gain visibility through Twitter posts and reach users through the communication items used. Both channels maintain their existence by sharing different types of programs and content on their Twitter accounts.

Keywords:

Television, Social Media, Convergence, Twitter, Post,

PDF

___

AKAR, E. (2010). Sosyal Medya Pazarlaması. Ankara: Efil Yayınları.
CARLIK, M. ve TERZİ, A. Ö. (2020). Sosyal Ağların İşlevlerini Etkileşim, Kimlik ve Değerler Üzerinden Düşünmek. Uluslararası Yönetim Akademisi Dergisi. 3 (2), 720-736.
CASTELLS, M. (2008). Enformasyon Çağı: Ekonomi, Toplum Ve Kültür. Birinci Cilt: Ağ Toplumunun Yükselişi. E. Kılıç (Çev.). İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları (2. Baskı).
ÇANKAYA, Ö., (1997). Dünden Bugüne Radyo ve Televizyon. İstanbul: Beta Yayınları.
ÇELENK, S. (2005). Televizyon, Temsil, Kültür. Ankara: Ütopya Yayınları.
DAĞTAŞ, E., ve YILDIRIM, O. (2015). İnternet ve Sosyal Ağlar Dolayımlı Gündelik Yaşam Pratikleri: Anadolu Üniversitesi Öğrencileri Üzerine Mikro Alan Araştırması. Folklor/Edebiyat, 21(83), 149-180.
DANAH, B. (2006). Friends, Friendsters, And Myspace Top 8: Writing Community İnto Being On Social Network Sites. First Monday 11:12, December. http://www.firstmonday.org/issues/issue11_12/boyd/index.html, Erişim Tarihi: 20.05.2023.
DENNIS, E. E. (2006). Television’s Convergence Conundrum. Television Quarterly, 37(1), 22-27.
DEUZE, M. (2007). Convergence Culture İn The Creative İndustries. International journal of cultural studies, 10(2), 243-263.
HEPKUL, A. (2002). Bir Sosyal Bilim Araştırma Yöntemi Olarak İçerik Analizi. Anadolu Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 18(1), 1-12.
İŞLEK, M. S. (2012). Sosyal Medyanın Tüketici Davranışlarına Etkileri: Türkiye’deki Sosyal Medya Kullanıcıları Üzerine Bir Araştırma. Karamanoğlu Mehmetbey Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi.
KAPLAN, A. M. ve HAENLEİN M. (2010). Users Of The World, Unite! The Challenges And Opportunities Of Social Media. Business Horizons, 53 (1).
KARA, T. (2013). Sosyal Medya Endüstrisi, İnsan, Toplum, Ekonomi. İstanbul: Beta Yayınları.
KARABULUT, N. (2008). Yeni Medya Teknolojileri ve Halkla İlişkiler. Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul, Doktora Tezi.
KIETZMANN, J. H., HERMKENS, K., MCCARTHY, I. P., BRUNO, S. S. (2011). Social media? Get serious! Understanding the Functional Building Blocks of Social Media, Business Horizons, 54 (3), s. 241-251.
KOMİTO, L. , BATES, J. (2009). Virtually Local: Social Media And Community Among Polish Nationals İn Dublin. Aslib Proceedings: New Information Perspectives, 61 (3).
KRIPPENDORFF, K (1980) Content Analysis: An Introduction to is Methodology, Sage, Beverly Hills.
LEFEBVRE, H. (2015). Gündelik Hayatın Eleştirisi II. I. Ergüden (Çev.). İstanbul: Sel Yayıncılık, (Eser’in orjinali 1961’de yayımlandı).
LISTER, M.& DOVEY, J.& GİDDİNGS, S. & GRANT, I. & KELLY, K. (2009). New Media: A Critical Introduction. London: Routledge Press.
MUELLER, M. (1999). Digital Convergence And İts Consequences. Javnost-The Public, 6(3), 11-27.
MUTLU, E. (1999). Televizyon ve Toplum. Ankara: TRT Yayınları.
ÖZTÜRK, Bahar (2020). Dijital Radyo ve E-Dinleyici. Ankara: Akademisyen Kitabevi.
PICARD, R. G. (2004). Environmental And Market Changes Driving Strategic Planning İn Media Firms. Strategic Responses To Media Market Changes, 1-17.
SAGER, I. & HOF, R. & JUDGE, P. (1996). The Information Appliance. Bussines Week International Edition, June.
ŞENTÜRK, R. (2010). Televizyon ve Magazin Kültürü. Selçuk İletişim Dergisi. 6 (2), 174-190.
TAŞ, O. (2006). İletişim Alanında Yöndeşme Eğilimleri: Teknoloji, Pazar Ve Düzenleme. Kültür ve İletişim Dergisi. 9 (18). s. 33-62.
TUNCEL, H. (2005). Yeni İletişim Teknolojilerinde Yöndeşme Ve Yerel Medya. S. Alankuş (Der.). Yeni İletişim Teknolojileri ve Medya (91-96). İstanbul: İletişim Vakfı Yayınları.
VURAL, Z. B. A. ve BAT, M. (2010). Yeni Bir İletişim Ortamı Olarak Sosyal Medya: Ege Üniversitesi İletişim Fakültesine Yönelik Bir Araştırma. Journal of Yasar University, 20 (5), 3348‐3382.
YAYLA, O. T. (2017), Analogtan Dijitale İletişim Teknolojilerinin Gelişimi: Sosyal Medya Ve Sosyal Değişim. İstanbul Ticaret Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yüksek Lisans Tezi.
YILDIRIM, B. (2013). Gazeteciliğin Dönüşümü: Yöndeşen Ortam Ve Yöndeşen Gazetecilik. Selçuk İletişim, 6(2), 230-253.
YILMAZ, A. (2009). İletişim Teknolojilerinde Yöndeşme: Sosyo–Ekonomik İlişkiler Üzerindeki Etkilerini Tartışmak. Sosyal Ekonomik Araştırmalar Dergisi, 9 (18), 295-322.
İnternet Kaynağı: https://help.twitter.com/tr, Erişim Tarihi: 25..08.2023 https://en.wikipedia.org/wiki/Social_media, Erişim Tarihi: 28.08.20239 https://esmacalisir.com/2018/01/09/web-1-0-web-2-0-web-3-0-web-4-0-nedir-bu-web/, Erişim Tarihi: 18.09.2023