Günümüzde buluşların tümüne yakın bir bölümü, planlı bir şekilde araştırma ve geliştirme faaliyetlerinde bulunan özel veya kamu kesiminin büyük işletmelerinde gerçekleştirilmektedir. Buluş çoğu kez işletmenin sağladığı araç, gereç, deneyim ürünleri ile uzman kadroların katkılarının, öte yandan da o İşletmede çalışan işçilerin yaratıcı uğraşlarının ürünüdür. Teknik ilerlemenin bir gereği olarak, işletmelerde gerçekleştirilen buluşların patent koruması ile güvence altına alınması karşısında, işçi buluşlarının sanayi ve ona bağlı olarak toplumsal ve ekonomik kalkınmada önemli bir rol oynadıkları açıktır. İşte bu nedenle pek çok ülkede Patent Kanunları, özel veya kamusal bir iş ilişkisi içinde bulunan kimselerin işlerini ifa ederken gerçekleştirdikleri buluşları özel bir sisteme bağlayarak koruma altına almışlardır. Getirilen düzenlemelerdeki temel amaç araştırma ve geliştirmeye önem verilmesi ve bunların teşvik edilmesi olmuştur. Anılan amacın sağlanması İçin, buluşu gerçekleştiren çalışanlara buluşa adlarının verilmesi gibi manevi ve bedel alma gibi maddi haklar sağlanmış; diğer yandan da işverenlere patent sahipliği hakkını vermiştir. Bu sonuca varılırken çalışma ürünlerinin İş sahibine ait olması gerektiğine ilişkin temel kuraldan hareket edilmiştir. Bununla birlikte buluş İle hizmet sözleşmesi arasında bir ilişki kurulamadığı durumlarda ise işçiye hak sahipliği hakkı tanınmıştır. Böylece iş sahibine ait hizmet buluşları ve işçiye ait serbest buluşlar kavramı ortaya çıkmıştır. Bu çalışmada Türk hukukunda işçi buluşlarından farklı bir düzenlemeye tabi tutulan üniversite mensuplarının buluşlarına ilişkin hükümler incelenecektir. Bu yapılırken, konunun daha iyi anlaşılması için, işçi buluşlarına ilişkin hükümler de uygun olduğu oranda ele alınacaktır.