Halil Ekşi, İbrahim Demirci, Çınar Kaya, Füsun Ekşi

Karakter Gelişim İndeksi’nin Türk Ergenlerdeki Psikometrik Özellikleri

Bu çalışmanın amacı Karakter Gelişim İndeksi’ni (KGİ) Türkçe’ye uyarlamak ve ölçeğin geçerlik ve güvenirliğini incelemektir. Çalışma grubu 604 ortaöğretim öğrencisinden oluşmaktadır. Doğrulayıcı faktör analizinde 11 boyutlu modelin kabul edilebilir uyum verdiği görülmüştür. Ölçekteki maddelerin faktör yükleri .30 ile .80 arasında değişmektedir. Ölçeğin iç tutarlılık güvenirlik katsayısı .92 olarak hesaplanmıştır. Ölçeğin alt boyutlarının iç tutarlılık güvenirlik katsayıları .60 ile .83 arasında değişmektedir. Ölçeğin madde toplam puan korelasyon katsayılarının .22 ile .68 arasında değiştiği görülmüştür. Ölçüt bağıntılı geçerlik açısından, İnsani Değerler Ölçeği alt ölçek skorları ile KGİ alt ölçek skorları arasındaki korelasyon katsayıları .30 ila .65 arasında değişmektedir. Araştırmanın sonuçları Karakter Gelişim İndeksi’nin Türkçe formunun geçerli ve güvenilir bir ölçme aracı olduğunu ve Türkiye’de yürütülecek bilimsel araştırmalarda kullanılabileceğini ortaya koymuştur.

Anahtar Kelimeler:

karakter gelişimi, karakter eğitimi, geçerlik, güvenirlik, doğrulayıcı faktör analizi

PDF

___

Brown, M. ve Cudeck, R. (1993). Alternative ways of assessing model fit. In: K. A. Bollen ve J. S. Long (Eds.), Testing structural equation models (s. 136-162). Beverly Hills, CA: Sage.
Büyüköztürk, Ş. (2011). Sosyal bilimler için veri analizi el kitabı. Ankara: Pegem Akademi yayınları.
Dilmaç, B. (2007). Fen Lisesi Öğrencilerine İnsani Değerler Eğitimin Verilmesi ve İnsani Değerler Ölçeği İle Sınanması. Yayınlanmamış doktora tezi. Selçuk Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Konya
Dilmaç. B. (1999). İlköğretim öğrencilerine insani değerler eğitimi verilmesi ve Ahlaki Olgunluk Ölçeği ile eğitimin sınanması. (Yüksek Lisans Tezi, Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İstanbul). https://tez.yok.gov.tr/UlusalTezMerkezi adresinden edinilmiştir.
Ekşi, H. (2003) Temel insani değerlerin kazandırılmasında bir yaklaşım: Karakter eğitimi programları. Değerler Eğitimi Dergisi, 1(1), 79–96.
Gillham, J. Adams-Deutsch, Z., Werner, J., Reivich, K., Coulter-Heindl, V., Linkins, M. ve diğerleri. (2011). Character strengths predict subjective well-being during adolescence. The Journal of Positive Psychology, 6(1), 31-44.
Hu, L. T. ve Bentler, P. M. (1999). Cutoff criteria for fit indexes in covariance structural analysis: Conventional criteria versus new alternatives. Structural Equation Modeling, 6, 1-55.
Kabakçı, Ö. F. (2013). Karakter güçleri açısından pozitif gençlik gelişiminin incelenmesi. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Ankara.
Kline, P. (2000). Handbook of psychological testing (2. Bs.). London: Routledge.
Lerner, J. V., Phelps, E., Forman, Y., & Bowers, E. P. (2009). Positive youth development. In R. M. Lerner & L. Steinberg (Eds.), Handbook of adolescent psychology: Vol. 1. Individual bases of adolescent development (3rd ed., pp. 524–585). Hoboken, NJ: Wiley.
Lickona, T. (1996). Eleven principles of effective character education. Journal of Moral Education, 25(1), 93-100.
Lickona, T. (2009). Educating for character: How our schools can teach respect and responsibility. New York: Bantam
Liston, M. (2014). Conceptualizing and validating the Character Virtues Index (CVI). (Order No. 3633828, University of Missouri - Saint Louis). ProQuest Dissertations and Theses, 334. http://search.proquest.com/docview/1611144972?accountid=35915 adresinden erişilmiştir.
McCullough, M. E., & Snyder, C. R. (2000). Classical source of human strength: Revisiting an old home and building a new one. Journal of Social and Clinical Psychology, 19, 1–10.
Peterson, C., & Park, N. (2004). Classification and measurement of character strengths: Implications for practice. In P. Alex Linley ve S. Joseph (Eds.), Positive psychology in practice (pp. 433-446). Hoboken, New Jersey: John Wiley & Sons Inc.
Peterson, C. ve Seligman, M. E. P. (2004). Character strengths and virtues a handbook and classification. New York: Oxford University Press.
Ryan, R. M. ve Deci, E. L. (2001). On Happiness and Human Potentials: A Review of Research on Hedonic and Eudaimonic Well-Being. Annual Review of Psychology, 52, 141–166.
Schermelleh-Engel, K. ve Moosbrugger, H., (2003). Evaluating the fit of structural equation models: Tests of significance and descriptive goodness-of-fit measures. Methods of Psychological Research Online, 8(2), 23-74.
Seligman, M. E. P. (2002). Positive Psychology, Positive Prevention, and Positive Therapy. Snyder, C. R. ve Lopez, S.J. (Editörler). Handbook of Positive Psychology. Oxford University Press, s. 3-9.
Seligman, M. E. P. ve Csikszentmihalyi, M. (2000). Positive Psychology: An Introduction. American Psychologist, 55(1), 5-14.
Tabachnick, B. G. ve Fidell, L. S. (2007). Using multivariate statistics. Boston: Allyn and Bacon.
Waters, L. (2011). A review of school-based positive psychology interventions. The Australian Educational and Developmental Psychologist, 28, 75-90.
Waters, L. (2014). Balancing the curriculum: Teaching gratitude, hope and resilience. In H. Sykes (Ed.), A love of Ideas (pp. 117–124). Albert Park: Future Leaders Press.