Komedideki ‘komik özne’ ile canlandırdığı karakter arasındaki ayrımı, aktörün karakteri sahneye koyma tarzından ziyade, karakteri nasıl alımladığı üzerinden sorguladığımız çalışmada, komedideki öznelerarasılığı, Husserlci fenomenolojiyle okumak, şüphesiz yüzü gülümseten tahlillere yol açmıştır. Nasıl oluyor da başkası kılığında bir ben, kendi kumaşında olmayanın kılığına girebiliyor? Nasıl oluyor da ‘başkasının beni’nden kendime aktardığım anlamla kurduğum ‘öz-ben’im, başkasına dönüşmeden başkasıyla kalabiliyor? Yukarıdaki sorularının yanıtlarının verilmeye çalışıldığı bu çalışmada, “öznelerarasılık” sorununun temelindeki ‘ben-öteki’ ikiliği, komedi ile fenomenolojiyi, dikkate değer ufuklarda buluşturmaktadır. ‘Öznelerarasılık’ temelinde buluşan, fakat ‘ben-öteki’ yarılmasını farklı yorumlarla açımlayan bu iki gelenek, bizi bir yanıyla psikanalize, bir yanıyla Antikite’ye, bir yanıyla tiyatroya ve bir diğer yanıyla fenomenolojiye bağlayan önemli bir kavramla hesaplaşmak zorunda bırakmıştır: İmge. Böylece imge ve imgeden başka; temsil, gösterge, işaret, yansıma, kopya, görünüş, fenomen, tekrar vb. kavramların aydınlatılarak ‘öznelerarasılık’ probleminin ele alındığı çalışmamızda, komedi ile fenomenolojinin “başkası kılığında bir ben” ve “başka-ben’ler arasındaki ‘öteki’ olarak ‘ben’” olguları, birbirine düğümlenmek suretiyle bağlantılandırılmıştır. 

In this study, which we question the distinction between the comedy subject and the actor’s portray of the character in the comedy as how the actor percieve the character rather than his way of acting it out, reading the intersubjectivity in the comedy with Husserl’s phenomenology causes rather amusing analysis without a doubt. How come an ‘I’ in someone else’s image masquerades as the one who is not a self-like? Howe come why ‘self essence’ that I created by transferring sense from ‘someone else’s I’ stays with someone else without changeging into somebody else? In this study the the answers fort he questions mentioned above try to be given, “the other-me” duality which lays in the core of the ‘intersubjectivity’ problem, combines comedy and phenomenology in bodacious scopes. This two traditions that explain ‘the-other I’ sever in different interpretations but come to agree in intersubjectivity’s core, obliged us to reckon with an important concept which links us with psychoanalysis, antiquity, theatre and phenomenology on different parts: Image. So, in our study which dealt with the ‘intersubjectivity’ problem by clarifying image and other concepts like; representation, indicator, sign, reflection, replica, aspect, phenomenon e.t.c. facts of comedy and phenomenology like “I disguise as somebody else” and “as the ‘other me’ in between ‘other-selves’”, connected by sealing.