İki yaşındayken babasını, müteakip on ay zarfında kardeşini kaybeden Peyami Safa (1899-1961)’nın bütün eserlerinde vukua gelecek bir faciayı bekleme vehmi, yaklaşan her ayak sesinde bir tehlike sezme endişesi hissedilir. Dokuz yaşındayken sağ el eklemindeki bir kemik hastalığı dolayısıyla hastane ve hekimlerle başlayan tanışıklığı, onda tıp mesleğine intisap ederek doktor olma arzusunu uyandırmıştır. Maddî şartlarının elvermemesi sebebiyle bu arzusunu tahakkuk ettirme imkânına kavuşamasa da, onun tıpla ilgisi ömrü boyunca devam etmiş; sanki bir hekimin kaleminden çıkmışçasına derunî ve dış âlemle ilgili duygu, düşünce, müşahede ve tasvirleriyle edebiyatımıza iftihar kaynağımız olacak sahifeler, eserler kazandırmıştır. Bu tebliğde, onun 1949 yılında neşrettiği yukarıdaki romanında geçen tıbbî terimlerin çokluğu ve sanki bir hekim tarafından yazılmış gibi, bu teşhis ve terimlerin yerinde ve hatasız olarak kullanıldığına dikkat çekilmiştir.

Peyami Safa was two years old when he last his father and then lost his brother ten months later, has a future catastrophe waiting delusion in his all works. In his works, a fear of detection is felt approaching at each step. Meeting with doctors due to a bone disease with his right hand when he was nine years old caused him to feel a desire to be a doctor. Because of economic problems, he could not have an opportunity to realise this desire, but he continued his interest with medicine in his life time. As if it were written by a doctor, he has brought emotions, thoughts, observations and descriptions about spiritual and external world to the Turkish literature. In this paper, the majority of medical terminology are focused on as the appropriate and accurate use and diagnosis in his novel published in 1949.