Amaç: İnsan sağlığının korunmasında ve geliştirilmesinde çok önemli rolü olan tıp biliminin uygulayıcıları zaman zaman bu görevlerini tam olarak yerine getirmedikleri iddiasıyla karşılaşmaktadır. Yüksek Yargıya taşınan bu olumsuz durumların incelenmesiyle hem tıp mensuplarının karşılaştıkları iddialara açıklık kazandırmak hem de uygulamada bu aksaklıkların giderilmesine katkı sağlamak amaçlanmıştır. Yöntemler: Bu çalışmada Türkiye’de 1978-2006 yılları arasında Yargıtay’a intikal etmiş 30 olgunun dosyaları retrospektif olarak incelenerek elde edilen veriler ilgili literatür ışığında tartışılmıştır. Bulgular: Yüksek yargıya yansıyan olguların %93’ünün (28 olgu) tazminat davası konusu olduğu belirlendi. Olayın gerçekleştiği zaman ile yargıtay kararları arasında 10 olguda 5-10 yıl arası iken 4 olguda sürenin 10 yılı geçtiği gözlendi. Yargılamaya konu olan tıbbi girişimlerin ölümle veya sekelle sonuçlanıp sonuçlanmamasının, yüksek yargı kararı çıkana kadar geçen süre ile anlamlı ilişkisinin olmadığı belirlendi (χ²=1,272; p=0,529). Sağlık çalışanlarının yüksek yargı organının kararlarına göre belirlenen kusur nedenleri arasında ilk sırada 14 hastada yanlış tedavinin geldiği (%47) bunu sırasıyla 10 hastada özen ve dikkat göstermeme (%33), 4 hastada (%13) ihmal, 2 hastada (%7) ise tanı hatasının takip ettiği gözlendi. Uzmanlık alanlarına göre kusur dağılımı incelendiğinde istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmamıştır (χ²=15,152; p=0,651). Sonuç: Sağlık çalışanlarının önde gelen kusurlu bulunma nedenlerine dikkat çekilmeye çalışıldı. Tıbbi uygulama hatalarına yönelik yasal mevzuatın içeriğinin düzenlenmesi gerekliliği konusu tartışıldı.