4721 sayılı Türk Medeni Kanununun getirdiği en temel değişiklerden birisi de mal rejimi hukuku alanındadır. Yeni Kanunun, yürürlükten kalkmış 743 sayılı Medeni Kanunumuzdan farklı olarak yasal mal rejimi olarak mal ayrılığı rejimi yerine edinilmiş mallara katılma rejimini benimsemesi daha yasalaşma aşamasında bir kısım eleştirileri de beraberinde getirmiştir. Bu eleştirilerin odak noktasını, edinilmiş mallara katılma rejiminin evlilik birliğinde eşlerin eşitliği ve dayanışması bakımından adaletli bir mal rejimi olmasına rağmen, tasfiyesinin ayrıntılı hesaplamalara bağlı teknik, zor ve masraflı bir tasfiye oluşu ve dolayısıyla tasfiyenin uzun zaman almasının, özellikle evliliğin boşanma ile sonuçlandığı hallerde “boşanma davalarının uzamasına” neden olacağı hususu oluşturmaktadır* 1. Oysa 4721 sayılı Türk Medeni Kanununun yürürlüğe girmesinden itibaren bugüne kadar üç yılı aşkın bir zaman geçmesine rağmen, Türk hukuk uygulamasında değer artış payı alacağına ilişkin olanları dışında2 edinilmiş mallara katılma rejiminin tasfiyesine yönelik olarak bir Yargıtay kararıyla karşılaşılmaması beraberinde bir soruyu akla getiriyor: “Acaba edinilmiş mallara katılma rejimine yönelik bu önyargı, bir yanılgıdan mı ibarettir; yoksa Türk Hukuk uygulaması, yeni TMK’nın öngördüğü hükümlerden sapan, yani hukuka aykırı bir uygulama şeklinde mi yürümektedir?” Sorunun cevabı bir yönüyle de, boşanma davası sırasındaki veya boşanma davası sonrasındaki (TMK m.178) “maddi tazminat (TMK m. 174/1) ve/veya yoksulluk nafakası (TMK m. 175) ve/veya manevi tazminat talepleri3 ve hakimin varsa çocuk için hükmedeceği velayet kendisine bırakılmayan eşin çocuğun bakımına yönelik katkı payı tutan, yani iştirak nafakası (TMK m. 182) ile de ilgilidir, İşte bu nedenledir ki incelememizde, eşler arasındaki boşanma davası, tazminat ve/veya nafaka taleplerinin, eşler arasındaki yasal mal rejimi olan edinilmiş mallara katılma rejiminin tasfiyesi arasındaki bağlantı ve ilişkilerin açık bir şekilde ortaya konulması amaçlanmıştır.