Bakara Suresi 273. Ayet Bağlamında Kur’an’da Gerçek Fakirlerin Nitelikleri

İslam hukukunda birtakım kriterlerle tespit edilmiş, dini bakımdan zengin-fakir ayrımı bulunmaktadır. Zenginliğin belirli kesimlerin elinde birikmesinin önüne geçilerek, refahın toplumun tüm kesimlerine yayılması, toplumsal huzurun sağlanması amaçlanmaktadır. Bu çalışmada İslam Hukukunda fakir ve miskin olarak isimlendirilen, toplum içerisinde zorunlu ihtiyaç maddelerini temin edemeyen, gerçek yoksul kimselerin niteliklerinin belirlenmesi hedef alınmaktadır. Bakara suresi 273. ayetinde ifade edildiği gibi bu özellikler: Allah yolunda olma, Yeryüzünde dolaşamama, Zengin zannedilme, Yoksulluklarının yüzlerinden anlaşılması ve Israrla istememe şeklinde sıralanmaktadır. Bu kesime yapılacak yardımlarda özellikle belirlenen nitelikler aranınca, öncelikle gerçek ihtiyaç sahibi kimselere ulaşılması ve onların ihtiyaçlarının giderilmesi sağlanmış olmaktadır.

Anahtar Kelimeler:

İslam Hukuku, İnfak, Zengin, Fakir, Dilencilik

The Qualities of the Real Poor in the Quran in the Context of Verse 273 of Surat al-Baqara

In Islamic law, there is a distinction between rich and poor in terms of religion, which is determined by several criteria. It is aimed to prevent the accumulation of wealth in the hands of certain individuals, to spread prosperity to all segments of the society and to provide social peace. In this study, it is aimed to determine the qualities of real poor people who are determined as poor and poor in Islamic Law, who cannot provide the necessary necessities in the society. In the verse 273 of Surat al-Baqara, these features are listed as being on the way of Allah, not being able to walk around the Earth, being thought to be rich, being understood from their faces and not wanting persistently. When the qualifications determined in the aids to be made to this segment are sought, it is ensured that first the real needy people are reached and their needs are met.

Keywords:

Islamic Law, Spending, Rich, Poor, Beggary,

PDF

___

Buhârî, Muhammed b. İsmail. Sahîh. Dâru Tavki’n-necât, 1422h.
Cessâs, Ebu bekr Ahmed b. Ali er-Râzî el-. Ahkâmü’l-Kur’ân. thk. Muhammed Sâdık el-Kamhâvî. Beyrut: Dâru ihyâi’t-türâsi’l-Arabî, 1405h.
Ebû Dâvûd, Süleyman b. Eş’as. Sünen. Beyrut: el-Mektebetü’l-asriyye, ts.
Erkal, Mehmet. “Nisâb”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 33/138-140. İstanbul: TDV Yayınları, 2007.
Erkal, Mehmet. “Zenginlik”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 44/275-276. İstanbul: TDV Yayınları, 2013.
Kurtubî, Ebû Abdullah Muhammed b. Ahmed el-. el-Câmi’ li-ahkâmi’l-Kur’an. Kahire: Dâru’l-kütübi’l-Mısrıyye, 1384h.
Müslim, Ebu’l-Hüseyn Müslim b. el-Haccâc. Sahîh. thk. Muhammed Fuâd Abdulbâkî. 5 Cilt. Beyrut: Dâru İhyâi’t-turâsi’l-Arabî, ts.
Nesâî, Ebû Abdurrahman Ahmed b. Şuayb. Sünen. Haleb: Mektebetü’l-matbûâti’l-İslâmiyye, 1406h.
Özel, Ahmet. “Cihad”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 7/527-531. İstanbul: TDV Yayınları, 1993.
Râzî, Fahreddîn er-. Mefâtihu’l-gayb. Beyrut: Dâru İhyâi’t-turâsi’l-Arabî, 3. Basım, 1420h.
Tirmizî, Muhammed b. İsa. Sünen. Beyrut: Dâru’l-garbi’l-İslâmî, 1998.
Toksarı, Ali. “Dilencilik”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 9/298-300. İstanbul: TDV Yayınları, 1994.
Yaran, Rahmi. “Kefaret”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 25/179-182.