Çoğulcu Demokrasi Bağlamında Yerel Yönetişimde STK’ların İşlevselliği

Son yıllarda Sivil Toplum Kuruluşları (STK), dünyanın birçok ülkesinde olduğu gibi Türkiye’de de adından söz ettirmeye başlamıştır. Çoğulcu demokrasi anlayışının en önemli unsurlarından birisi olarak karşımıza çıkan STK’lar, başta siyaset, ekonomi ve kültürel olmak üzere birçok alanda önemli faaliyetleri gerçekleştirmektedirler. Günümüzde vakıf, dernek ve topluluk gibi birçok farklı formlarda ve gönüllülük esasına göre kurulan STK’lar, yönetimler karşısında en önemli dengeleyici güçlerinden birisidir. STK’lar, yalnızca merkezi yönetimlerde değil, yerel yönetimlerde de sıklıkla başvurulan önemli paydaşlar haline gelmiştir. Yerel yönetimlerde özellikle halkın talep ve isteklerini yönetime iletilmesini sağlayan STK’lar, yerel demokrasi anlayışının gelişmesine önemli katkı sağlamaktadır. Dolayısıyla yönetişimin en önemli aktörlerinden birisi olarak karşımıza çıkan STK’lar, yerel düzeyde etkin ve verimli bir demokratik anlayışının gelişmesine doğrudan öncülük etmektedir. Bu çalışmada, yerel düzeyde gerçekleştirilen yönetişim çalışmalarında STK’ların temel rolü ele alınmakta ve karşılaşılan sorunlara değinilmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Demokrasi, Çoğulcu Demokrasi, Yerel Demokrasi, Yönetişim, STK

Functionality of NGOs in Local Governance in the Context of Pluralist Democracy

In recent years, Non-Governmental Organizations (NGOs) have started to make a name for themselves in Turkey as well as in many countries of the world. CSOs, which appear as one of the most important elements of the idea of pluralist democracy, carry out important activities in many fields, especially in politics, economy and culture. Today, NGOs, which are established in many different forms such as foundations, associations and community and on a voluntary basis, are one of the most important balancing forces against the administrations. NGOs have become important stakeholders that are frequently consulted not only in central governments but also in local governments. In local governments, especially NGOs, which ensure that the demands and wishes of the people are conveyed to the administration, make an important contribution to the development of the idea of local democracy. Therefore, NGOs, which appear as one of the most important actors of governance, directly lead the development of an effective and efficient democratic understanding at the local level. In this study, the main role of CSOs in governance studies carried out at the local level is discussed and the problems encountered are addressed.

Keywords:

Democracy, Pluralist Democracy, Local Democracy, Governance, NGO,

PDF

___

Acar, E. (2018). Küreselleşme neoliberalizm ve su yönetimi. Bursa: Ekin Yayınevi.
Çaha, Ö. (1999). Sivil toplum, aydınlar ve demokrasi. İstanbul: İz Yayıncılık.
Çelik, V., Çelik, F. ve Usta, S. (2008). Yerel demokrasi ve yerel özerklik ilişkisi. Niğde Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 1(2), 87-104.
Dahl, R. A. (2001). Demokrasi üstüne (B. Kadıoğlu, Çev.). Ankara: Phoenix Yayınevi.
Erdoğan, M. (2012). Anayasal demokrasi. Ankara: Siyasal Kitabevi.
Görmez, K. (1997). Yerel demokrasi ve Türkiye (2. Baskı). Ankara: Vadi Yayınları.
Güneş, M. ve Yükselen, C. (2004). Sivil toplum ve yönetişim tartışmaları sürecinde kent ve kadın. Ankara: Detay Yayıncılık.
Heywood, A. (2006). Siyaset (B. B. Özipek, vd., Çev.). Ankara: Liberte Yayınları.
Hughes, O. E. (2014). Kamu işletmeciliği & yönetimi (B. Kalkan, B. Akın ve Ş. Akın, Çev.). Ankara: Bigbang Yayınlar.
Keleş, R. (1994). Yerinden yönetim ve siyaset (2.Baskı). İzmir: Cem Yayınevi.
Kooiman, J. (1993). Social-political governance: Introduction. J. Kooiman (Ed.), Modern governance: New government-society interactions içinde (ss. 1-8). London: Sage Publications.
Lyon, P. (2000). Partnership for good governance in the 21st century. Australian Journal of Public Administration, 59(3), 87-95.
Özden, K. (2008). Sivil toplum ve sivil toplum kuruluşları. A. Çoşkun (Ed.). Sivil toplum kuruluşlarında yönetim içinde (ss. 11-25). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Rhodes, R. A. W. (1996). The new governance: Governing without government. Political Studies, XLIV, 652-667.
Samuel, P. H. (1993). Üçüncü dalga-20.yüzyıl sonlarında demokratlaşma (E. Özbudun, Çev.), Ankara: Türk Demokrasi Vakfı.
Sartori, G. (2014). Demokrasi teorisine geri dönüş (T. Karamustafaoğlu ve M. Turhan, Çev.). İstanbul. Sentez Yayıncılık.
Schmidt, M. G. (2001). Demokrasi kuramlarına giriş (M. E. Köktaş, Çev.). Ankara: Vadi Yayınları.
Siverekli, E. (2001). Yerelleşme ve yerel demokrasi. Türk İdare Dergisi, 431, 121-133.
Stoker, G. (1998). Governance as theory: Five propositions. International Social Science Journal, 50, 17–28.
T.C. Maliye Bakanlığı Avrupa Birliği ve Dış İlişkiler Dairesi Başkanlığı, (2003). İyi yönetişimin temel unsurları. Ankara: Ayrıntı Basımevi.
Taştekin, A. (2020). Türkiye’de sivil toplum örgütlerinin yerel karar alma sürecine katılımı. Dicle Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 10(19), 195-211.
Toksöz, F. (2008). İyi yönetişim el kitabı. İstanbul: TESEV Yayınları.
Tortop, N. vd. (2006). Mahalli idareler (1. Baskı). Ankara: Nobel Yayınları.
Tosun, E. K. (2007). Avrupa birliğine üyelik sürecinde Türkiye’de yerel yönetimler ve sivil toplum kuruluşları. Paradoks, Ekonomi, Sosyoloji ve Politika Dergisi, 3(2), 1-16.
Tunç, H. (2008). Demokrasi türleri ve müzakereci demokrasi kavramı. Gazi Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, XII (1-2), 1113-1132.
Yavuz, B. (2009). Çoğulcu demokrasi anlayışı ve insan hakları. Gazi Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 13(1), 283-302.
Yıldırım, M. F. (2011). Mahalli idarelerde yönetişim ve belediye stratejik planlarının iyi yönetişim ilkeleri çerçevesinde değerlendirilmesi. Ekonomik Modeller ve Stratejik Araştırmalar Genel Müdürlüğü, Devlet Planlama Teşkilatı Müsteşarlığı, Ankara.
Yüksel, M. (2000). Yönetişim (governance) kavramı üzerine. Ankara Barosu Dergisi, 58(3), 145-159.