YEREL YÖNETİMLERİN ÇOCUK SUÇLULUĞUNUN ÖNLENMESİNDE İLGİLİ KURUMLARLA ETKİLEŞİMİ

Kamu yönetimi sistemi içerisinde merkezi yönetimden sonra en büyük ve en önemli parça olarak yer alan yerel yönetimlerin, yerel düzeyde artan sosyal sorunlar, talep ve beklentiler nedeniyle etkinlikleri ve gereklilikleri çoğu zaman merkezi yönetimin önüne geçmektedir. Yerel ihtiyaçları karşılamak amacıyla kurulan, yerel topluluğa karşı sorumlulukları olan bu kuruluşların; kentsel altyapı, bilgi sistemleri, eğitim, sağlık, kültür, ekonomi gibi görevlerinin yanı sıra, kadınlar ve çocuklar için koruma evleri açılması, özürlü, yaşlı, düşkün durumda olan insanlara hizmet götürülmesi gibi sosyal uygulamaları hayata geçirmek gibi görevleri de bulunmaktadır. Yetki alanları içerisinde yaşayan insanların sorunları arasında bulunan ve Büyükşehirlerde daha çok ön plana çıkan dilencilik, madde bağımlılığı, sokak çocukları, çocukların suç işlemesi gibi toplumun esenliğini bozan ve diğer bireyler üzerinde olumsuz etkiler doğuran sorun alanlarında yerel yönetimler daha işlevsel olmalıdır. Bu çalışmada, çocuk suçluluğunun önlenmesinde yerel yönetimlerin diğer kurumlarla etkileşimi üzerinde durulacaktır. Ayrıca, çocuk suçluluğunun yerel yönetimlerle ilişkisi, diğer toplumsal kurumların etkisi, uygulanabilir politikalar belirlenmesi ve uygulanması konuları araştırılacaktır

Anahtar Kelimeler:

Çocuk, Çocuk suçluluğu, Yerel yönetimler, Aile, Polis

YEREL YÖNETİMLERİN ÇOCUK SUÇLULUĞUNUN ÖNLENMESİNDE İLGİLİ KURUMLARLA ETKİLEŞİMİ

The activities and the necessity of the the local governments, next to the biggest and the most important part, namely the central government, in the public government system, usually surpass those of the central government due to social problems, demands and expectations on local levels. These institutions, which are founded to respond to the local requirements and are responsible to their local public, have some duties such as setting up urban infrastructure, information systems, providing education, health, cultural facilities, improving economy, additionally providing social services such as opening protection houses for women and children, support for handicapped, elderly, and impoverished people. Local governments should be more functional in the cases, from which their people suffer and which are more prominent in metropolitan areas, such as begging, drug addiction, homeless children and juvenile delinquency, which disturb the well-being of the society and have adverse effects on the other. This work focusses on the interaction of the local governments with the other institutions on prevention of juvenile delinquency. Also, the relationship between the juvenile delinquency and the local governments, the effects of other social institutions, the designation and the application of feasible politics are considered

Keywords:

child, juvenile delinquency, local government, family, police,

PDF

___

ALADA, A. (2007). “Yerel Hizmet Boyutunda Yerel Yönetimlerde Çocuk,” Sosyal Hizmetlerin Yerel Yönetimlere
Devri Hakkında Yasa Tasarısı-Bilimsel Eleştiriler-,” İstanbul Barosu Yayınları, İstanbul, 14-22. AYDIN, H. A. (2009). “Güvenlik Hizmetlerinde Yerelleşme,” Değişik Yönleriyle Yerelleşme, Ankara.
AYTAÇ E, GÜRBÜZ D. (2009), “Kentsel Mekânda Gelişen Suça Müdahale Etmede Disiplinlerarası Güvenlik
BAYINDIR, N, ÖZEL A, KÖKSAL, E. (2007). “Çocuk Suçluluğu Demografisi Kütahya Şehri Örneği” Polis
Bilimleri Dergisi, Cilt:9 (1-4) , s.95-108. BİLGİÇ, V. K. (2008). “Güvenlik Hizmetlerinin Sunumunda Yerel Yönetimlerle İşbirliği,” Bölgesel Sorunlar ve Türkiye: Sorunlar-Tehditler-Fırsatlar, (Ed. Ahmet Hamdi Aydın, Seyhan Taş, Saniye Adıgüzel), Kahramanmaraş 2008, s. 279-283.
BURSA EMNİYET MÜDÜRLÜĞÜ. (2013). “Kent Suçlarını Önleme,” Avrupa Yerel ve Bölgesel Yönetimler
Kongresi, Tanımlanan Proje Olarak; “Bir demokratik toplumda günlük yaşam içinde şiddete cevaplar.” Avrupa Konseyi Yayını http://tdp.bursa.pol.tr/index.php?s=tdp&ss=kent (Erişim Tarihi 20. 05. 2013)
ÇAKIR B. (2013). “Çocuk Suçluluğu ve Önlenmesi” http://www.tavsiyeediyorum.com/makale_4897.htm , (Erişim Tarihi 25. 01. 2013).
DPT. (2001). Çocuk Özel İhtisas Komisyonu Raporu. Sekizinci Beş Yıllık Kalkınma Planı, Ankara, 2001.
DUYAN, V. (2011). “Çocuk Suçluluğunun Önlenmesinde Ailenin ve Okulun Önemi,” Suça Sürüklenen ve Mağdur
Çocuklar, (Ed. Süleyman Hançerli, Bilal Sevinç, Cüneyt Gürer, Muzaffer Cihad Özer), SABEV yayınları, Ankara- Aralık 2011, s.168-175.
EMNİYET GENEL MÜDÜRLÜĞÜ. (2005). Şehir Suçlarının Önlenmesi: Yerel Yönetimler İçin Bir Rehber.
Emniyet Genel Müdürlüğü Yayın No: 396, (Çev. İsmail Yılmaz), Ankara-2005,
EMNİYET GENEL MÜDÜRLÜĞÜ. (2013). Toplum Destekli Polislik (TDP) Hizmet Standardı ve Uygulamaları. http://www.asayis.pol.tr/belge/TDP_Hizmet_Standardi_ve_Uygulamalari.pdf (Erişim tarihi: 10.05.2013) Genel Müdürlüğü Yayınları, Ankara,
ERGENÇ, S. ve AYDIN H. (2010). “Yerel Yönetimlerin Çocuk Suçluluğunu Önlemedeki Rolü–1–2–3”, http://sedatergenc.blogcu.com/etiket/suçluluk (Erişim Tarihi 27.12.20109).
EROL, N. ve ŞİMŞEK Z. (2006). “Çocukların Anne Babaları Tarafından Terkedilmelerini ve Kurumlara
Bırakılmalarını Nasıl Önleyebiliriz?” Küreselleşen Dünyada; Sosyal Hizmetlerin Konumu, Hedefleri ve Geleceği Sempozyum Sunum Kitabı, Nisan 2006 Antalya, s.4-9
FİŞEK, H. ve ŞENSOY, N. (2010). “Çocuk Suçluluğunda Öncü Çalışmalar ve İki Doktora Tezi”, Ankara
Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, http://dergiler.ankara.edu.tr/dergiler/38/262/2345.pdf (Erişim Tarihi 2010).
GELERİ, A. ( 2010). “Şehirlerde Suç Önleme Politikalarının Geliştirilmesi”, Polis Bilimleri Dergisi, 12(3) s.23-39.
GELERİ, A. (2013). “Yerel Sorunlara Yerel Çözümler,” http://www.sde.org.tr/tr/haberler/360/yerel-sorunlara- yerel-cozumler.aspx (Erişim Tarihi 23. 01. 2013).
GÖÇ, L. (2006). “Çocuk Suçluluğu ve Polisin Yaklaşımı”, Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi Sosyal
Bilimler Enstitüsü Yüksek Lisans Projesi, 2006 http://www.kutuphane.ksu.edu.tr/e-tez/sbe/T00557/Lutfu_goc.pdf (Erişim Tarihi 27.12.2010)
HDK Raporu. (2008). Çocuk Haklarına Dair Sözleşmenin Uygulanmasının İzlenmesi. Çocuk Hakları Serisi 8, Ankara.
IŞIK, H. (2006). “Çocuk Suçluluğu ve Okullarla İlişkisi,” Ahi Evran Üniversitesi, Kırşehir Eğitim Fakültesi
Dergisi (KEFAD), Cilt 7, Sayı 2 (2006), s. 287-299.
İRTİŞ, V. (2011). “Türkiye’de Çocuk Ceza Adaletinin Refah Modelinin Temel Kıstasları Çerçevesinde Bir
Değerlendirmesi,” I. Türkiye Çocuk Hakları Kongresi, Yetişkin Bildirileri Kitabı, İstanbul, s. 100-105. KEPENEKÇİ, Y, K, ve ÖZCAN, A. Y. (2001). “Okullarda Suçun Önlenmesi,” Ankara Üniversitesi Eğitim
Bilimleri Fakültesi Dergisi, Cilt: 33(1-2):153-163. KILIÇ M. (2011). “Serbest Zaman Etkinliklerinin (Rekreasyonun) Çocuk Suçluluğunun Önlenmesindeki İşlevinin
İncelenmesi,” I. Türkiye Çocuk Hakları Kongresi, Yetişkin Bildirileri Kitabı, İstanbul, s. 106-116. KOCAAĞA P., ÖZCAN S., ZENGİN E. (2011). “Birlikte Yönetim Modeli Olarak Yönetişim,” Balkan Studies I,
Cyril and Methodius University Press, Skopje, Macedonia, 2011, s. 524-539.
KOÇAK, O., ALTUN, S., “Ceza İnfaz Kurumundaki Mesleki Eğitim Faaliyetlerinin Hükümlü İstihdamına Katkıları”, Çalışma İlişkileri Dergisi, Cilt 1 Sayı 1, s. 95-117. KONANÇ, E (2011), “Çocukları Korumak ve Yargılamakla Görevli Organlar”, http:www.auf.ankara.edu.tr/auhf- yayinlari-arsivi/armaganlar/mahmut-kologlu-armagani/konanc.pdf (Erişim Tarihi 10.02.2011).
ÖCEL, N (2002). İletişim ve Çocuk: İletişim Ortamlarında Çocuk ve Reklam Etkileşimi. İstanbul Üniversitesi
Yayın No: 4341, İstanbul 2002, s. 103
ÖNTAŞ, C, Ö (2006). “Çocuk Hakları Perspektifi Bağlamında Karakol ve Çocuk Şubesinde Çalışan Polislerin Suça
Yönelen Çocuklara Yaklaşımı” Polis Bilimleri Dergisi, 8 (3-4) 2006, s.49-78.
ÖNTAŞ, Ö, C. (2008). “Çocuk Adalet İstemi ve Çocuk Polis İlişkisi,” Toplum ve Sosyal Hizmet, Cilt 19, Sayı 2, Ekim 2008, s. 21-37
ÖZKALP, E. (2004). Davranış Bilimlerine Giriş. Anadolu Üniversitesi, Eskişehir.
PİYAL, B. (1994). “Çalışan Çocukların ve Gençlerin Sorunlarının Çözümünde Katılımın Sağlanması ve Yerel
SAYITA, S, U. (2007). “Çocuğu Koruma Kanunu Çerçevesinde Sosyal Hizmetlerin Sorumluluğu,” Sosyal
Hizmetlerin Yerel Yönetimlere Devri Hakkında Yasa Tasarısı-Bilimsel Eleştiriler-,” İstanbul Barosu Yayınları, İstanbul, s. 39-41. SEMERCİ, N, ÇOPUROĞLU C, SEMERCİ Ç, YILMAZ, A. S. (2006). “Korunmaya Muhtaç Çocuklar Kapsamında
Yeni Bir Model Önerisi: Koruyucu Okul,” Küreselleşen Dünyada; Sosyal Hizmetlerin Konumu, Hedefleri Ve Geleceği Sempozyum Sunum Kitabı, Nisan 2006 Antalya, s. 146-158.
SOLAK, A (2011). “Türkiye’de Çocuk Suçluluğu ve Mağduriyeti,” I. Türkiye Çocuk Hakları Kongresi, Yetişkin
Bildirileri Kitabı, İstanbul, s. 71-99. TOPRAK, U. (2011). “Çocuk Suçluluğunun Karakteristik ve Yapısal Özellikleri,” TBB Dergisi, (95), s. 313-330. TOSUNOĞLU 02009http://www.aksam.medyator.com/2009/04/12/haber/guncel/2459/_kucuk_hanımlar_beyler_oyunu_bozdu. html (Erişim Tarihi; 23.03.2011). “İletişim Doktoralı Polisler Oyunu Bozdu” Akşam Gazetesi,
TURAN, İ. (2012). “Çocuk Suçluluğunun Önlenmesinde Türk Polis Teşkilatı: 167 Gülen Yüz Projesi”, Prof. Dr.
Cihangir Akın’a Armağan, Sakarya Üniversitesi, Sakarya, s. 563-665. Türkiye Cumhuriyeti Kalkınma Bakanlığı, “X. Kalkınma Planı Çocuk Özel İhtisas Komisyonu, Ön Rapor” Raportör %20Ön%20rapor%20ve%20alt%20çalışma%20grupları%20raporları/Ön%20rapor-çocuk%20çalışma%20grubu.pdf (Erişim Tarihi, 23. 01. 2013). Hakan Acar. http://www.onuncuplan.gov.tr/cg15/Belgeler/Çocuk%20ÇG
Wikipedia, “Çocuk Hakları” http://tr.wikipedia.org/wiki/%C3%87ocuk_haklar%C4%B1 (Erişim Tarihi :02011).
YALVAÇ, G. (2010). Ceza ve Yargılama Hukuku Yasaları: Türk Ceza Kanunu. Ankara, Adalet.
YAMAN. E, EROĞLU. Y, BAYRAKTAR. B, ÇOLAK .T. S. (2010). “Öğrencilerin Güdülenme Düzeyinde Etkili Bir http://www.akademikbakis.org/20/04.pdf (Erişim Tarihi 21. 01. 2013). Akademik Bakış Dergisi, Sayı 20, Nisan-Mayıs-Haziran 2010
YILDIZ, Ö (2009). “Toplumsal Değişme Sürecinde “Çocuk Suçluluğunda” Yeni Boyutlar,” VI. Ulusal Sosyoloji
Kongresi, “Toplumsal Dönüşümler Ve Sosyolojik Yaklaşımlar”, Adnan Menderes Üniversitesi Aydın., http://www.Sosyolojidernegi.Org.Tr/Kutuphane/İcerik/Yildiz_Ozkan.Pdf (Erişim Tarihi 21. 01. 2013), s. 1105-1112
ZEYTİNOĞLU, S. (1989). “Çalışan Çocuklar ve Sokak Çocukları,” Türkiye’de Çocuğun Durumu, 1990’ların
Çocuk Politikası Kongresi, T. C. Başbakanlık Devlet Planlama Teşkilatı ve UNICEF, Ankara, 1989, s. 241-252.