Bu çalışmanın amacı genç yetişkinliğe geçiş sürecindeki bir kadın olgunun, yaşamış olduğu kayıp sonrasında oluşan sınır kişilik sorunsalını psikanalitik kuram çerçevesinde ele almaktır. İstanbul’da yaşayan 23 yaşında bir kadınla, her biri 50 dakika süren toplam 32 psikoterapi seansı gerçekleştirilmiştir. Psikoterapi seanslarının başlangıcında olgunun sınır kişilikte sıklıkla karşılaşılan güven sorunsalının çok net bir biçimde yaşadığı, ebeveyn ilişkilerine ilişkin duygularını ya bastırdığı ya da karşı cinse yansıtarak savunma mekanizmalarını kullandığı ve kendine ‘yakın’ olarak tanımladığı kişinin ölümünü ise görüşmenin başlangıcında sıklıkla inkâr ettiği gözlenmiştir. Bu doğrultuda görüşmeler güven, ebeveyn ilişkileri ve kayıp olmak üzere üç ana tema altında ele alınmıştır. Psikoterapi seansları ilerledikçe olgunun güven ilişkisine dair duygu düzenleme kapasitesinin iyileşerek hem erkek arkadaşına hem de çevresindekilere yönelik gerçekçi roller ile ilişkiye girdiği, ebeveynlerine ilişkin öfke ve hayal kırıklıklarını dile getirerek rahatladığı ve kayıp noktasında önceleri inkâr ettiği süreci kabullenerek kendine yas yaşama hakkı tanıdığı sonucuna ulaşılmıştır. Anahtar Kelimeler: Sınır Kişilik Bozukluğu, Psikanalitik Psikoterapi, Olgu Sunumu Abstract The aim of the study is to examine the borderline personality disorder of a woman who developed this disorder after experiencing a loss. This study includes 32 psychoanalytic sessions, each of which lasted 50 minutes, with this 23-year old woman living in İstanbul. At the beginning of the sessions, the client was observed to explicitly experience security problems, which is a common symptom of borderline personality disorder. She was also seen using defense mechanisms such as surpassing or reflecting her feelings for her parents to the opposite sex, and she often denied the death of the person whom she described as “very important” for her. These sessions were examined under three main themes: security problems, parental relations and loss. As the sessions progressed, it was concluded that she improved her emotional regulation related to security issues and that she adopted realistic roles in relation with her boyfriend and others around her. The sessions also seemed to show that she felt relief after expressing her anger and disappointments about her parents, and that she gave herself the right to live after accepting the loss she had been denying.