“Türk lokumu”, “Türk kahvesi”, “Türk rakısı” gibi ünlü işlenmiş ürünlerimizin yanında, bir de “Türk fındığı” var. “İşlenmemiş”,” natürel” yani, doğal olarak tanınmış. Bu doğal ürünümüz, dünya fındık üretiminin yaklaşık 3/4’ünü oluşturmaktadır. “Kutsal yemişler” arasında anılan fındık, gerek Karedeniz Bölgemizde yarattığı istihdam ve gelirle gerekse, Ülkemiz ekonomisine, yaklaşık 700 milyon $’lık döviz katkısı açısından vazgeçilmez bir ürün durumundadır. Dünya fındık ticaretinde, “üretim hacmimiz” ve literatüre geçmiş olan Türk fındığı kalitesi ile söz sahibiyiz. Türk fındığı, kalitesini bölgenin ,”ekolojik yapısı” ından almaktadır. Fakat, Ülkemizde “fındık yetiştirilmemesi” gereken bölgelerde de fındık yetiştirilmesi, bir yandan kalite düşüklüğüne neden olurken, öte yandan üretim fazlası yaratarak, “bir stok” maliyeti de oluşturmaktadır. Bu nedenle, fındık üretim alanlarının kalite baz alınarak, 1983 yılında çıkarılan yasa ile Tarım Bakanlığının “alternatif ürün projesi”nden de faydalanmak suretiyle, Giresun ve Ordu illeri ile sınırlandırılması gerekmektedir. Ülkemizdeki fındık işleme sanayiinin yeterince geliştiği söylenemez. Türkiye’nin toplam fındık ihracatı içinde en fazla payı, naturel iç fındık almakta ve bazı ithalatçı ülkeler, fındığımızı işleyip “katma değer yaratarak” bizden daha fazla gelir elde edebilmektedirler. Fındık üreticisinin yanındaki” kara gün dostu” “Fiskobirlik” in halen dünyanın 2/3’ünün tanımadığı fındığın tanıtımına ağırlık vererek, sadece fındık pazarlaması ile ilgilenmesi; üretimin ise “fındık üretici kooperatif”lerine bırakılarak, kaliteden ödün vermeden, üretimde bulunmaları sağlanmalıdır

-