Grasha-Riechmann Öğrenme Stili Ölçeğinin Yapı Geçerliği Çalişmaları / Construct Validation Of Grasha-Riechmann Learning Style Scale

ÖZETBu çalışmanın amacı, Grasha-Riechmann öğrenme stili ölçeğinin yapı geçerliği analizlerini yaparak Türkiye ölçeğinde daha geçerli ve güvenilir bir ölçme aracı haline getirebilmektir. Bu kapsamda Zereyak (2005) tarafından dil geçerliği yapılan ölçek temele alınmış ve Trakya Üniversitesi'nde öğrenim gören 402 öğrenciye uygulanarak istatistiksel analizleri gerçekleştirilmiştir. Bu kapsamda ölçeğin yapı geçerliği, açımlayıcı (AFA) ve doğrulayıcı (DFA) faktör analizleri gerçekleştirilerek yapılmıştır. Ölçek, açımlayıcı faktör analizi sonucunda altı faktör ve 32 maddeden oluşan bir yapıya indirgenmiştir. Faktörlerin isimlendirilmesinde orijinal gruplandırmadan yararlanılmış ve toplam varyansın yaklaşık %48'ini açıkladığı görülmüştür. Ardından doğrulayıcı faktör analizi yapılarak oluşan yeni yapının uyumu sınanmıştır. Yapılan DFA sonucunda ölçeğin (Ï‡2/d) oranı ile AIC ve CAIC değerlerinin iyi uyum, RMSE ve SRMR değerlerinin kabul edilebilir, GFI ve AGFI değerlerinin ise kabul edilebilir değerlerin dışında değer aldıkları görülmüştür. Yapılan DFA sonucunda AFA ile elde edilen yapıdan herhangi bir madde çıkarımına gerek görülmemiştir. Elde edilen bu bulgular ölçeğin Türkiye koşullarında geçerli ve güvenilir bir ölçme aracı olarak kullanılabileceğini fakat daha iyi uyum değerleri için farklı örneklemlerde uygulanarak geliştirilmesi gerektiğini ortaya koymuştur. Anahtar Kelimeler: Grasha-Riechmann öğrenme stili, açımlayıcı ve doğrulayıcı faktör analizi, geçerlik-güvenirlik. ABSTRACTThe purpose of this study is to examine the validity and reliability of the Turkish version of Grasha-Riechmann learning scale. With this aim, the scale that the language validity was made by Zeyerak (2005) was administered to 402 students at Trakya University. To test the construct validity of the scale, exploratory and confirmatory factor analyses were used. After the exploratory factor analysis, the scale was reduced to 6 factors and 32 items. To name the factors, the original classification was used, and it was seen that the percentage of variance explained was 48%. To test the fitness of the new structure, confirmatory factor analysis was used. Confirmatory factor analysis revealed that the (Ï‡2/d) value indicated a good fit with AIC and CAIC, RMSE and SRMR values were acceptable, and GFI and AGFI values were out of the ranges of acceptable scores. The confirmatory factor analysis revealed that there was no need to remove any items from the new scale. The findings indicated that the scale was valid and reliable to use in the Turkish context, but it should also be improved via applying it in other samples for better goodness of fit values. Keywords: Grasha-Riechmann learning scale, exploratory and confirmatory factor analysis, validity-reliability.

Anahtar Kelimeler:

GrashaRiechmann öğrenme stili, açımlayıcı ve doğrulayıcı faktör analizi, geçerlikgüvenirlik.

-

The purpose of this study is to examine the validity and reliability of the Turkish version of GrashaRiechmann learning scale. With this aim, the scale that the language validity was made by Zeyerak (2005) was administered to 402 students at Trakya University. To test the construct validity of the scale, exploratory and confirmatory factor analyses were used. After the exploratory factor analysis, the scale was reduced to 6 factors and 32 items. To name the factors, the original classification was used, and it was seen that the percentage of variance explained was 48%. To test the fitness of the new structure, confirmatory factor analysis was used. Confirmatory factor analysis revealed that the (χ/d) value indicated a good fit with AIC and CAIC, RMSE and SRMR values were acceptable, and GFI and AGFI values were out of the ranges of acceptable scores. The confirmatory factor analysis revealed that there was no need to remove any items from the new scale. The findings indicated that the scale was valid and reliable to use in the Turkish context, but it should also be improved via applying it in other samples for better goodness of fit values.

Keywords:

Grasha-Riechmann learning scale, exploratory and confirmatory factor analysis, validityreliability.,

PDF

___

Akbulut, Y. (2010). Sosyal Bilimlerde SPSS Uygulamaları. İstanbul: İdeal Kültür Yayıncılık.
Alşan, E. U. (2009). Temel kimya laboratuarı dersinde öğretmen adaylarının başarılarına öğrenme stili tercihlerinin etkisi. Necatibey Eğitim Fakültesi Elektronik F en ve Matematik Eğitimi Dergisi, 3(1), 117-133.
Arı, E. ve Bayram, H. (2011). Yapılandırmacı yaklaşım ve öğrenme stillerinin laboratuar uygulamalarında başarı ve bilimsel süreç becerileri üzerine etkisi. İlköğretim Online, 10(1), 311-324.
Aydıntan, S., Şahin, H. ve Uysal, F. (2012). Kesirler konusunun öğretiminde 4MAT öğrenme stili modelinin akademik başarı ve kalıcılığa etkisi [Elektronik versiyon]. Mehmet Akif Ersoy Eğitim Fakültesi Dergisi, 23.
Bağçeci, B., Meşe, N. N., Korkmaz, F. ve Ünsal, S. (2013). Ortaöğretim sosyoloji dersi programının ürüne dayalı bilişsel boyutunun değerlendirilmesi. Asia Minor Studies-International Journal of Social Science, 1(2).
Bebek, E. K. (2004). Boğaziçi Üniversitesi’nde psikolojiye giriş dersi alan ünivers ite öğrencilerinin bilişsel biçemleri ile cinsiyetleri, alanları ve genel akademik başarıları arasındaki ilişki. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Yıldız Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Bilgin, İ. ve Bahar, M. (2008). Sınıf öğretmenlerinin öğretme ve öğrenme stilleri arasındaki ilişkinin incelenmesi. Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 28(1), 19-38. Bozkurt, O. ve Aydoğdu, M. (2009). İlköğretim 6.sınıf fen bilgisi dersinde Dunn ve Dunn öğrenme stili modeline dayalı öğretim ile geleneksel öğretim yöntemi nin öğrencilerin akademik başarı düzeyleri ve tutumlarına etkisinin karşılaştırılması [Elektronik versiyon]. İlköğretim Online, 8(3), 741-754.
Büyüköztürk, Ş., Akgün, Ö. E., Demirel, F. ve Özkahveci, Ö. (2004). Güdülenme ve öğrenme stratejileri ölçeğinin Türkçe formunun geçerlik ve güvenirlik çalışması. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 4(2), 207-239.
Cassidy, S. (2004). Learning styles: An overview of theroies, models and measures [Elektronik versiyon]. Educational Psychology, 24(4).
Ceylan, E. ve Berb eroğlu, G. (2007). Öğrencilerin fen başarısını açıklayan etmenler: Bir modelleme çalışması. Eğitim ve Bilim, 32(144).
Cengizhan, S. (2006). Bilgisayar destekli ve proje temelli öğretim tasarımlarının bağımsız ve işbirlikli öğrenme stillerine sahip öğrencilerin akademik başarısına ve öğrenme kalıcılığına etkisinin incelenmesi. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Yıldız Teknik Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Curry, L. (1983). An Organization of Learning Style Theory and Constructs. Educational Resources Information Center.
Çiltaş, A. ve Akıllı, M. (2011). Öğretmenlerin pedagojik yeterlikleri. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 3(4).
Çokluk, Ö., Şekercioğlu, G. ve Büyüköztürk, Ş. (2010). Sosyal Bilimler İçin Çok D eğişkenli İstatistik: SPSS ve LISREL uygulamaları. Ankara: Pegem Yayınevi.
Demir, B. ve Usta, E. (2011). Eğitim yazılımlarında ön örgütleyicilerin öğrenme stillerine göre akademik başarıya etkisi [Elektronik versiyon]. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 8(2), 734-747.
Duman, B. (2010). Beyin temelli öğrenmenin farklı öğrenme stillerindeki öğrencilerin akademik başarılarına etkisi [Elektronik versiyon]. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 10 (4), 2051-2103.
Ekici, G. (2013). Gregorc ve Kolb ö ğrenme stili modellerine göre öğretmen adaylarının öğrenme stillerinin cinsiyet ve genel akademik başarı açısından incelenmesi [Elektronik versiyon]. Eğitim ve Bilim, 38(167).
Erdoğan, İ. (2012). Proje tabanlı öğrenme yaklaşımının öğrenme ortamı ile algılara ve başarıya etkisi. Sakarya University Journal of Education, 2(3).
Fan, W., ve He, Y. (2012). Academic achievement and intellectual styles, Li-Fang Zhang, Robert J. Sternberg ve Stephen Rayner (Ed.). Handbook of Intellectual Styles içinde New York: Springer Publishing Company.
Gencel, İ. E. (2008). Sosyal bilgiler dersinde Kolb’un deneyimsel öğrenme kuramına dayalı eğitimin tutum, akademik başarı ve öğrenmenin kalıcılığına etkisi [Elektronik versiyon]. İlköğretim Online, 7(2), 401-420.
George, D. ve Mallery, P. (2003). SPSS for Windows Step by Step: A simple guide and reference (basım). Boston: Allyn-Bacon, USA.
Gooden, D. J., Preziosi, R. J. ve Barnes, F. B. (2009). An examination of Kolb’s learnin style envantory. American Journal of Business Education.2(3), 57-62. Güven, M., Çardak, Ç. S, Sever, D. ve Vural, L. (2008). Türkiye’de öğrenme stillerine ilişkin yapılan araştırmaların kullanılan envanterler boyutunda incelenmesi. International Conference on Educational Sciences (ICES 08), 23- 25 June, Famagusta, North Cyprus.
Henson, K. T. (2003). Foundations for learner-centered education: a knowledge base. Education, 5(12).
Jonassen, D. H. ve Grabowski, B. L. (2012). Handbook of Individual Differences: Learnning, Instruction. Routledge, Taylor and Francis Group.
Karasar, N. (1999). Bilimsel A raştırma Yöntemi. (9.basım). Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Koçak, T. (2007). İlköğretim 6.7.8. sınıf öğrencilerinin öğrenme stilleri ve akademik başarıları arasındaki ilişkinin incelenmesi. Yayınlanmamış Yüksek lisans Tezi, Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Montgomery, S. M. ve Linda N. G. (1998). Student Learning Styles and Their Implications for Teaching. Occasional Paper, Center for Research on Learning and Teaching. University of Michigan.
Pallant, J. (2001). SPSS Survival manual. A Step-by-Step Guide to Data Analyses Using SPSS for Windows. Philadelphia, PA: Open University Press.
Riding, R.ve Rayner, S. (1998). Cognative Styles and Learning Strategies. England: David Fulton Publishers Ltd.
Sung, H. Y., Hwang, G. J., Hung, C. M. ve Huang, W. (2012). Effect of learning styles on student’ motivation and learning achievement in digital game-based learning [Elektronik versiyon]. International Conference on Advanced Applied Informatics. 258-262.
Şentürk, F. ve İkikardeş, N. Y. (2011). Öğrenme ve öğretme stillerinin 7.sınıf öğrencilerinin matematik başarısı üzerine etkisi. Necatibey Eğitim Fakültesi Elektronik Fen ve Matematik Eğitimi Dergisi, 5(1), 225-276.
Şimşek A. (2004). Öğrenme biçimi. Eğitimde Bireysel Farklılıklar içinde Yıldız Kuzgun ve Deniz Deryakulu (Ed.). Ankara: Nobel Yayınevi.
Şimşek, Ö. F. (2007). Yapısal Eşitlik Modellemesine Giriş: Temel İlkeler ve Lisrel uygulamaları. Ankara: Ekinoks Yayınları
Türel, Y. K. (2012). Öğretmenlerin akıllı tahta kullanımına yönelik olumsuz tutumları: Problemler ve ihtiyaçlar. İlköğretim Online, 11(2).
Yılmaz, K. ve Altınkurt, Y. (2011). Öğretmen adaylarının Türk Eğitim Sistemi’nin sorunlarına ilişkin görüşleri. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi, 8(11).
Zereyak, E. (2005). GrashaRiechmann öğrenci öğrenme stilleri ölçeğinin Türkçe uyarlaması. Eğitim Bilimleri ve Uygulama Dergisi, 4(8), 117-138.