Unamuno'ya göre kaybedişlerin giderek küsülü kıldığı hayata yeniden bağlanmak için, en çarpıcı deneyim, ıssız adada ıslak kumsalın üstünde aheste aheste yürürken, ansızın rastlayacağın bir ayak izidir. Gördüğün an, sarsılırsın. Bu görüş anından sonra artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. Orada, işte tam o anda, kendi kendinle yapa gelmekte olduğun tüm iç konuşmalar paramparça olur, kendini baş kasına çarpmış, değmiş, sürtünmüş gibi hissettiğin o anda, "kendim" dediğin şey titrer, görmek; bekâreti kırıcıdır, kırılarak büyürsün hayatın İçinde. . .