20728

Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu Olan Çocuklarda Grup Aktivitesinin Benlik Algısı Üzerine Etkisi

Amaç: Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu tanılı çocuklarda grup aktivitesinin benlik algısı üzerine etkisini incelemek idi. Gereç ve Yöntem: Çalışmamıza ilköğretim 3. ve 4. sınıfta okuyan Dikkat Eksikliği ve Hİperaktivite Bozukluğu tanısı olan ve ilaç kullanan 6 birey dâhil edildi. Benlik algısı Piers-Harris Öz Kavram Ölçeği ile değerlendirildi. Grup aktivitelerinin çocukların ilgi alanlarına göre oluşturulması için çocuklar ve aileleri ile bireysel görüşme yapıldı. 6 hafta boyunca 6 çocuk ile haftada 1 saat grup aktivitesi yapıldı. Piers- Harris Öz Kavram Ölçeği müdahale sonrasında tekrar uygulandı. Sonuçlar istatiksel olarak karşılaştırıldı. Sonuçlar: Çalışmamıza katılan 6 birey de erkekti. Yaş ortalamaları 9,33 ± 0,51 idi. İlk ve son değerlendirmelerde Piers-Harris Öz Kavram Ölçeğinin mutluluk, kaygı, popülarite, davranış ve uyma, fiziksel görünüm, zihinsel ve okul durumu alanlarında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık bulunmamıştır (p>0,05). Tartışma: Bu çalışmamızda ilk ve son değerlendirme sonuçlarında benlik algısında önemli gelişmeler olmasına rağmen bu fark sonuçlara yansımamıştır. Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu olan çocuklara uygulanan grup aktivitelerinin ailelere verilen benlik algısı eğitimleri ile desteklendiği uzun dönem takipler ile incelenen çalışmalara ihtiyaç olduğunu düşünmekteyiz.

Anahtar Kelimeler:

Dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu, Grup aktivitesi, Benlik algısı

The Effect of Group Activity on Self-Perception in Children with Attention Deficit and Hyperactivity Disorder

Purpose: To investigate the effect of group activities on self-perception of children with Attention Deficit and Hyperactivity Disorder. Material and Methods: Six individual diagnosed with Attention Deficit and Hyperactivity Disorder, who were studying in 3rd and 4th grade, and taking medication, were included. The self-perception was assessed using the Piers-Harris Self-Concept Scale. Individual interviews were held with children to develop group activities according to their interests. Group activity was conducted with 6 children for 6 weeks, 1 hour per week. The Piers-Harris Self-Concept Scale was reapplied and the effect of the intervention was examined after the intervention. The results were analysed statistically. Results: All children participated in the study were boys. The average age was 9,33 ± 0,51. There was no statistically significant difference in the areas of happiness, anxiety, popularity, behavior and conformity, physical appearance, mental and school status of the Piers-Harris Self-Concept Scale between the pre and post assessments (p> 0,05). Conclusion: Although there were clinical improvements in self-perception, this difference was not reflected on the results. We think that group activities applied to children with Attention Deficit and Hyperactivity Disorder need long term follow-up studies supported by family self-awareness trainings.

Keywords:

Attention Deficit and Hyperactivity Disorder, Group activity,

PDF

___

Adana, F., Arslantaş, H., & Şahbaz, M. (2012). Lise öğrencilerinin benlik kavramlarını algılama biçimleri ve ilişkili faktörler. Psikiyatri Hemşireliği Dergisi, 3(1), 22-29.
Barber, S., Grubbs, L., & Cottrell, B. (2005). Self-perception in children with attention deficit/hyperactivity disorder. J Pediatr Nurs, 20(4), 235-245.
Cohen, N. J., & Thompson, L. (1982). Perceptions and attitudes of hyperactive children and their mothers regarding treatment with methylphenidate. Can J Psychiatry, 27, 40-42.
Benson, J., & Clark, F. (1982). A guide for instrument development and validation. Am J Occup Ther, 36(12), 789-800.
Çataklı, M. (1985). Transliteral equivalence and eeliabilty of the Turkish version of the PiersHarris Children’s Self-Concept Scale (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Boğaziçi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Dumas, D., & Pelletier, L. (1999). A study of self-perception in hyperactive children. MCN Am J Matern Child Nurs, 24(1), 12-19.
Durualp, E., & Aral, N. (2010). Anasınıfına devam eden altı yaş çocuklarının sosyal uyum ve becerilerine oyun temelli sosyal beceri eğitiminin etkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi (HU Journal of Education), 39, 160-172.
Gentschel, D. A., & McLaughlin, T. F. (2000). Attention deficit hyperactivity disorder as a social disability: Characteristics and suggested methods of treatment. J Dev Phys Disabil, 12(4), 333-347.
Horn, W. F., Wagner, A. E., & Lalongo, N. (1989). Sex differences in school-aged children with pervasive attention deficit hyperactivity disorder. J Abnorm Child Psychol, 17(1), 109-125.
Kanay, A. (2006). Dikkat eksikliği hiperaktivite bozukluğu olan 9-13 yaş grubu ilköğretim öğrencilerinin uyumsal davranışları, benlik kavramı ve akademik başarıları arasındaki ilişkiler (Yüksek Lisans Tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü Eğitim Bilimleri Anabilim Dalı Rehberlik ve Psikolojik Danışmanlık Programı, İzmir.
Mayberry, W. (1990). Self-esteem in children: Considerations for measurement and intervention. Am J Occup Ther, 44(8), 729-734. Mazzone, Postorino, Reale ve ark, (2013). Self-esteem evaluation in children and adolescents suffering from ADHD. Clin Pract Epidemiol Ment Health, 9, 96.
Missiuna, C., & Pollock, N. (2000). Perceived efficacy and goal setting in young children. Can J Occup Ther, 67(3), 101-109.
Öner, N. (1996). Piers- Harris Çocuklarda Öz-Kavramı Ölçeği El Kitabı. Türk Psikologlar Derneği, Ankara.
Sarı, M., & Cenkseven, F. (2008). İlköğretim öğrencilerinde okul yaşam kalitesi ve benlik kavramı. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 5(2), 1-16.
Uluyurt, F. (2012). Bazı değişkenlere göre okul öncesi eğitim kurumlarına devam eden 5-6 yaş grubu çocuklarının akran ilişkileri (Doktora tezi). Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
Yavuzer, H. (2000). Eğitim ve gelişim özellikleriyle okul çağı çocuğu. Remzi Kitabevi (5. Basım). İstanbul.
Willoughby, C., King, G., & Polatajko, H. (1996). A therapist’s guide to children’s self-esteem. Am J Occup Ther, 50(2), 124-132.