Hemşirelikte Karar Verme Süreci

Karar verme amaçtır. Karar verme, alternatifler arasından bireyin seçimine yardım eder. Problem çözmede en önemli adımdır. Bir kimsenin istenilen hedefe ulaşmak amacıyla topladığı mevcut güçlerinin karşısına gelen engele problem denir. Problem çözme temel olarak şu anda nerede olduğumuz, nereye gitmek istediğimiz ve oraya nasıl gideceğimiz hakkında karar vermektir. Hemşirelerin uygulamalarında nasıl karar alacaklarını bilmelerini sağlar. Bağıntılı ve bağıntısız verilerin olduğu durumlarda hemşireler karar verme sürecinden yararlanır. Çünkü farklı seçenekler, seçeneklere bağlı değerler tasarlanır. Hemşire kendi bilişsel, kişisel eğilimlerini katmaksızın çeşitli seçenekleri düşünerek ve seçeneklere değerler vererek veriler üzerinde daha çok kontrol sahibi olur. Hemşirelik süreci karar verme sürecinin çeşitli adımlarını tanımlamış olduğundan dolayı yapılandırılmış bir tekniktir. Eleştirel bakımda objektif ve sistematik karar verme tekniklerinin kullanılması, karar verme eyleminin etkinliğini ve niteliğini artırır. Hemşire kararını verirken karar verme sürecinden yararlanır. Hemşire bilişsel becerilere sahip olmalıdır. Hemşire çalıştığı klinikte farklı hasta ve hastalıklarla karşılaşabilir, bu hastalıklara özgü bakım önceliklerini koyar. Öncelik sıralamasında; ilk düzey bakım, ikinci düzey bakım, üçüncü düzey bakım öncelikleri şeklinde bir sıralama yaparak hastanın gereksinimlerini karşılar. Karar verme sürecini kullanma hemşirelere zaman kaybını azaltır, doğru karar vermeye götürür, hemşirenin, bakım verdiği birey/aile/toplumun memnuniyeti artar, hemşirenin iş doyumu, hemşirenin iletişim yeteneği güçlenir, bakımın kalitesi artar, verdiği bakım kayıt edilmiş olur

Anahtar Kelimeler:

Hemşire, Karar Verme, Hemşirelikte Karar Verme, Karar Verme Süreci

Decision Making Process in Nursing

Keywords:

-,

PDF

___

Adair, J. (2003). Etkili Karar Verme. Babaili Kültür Yayıncılık, İstanbul, 231.
Aprahamian, C., Thompson, B., ve Gruchow, HW. (1986). Decision Making in Prehospital Sudden Cardiac Arrest. Annals of Emergency Medicine, 4, 445.
Ay FA. (2008). Temel Hemşirelik: Kavramlar, İlkeler, Uygulamalar. Medikal Yayıncılık, 2. Baskı İstanbul, 51- 55.
Bağırkan, Ş. (1983). Karar Verme. Der Yayınları, İstanbul.
Bayram, Ö. NLP Master Practitoner. (Erişim Eylül 2007) http://www.pozitifgelisim.com.tr/page.php?id=52
Baumann, A., ve Deber, R. (1989). The Limits of Decision Analsis for Rapid Decision Making in KU Nursing, İmage Journal of Nursing, 2, 69.
Birol, L. (2004). Hemşirelik Süreci. Etki Matbaacılık Yayıncılık, 3. Baskı, İzmir, 132.
Byrnes, J.P. (1998). The Nature and Development of Decision Making: A Self Regulation
Model. Mahwah, NJ: Erlbaum.
Enç, N. (1993). Kritik Durumlarda Hemen Karar Verme. Hemşirelik Bülteni,7(29), 75-77.
Enç, N. (1992). Koroner Yoğun Bakım Ünitesinde Çalışan Hemşirelerin Kritik Durumlarda Hemen Karar Verme İşlevini Analizi. Yayınlanmış Doktora Tezi, İstanbul Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, İstanbul, 112.
Ersever, H.Ö. (1996), Karar Verme Becerileri Kazandırma Programının ve Etkileşim Grubu
Deneyiminin Üniversite Öğrencilerinin Karar Verme Stilleri Üzerindeki Etkileri. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayımlanmamış Doktora Tezi, Ankara.
Hamamcı, Z., ve Hamurlu, M.K. (2005). Anne Babaların Meslek Gelişimine Yardımcı Olmaya
Yönelik Tutumları ve Bilgi Düzeylerinin Çocuklarının Mesleki Kararsızlıkları ile İlişkisi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, http/www..education.ankara.edu.tr./ebfdergi/pdfler
Haris R. (1998). İntroduction to Decision Making. Vanguard Üniversity of Southern California, 76.
Hoy, KW, ve Miskel, CG. (1996). Educational Administration: Theory Research and Practice. Mc Graw-Hill Book Company, New York, 35.
Karabudak, S.S., ve Yıldırım, B. (2011). Kronik Böbrek Yetmezliği Olan Çocuk Hastanın Hemşirelik Bakımında Eleştirel Düşünme, Electronic Journal of Vocational College, 1(1), 120-133.
Kaya, H. (2000). Karar Verme ve Hemşirelik Eğitimi. Hemşirelik Bülten. 12(46), 75-80.
Kuzgun, Y. (1992). Karar Stratejileri Ölçeği: Geliştirilmesi ve Standardizasyonu. VII. Ulusal
Psikoloji Kongresi Bilimsel Çalışmaları, Türk Psikologlar Derneği Yayını, Ankara, 161-170.
Lipe, S., ve Beasley, S. (2004). Critical Thinking in Nursing A Cognitive Skills Workbook. Lıppıncott Wıllıams & Wılkıns United States of America, 7, 58.
Özkahraman, Ş., ve Yıldırım, B. (2011). An Overview of Critical Thinking in Nursing and Education American International Journal of Contemporary Research , 1 (2 ),190-196.
Pokras, S., Team Problem Solving. (Erişim Şubat 2007), http://site.ebrary.com/lib/ege/Doc?id=10058909&ppg
Scott, SG., Bruce, RA. (1995). Decision Making Style, The Development and of A New Measure. Educational and Psychological Measurement, 5, 55-65.
Sinangil, K.H. (1993). Yönetici Adaylarında Karar Verme İle Kaygı İlişkileri. VII. Ulusal Psikoloji
Kongresi Bilimsel Çalışmaları, Türk Psikologlar Derneği Yayınları, Ankara.
Smith, J. (2000). Doğru Karar Verme. Damla Yayınevi, İstanbul,53.
Svenson, O., Malue, JA. (1993). Time Pressure and Stres in Human Judgement and Decision Making. Plennum Pres, New York, 23.
Taşçı, S. (2005). Hemşirelikte Problem Çözme Süreci. Sağlık Bilimleri Dergisi, Hemşirelik Özel Sayısı, 73–78.
Vikipedi Özgür Ansiklopedi. Kritik-Analitik Düşünme. (Erişim Eylül 2007), http://tr.wikipedia.org/wiki/Kritik- analitik_d%C3%BC%C5%9F%C3%BCnce
Yıldırım, B. (2010). Hemşirelikte Eleştirel Düşünme Uygulamalı Yaklaşım. Özsoy SA (Eds): Tuna Matbaacılık, Aydın, 8-24.
Yıldırım, Ö.B. (2011). Sağlık Profesyonellerinde Eleştirel Düşünme. Ay FA. (Eds): Sağlık Uygulamalarında Temel Kavramlar ve Beceriler. Nobel Tıp Kitabevleri, İstanbul, 106-115