Meslek ve amel (ilke) birliği bulunmadan işbirliği yapılamaz. Meslek ve ilke her bir kesin kendi iç dünyasından, soykökünden yaranır. Bu doğada da böyledir, toplumda da. Edebiyatın en önemli amacı insanlarda kültür, maneviyat, ahlak terbiye etmektir. O edebiyat ahlak ve maneviyat terbiye ediyor ki, onun meslek ve ameli milli-ulusal meslek ve ameldir. İkinci Dünya Savaşı döneminde yaratıcılığa başlayan Bahtiyar Vahapzade edebiyata büyük meslek, ilkeler şairi gibi geldi. İlk şiirlerinden Vatan, Dil ve milli düşünce konularını kendi için daimi ilke bilen şair “ben kimim, soyköküm kimdir” ilkesi ile edebiyat ve ebediyat yolunu çizdi, yaşam sonuna kadar bu ilke ve mesleğine ihanet etmedi, sadık kaldı. “Ana dili” şiirinde şair bu ilkeye sadık kaldığını bir kez daha onayladı.Ey kendi öz dilinde konuşmağı ar bilen, Bunu iftihar bilen modalı edebazlar. Kalbinizi okşamır koşmalar,                                      telli sazlar. Bırak onlar benim olsun, Ancak Vatan ekmeyi, bir de anne yüregi sizlere qanim olsun.Azerbaycan edebiyatında Bahtiyar Vahapzade ile Halil Rıza meslek ve ilke birliği her zaman birbirini takip etmiş ve onaylanmıştır. 1960’lı yıllarda yaratıcılığının geniş bir aşamasına başlayan Halil Rıza “Apardı seller Saranı” şiirini yazdı. Bu şiir Bahtiyar Vahapzade’nin ünlu “Gülüstan” poyeminin mantıkî ve ilke bakımından devamı idi... Çağdaş Azerbaycan şiiri meslek ve sanat birliği bakımından bu iki şaire daha çok minnettardır.

Cooperation is not possible without the unity of occupation, ideas and goals. Occupation and goals are originated from within the internal world of a person. As such is true either in nature, or in society. The main goal of literature is to educate humans in terms of culture, spirituality and ethics. The literature which provides ethics and spirituality, deals with national activities. Bakhtiyar Vahabzadeh, who began his literary activity in the Second World War period came into literature as a poet of great ideals and persuasions. The poet, who chose the issues of motherland, language and national ideas as eternal goals starting from his first verses, drew his path in literature with the questions “who I am and “what, my origin was”, and remained devoted to these principles until the end of his life. He approved his loyalty to these principles once more in his poem “mother tongue”: The naughty ones, who are ashamed of speaking their native language, you don’t enjoy the fringed saz and goshmas, let them be mine, but let the bread of your land, the heart of your mother punish you.The unity of occupation, ideals and goals of Bakhtiyar Vahabzadeh and Khalil Rıza in literature always followed and approved each other. Khalil Rıza, who began the most important period of his activity in the 1960s wrote his poem “Apardı Seller Saran’ı” (Floods take Sarah away) as the continuation of Bakhtiyar Vahabzadeh’s poem “Gulustan” in terms of of logics and ideology. Modern Azerbaijan poetry is greatly thankful to these poets from the viewpoint of the artistic and occupational unity.