SOSYAL BİLGİLER ÖĞRETMEN ADAYLARININ MİKRO ÖĞRETİM UYGULAMASI HAKKINDAKİ DEĞERLENDİRMELERİ

Bu araştırmanın amacı, sosyal bilgiler öğretmen adaylarının mikro öğretim uygulamasıhakkındaki değerlendirmelerini ortaya çıkarmaktır. Çalışma, nitel araştırma yöntemlerindendurum çalışması desenine göre yürütülmüştür. Çalışma grubu, Necmettin Erbakan Üniversitesi’ndeöğrenim gören 18 sosyal bilgiler öğretmen adayından oluşmuştur. Katılımcılar,amaçlı örnekleme yöntemine göre seçilmiştir. Veri toplamak için yarı yapılandırılmış görüşmeformu ve yapılandırılmış gözlem formları kullanılmıştır. Toplanan veriler, içerik analiziyöntemiyle değerlendirilmiş ve yorumlanmıştır. Araştırma sonuçlarına göre, mikro öğretimuygulamasının en önemli avantajı, öğretmen adaylarının kendi zayıf ve güçlü yönlerini keşfetmelerineyardımcı olmasıdır. Bu avantajın en önemli bileşenleri, kamera kaydı ve eleştirilerdir.Buna karşın mikro öğretimin en büyük dezavantajı, mikro öğretim uygulamasındaöğretme ortamının (sınıfın) yapay olmasıdır. Bunların yanında mikro öğretimin öğretmenadaylarına psikolojik-kişisel ve mesleki yeterlilikler boyutunda çeşitli katkılar sağladığı tespitedilmiştir. Son olarak mikro öğretim sürecinde öğretmen adaylarının planlama ve uygulamaaşamalarında bazı sorunlarla karşılaştığı görülmüştür. Bu sonuçlar bağlamında bazıöneriler sunulmuştur.

ASSESSMENTS OF SOCIAL STUDIES TEACHER CANDIDATES ON MICROTEACHING PRACTICE

PDF

___

Abakay, U., Alincak, F. ve Demir, H. (2016). The effects of microteaching practices on preservice physical education and sport teachers’ attıtudes towards teaching profession. European Journal of Education Studies, 2(9), 127-135.
Akbaba-Dağ, S. ve Doğan-Temur, Ö. (2018). Sınıf öğretmeni adaylarının mikro öğretim ders imecesi uygulaması ile ilgili görüşleri. Academy Journal of Educational Sciences, 2(2), 120-133.
Akkuş, H. ve Üner, S. (2017). The effect of microteaching on pre-service chemistry teachers’ teaching experiences. Cukurova University Faculty of Education Journal, 46(1), 202- 230.
Albin, S. ve Shihomeka, S. P. (2017). Learning from students’ experiences of microteaching for numeracy education and learning support: a case study at University of Namibia, Southern campus. American Scientific Research Journal for Engineering, Technology, and Sciences (ASRJETS), 36(1), 306-318.
Allen, D. W. ve Eve, A. W. (1968). Microteaching. Theory into practice, 7(5), 181-185.
Amobi, F. A. ve Irwin, L. (2009). Implementing on-campus microteaching to elicit pre-service teachers’ reflection on teaching actions: Fresh perspective on an established practice. Journal of the Scholarship of Teaching and Learning, 9(1), 27-34.
Atav, E., Kunduz, N. ve Seçken, N. (2014). Biyoloji eğitiminde mikro öğretim uygulamalarına dair öğretmen adaylarının görüşleri. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 29(4), 1-15.
Bayat, S. ve Öztürk, T. (2017). İlkokuma yazma öğretimi dersinde mikro öğretim uygulaması örneği. Bayburt Eğitim Fakültesi Dergisi, 12(23), 339-351.
Benton-Kupper, J. (2001). The microteaching experience: Student perspectives. Education, 121 (4), 830-836.
Bilen, K. (2014). Mikro öğretim tekniği ile öğretmen adaylarının öğretim davranışlarına ilişkin algılarının belirlenmesi. Erzincan Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 16(1), 181- 203.
Bilen, K. (2015). Effect of micro teaching technique on teacher candidates’ beliefs regarding mathematics teaching. Procedia-Social and Behavioral Sciences, 174, 609-616.
Bilgin, N. (2014). Sosyal bilimlerde içerik analizi: teknikler ve örnekler çalışmalar (3. Baskı). Ankara: Siyasal Kitabevi.
Borg, W. R. (1972). The minicourse as a vehicle for changing teacher behavior: A three-year follow-up. Journal of Educational Psychology, 63(6), 572.
Çelik, B. (2010). Piyano eğitiminde video kamera kullanımı. Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 30(3), 785-800.
Çoban, A. (2015). Öğretmen eğitiminde mikro-öğretim ve farklı yaklaşımlar. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 14, 219-231.
Dale, E. (1969). Audiovisual methods in teaching. NY: Dryden Press.
Demirel, Ö. (2006). Planlamadan uygulamaya öğretme sanatı. Ankara: PegemA Yayıncılık.
Denzin, N. K. ve Lincoln, Y. S. (2005). The Sage handbook of qualitative research (Third edition). Sage Publications, Inc.
Dilmaç, O. ve Yıldız, C. (2017). Görsel sanatlar öğretmeni yetiştirmede mikro öğretimin etkisi. The Turkish Online Journal of Design, Art and Communication-TOJDAC, 7(2), 285-294.
Duban, N. ve Kurtdede-Fidan, N. (2015). Öğretmen adaylarının mikro-öğretim uygulamalarına bakışı. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 8(41). 949-959.
Elias, S. K. (2018). Pre-service teachers’ approaches to the effectiveness of microteaching in teaching practice programs. Open Journal of Social Sciences, 6, 205-224.
Erökten, S. ve Durkan, N. (2009). Özel öğretim yöntemleri II dersinde mikro öğretim uygulamaları. 1. Uluslararası Türkiye Eğitim Araştırmaları Kongresi Tam Metin Kitabı. Çanakkale Üniversitesi, 1-3 Mayıs, Çanakkale.
Flick, U. (2018). An introduction to qualitative research. London: Sage Publications Limited.
Gödek, Y. (2016). Science teacher trainees’ microteaching experiences: A focus group study. Educational Research and Reviews, 11(16), 1473-1493.
Görgen, İ. (2003). Mikro öğretim uygulamasının öğretmen adaylarının sınıfta ders anlatımına ilişkin görüşleri üzerine etkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 24, 56-63.
Güven, S., Kahveci, Ö., Öztürk, Y. ve Akın, Ö. (2016). Türkiye’de mikro öğretim uygulamalarıyla ilgili yapılan çalışmaların içerik analizi. The Journal of International Lingual Social and Educational Sciences, 2(1), 19-34.
Hancock, D. R. ve Algozzine, B. (2017). Doing case study research: A practical guide for beginning researchers (Third Edition). New York, NY: Teachers College Press.
Harlin, E. M. (2014). Watching oneself teach–long-term effects of teachers’ reflections on their video-recorded teaching. Technology, Pedagogy and Education, 23(4), 507-521.
Karadeniz, M. H. (2014). Okul öncesi öğretmeni adaylarının genişletilmiş mikro öğretim tekniğini matematik eğitiminde sürece dâhil etme durumları. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi (KEFAD), 15(1), 101-120.
Karataş, F. Ö. ve Cengiz, C. (2016). Özel öğretim yöntemleri II dersinde gerçekleştirilen mikro-öğretim uygulamalarının kimya öğretmen adayları tarafından değerlendirilmesi. Kastamonu Eğitim Dergisi. 24(2), 565-584.
Kazu, H. (1996). Öğretmen yetiştirmede mikro öğretim yönteminin etkililiği (F.Ü. Teknik Eğitim Fakültesi örneği). Yayınlanmamış doktora tezi, Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Elazığ.
Küçükahmet, L. (1997). Eğitim programları ve öğretim. Ankara: Gazi Kitabevi, 43.
Külahçı, Ş. G. (1994). Mikro öğretimde Fırat Üniversitesi Teknik Eğitim Fakültesi deneyimi II. değerlendirme. Eğitim ve Bilim, 18(92), 12-22.
Leal-Rodríguez, A. L. ve Albort-Morant, G. (2018). Promoting innovative experiential learning practices to improve academic performance: Empirical evidence from a Spanish Business School. Journal of Innovation & Knowledge, 1-8.
Marulcu, İ. ve Dedetürk, A. (2014). Fen bilgisi öğretmen adaylarının mikro-öğretim yöntemini uygulamaları: bir eylem araştırması. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 11(25).
Meutia, P. D., Elyza, F. ve Yusnila, Y. (2018). Pre-service teachers’ performance post microteaching class in field experıence program. Englisia Journal, 5(2), 102-112.
Ostrosky, M. M., Mouzourou, C., Danner, N. ve Zaghlawan, H. Y. (2012). Improving teacher practices using microteaching: Planful video recording and constructive feedback. Young Exceptional Children, 16(1), 16-29. Doi: 10.1177/1096250612459186
Peker, M. (2009). Genişletilmiş mikro öğretim yaşantıları hakkında matematik öğretmeni adaylarının görüşleri. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 7(2), 353-376.
Popovich, N. G. ve Katz, N. L. (2009). A microteaching exercise to develop performance- based abilities in pharmacy students. American Journal of Pharmaceutical Education, 73(4), 1-8.
Ralph, E. (2014). The effectiveness of microteaching: Five years’ findings. International Journal of Humanities Social Sciences and Education (IJHSSE), 1(7), 17-28.
Resmi Gazete, (17 Nisan 2015). Milli eğitim bakanlığı öğretmen atama ve yer değiştirme yönetmeliği. 05.02.2019 tarihinde www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2015/04/20150417-4.htm adlı siteden alınmıştır.
Rıza, E. T. (1990). Eğitimde yöntemler teknolojisi. İzmir: Karınca Matbaacılık.
Özdemir, S. (2016). Dinleme eğitimi özyeterliğini geliştirmede mikro öğretimin rolü. VIII. Uluslararası Eğitim Araştırmaları Kongresi Kongre Tam Metin Kitabı, 5-8 Mayıs, Çanakkale.
Saban, A. ve Çoklar, A. N. (2013). Pre-service teachers’ opinions about the micro-teaching method in teaching practise classes. TOJET: The Turkish Online Journal of Educational Technology, 12(2), 234-240.
Saraçoğlu, G. Gürışık, A. ve Furat, D. (2018). İngilizce öğretmen adaylarının mikro öğretim uygulamaları sonrasında yapılan eleştiri ile ilgili görüşleri. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 16(1), 58-76.
Şen, A. İ. (2009). A study on the effectiveness of peer microteaching in a teacher education program. Education and Science, 34(151), 165.
Şen, A. İ. (2010). Effect of peer teaching and micro teaching on teaching skills of pre-service physics teachers. Education and Science, 35(155), 78-88.
Siyamoğlu, S. (2014). 5E öğrenme modeline dayalı mikro öğretim uygulamalarının coğrafya öğretimine yansımaları. Yüksek lisans tezi, Karadeniz Teknik Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Trabzon.
Tan, Ş., Kayabaşı, Y. ve Erdoğan, A. (2003). Öğretimi planlama ve değerlendirme (4. Baskı). Ankara: Anı Yayıncılık.
Taşkaya, S. M. (2018). The opinions of primary school teacher candidates about the use of extended micro teaching method. Electronic Turkish Studies, 13(19), 1693-1707.
Tok, Ş. (2016). Mikro öğretim yönteminin öğretmen adaylarının özyeterlik inançlarına ve mesleğe yönelik tutumlarına etkisi. Milli Eğitim Dergisi, 45(212), 5-25.
Tünkler, V. ve Güven, C. (2018). Mikroöğretim uygulamasının öğretmen adaylarının tamamlayıcı ölçme-değerlendirme tekniklerine yönelik okuryazarlık düzeylerine etkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Advance online publication, 1-24. Doi: 10.16986/HUJE.2018043466
Undiyaundeye, F. ve Agbama-Inakwu, A. (2012). Micro-teaching experiences in a preservice early childhood education programme. International Journal of Technology and Inclusive Education (IJTIE), 1(2), 99-104.
Willig, C. (2013). Introducing qualitative research in psychology (Third edition). New York, NY: McGraw-Hill.
Willig, C. (2014). Interpretation and analysis. In Flick, U. (Ed.), The SAGE handbook of qualitative data analysis (pp. 136-149). Thousand Oaks, CA: Sage.
Yükseköğretim Kurumu [YÖK], (2006). 24.02.2019 tarihinde http://egitim.giresun.edu.tr/fileadmin/user_upload/ders_icerikleri/sosyal_bil._ders_icerikleri. pdf adlı siteden alınmıştır.
Yükseköğretim Kurumu [YÖK], (2018). 2018 Sosyal Bilgiler Öğretmenliği Lisans Programı. Ankara: Yüksek Öğretim Kurumu. 24.02.2019 tarihinde https://www.yok.gov.tr/Documents/Kurumsal/egitim_ogretim_dairesi/Yeni- Ogretmen-Yetistirme-LisansProgramlari/Sosyal_Bilgileri_Ogretmenligi_Lisans_Programi. pdf adlı siteden alınmıştır.