İmam Ebû Mansûr Muhammed el-Mâtürîdî, Hanefi Mezhebinin en önemli fakihleri arasında yer alır. Aynı zamanda o, adıyla anılan bir mezhebin İmamı kabul edilecek kadar Akaid ve Kelam ilimlerine vakıftır. Diğer İslam ilimlerinde de gayet yüksek bir mertebeye sahip olan Mâtürîdî’nin Te’vîlâtü’lKur’ân adlı bir tefsiri bulunmaktadır. Dirayet tefsirinin ilk ve önemli temsilcilerinden olan bu eserinde o, ayetleri açıklarken mesnetsiz hareket etmemekte, belli bir nizam ve tertip içerisinde birtakım veri kaynaklarından yararlanmaktadır. Biz bu kaynakları, biri dahili (zorunlu, zaruri, birincil), diğeri harici (gerekli, tali, ikincil) olmak üzere ikiye ayırabiliriz. Kur’an’ın Kur’anla, sünnetle, Arap lügatiyle, nüzul sebepleriyle, yazım ve kıraat farklılıklarıyla tefsiri dahili kaynakları oluşturmaktadır. Harici kaynaklar ise, Arap Edebiyatı ve Belâgatinden, sahabe kavillerinden, tâbiînin ve diğer ulemanın fikirlerinden, mezheplerin görüşlerinden, örf ve gelenekten ve İsrâîlî rivayetlerden meydana gelmektedir. Tefsir geleneğinde bunlar müfessirlerin çoğu tarafından başvurulan veri kaynakları arasında yer almaktadır. Bu makalenin konusu, Mâtürîdî’nin atıfta bulunduğu bu veri kaynaklarını ortaya koymaktan ibarettir

Imam Abû Mansûr Muhammad al-Mâturîdî is among the most important jurists (al-fuqahâ) of the Hanafi Sect. At the same time he has deep knowledge of the science of faith (al-Aqîda) and theology (al-Kalâm); so, he is considered the Imam of a sect known by his name. Mâturîdî, who has also a very high order in other Islamic sciences, has a great work named Ta’wîlâtu'l-Qur’ân. He has benefited from a number of data sources in a certain order and arrangement when he has interpreted the verses in this work that one of the first and most important representatives of intellectual commentary (al-tafsîr aldirâya). We can divide these sources into two groups; one of them is internal (mandatory, essential, primary) and the other is external (essential, subsidiary, secondary). Exegesis of the Qur’ân with the Qur’ân, the tradition (al-Sunna), the Arabic language, revelation occasions, the writing and recitation differences constitute the internal sources. The external resources take place from Arabic Literature and the eloquence, the view of Companions (al-Sahâba), the ideas of the next generation (al- Tâbiîn) and the other scholars, the views of the sects, the customs and the Jewish rumors. These are among the data sources referenced by many of commentators in the tradition of commentary. The subject of this article consists of exploring those data sources referred by Mâturîdî.