İş yerinde yalnızlık, çalışanın daha çok karakterine atfedilen özel bir sorun olarak algılandığından dolayı, genellikle yalnızlığı konu alan çalışmalar, kişisel faktörlere odaklanma eğiliminde olmuştur. Bu sebepledir ki; örgütler tarafından ihmal edilen, hatta görmezden gelinen ve literatürde de nispeten daha az ilgi gören bir konu haline gelmiştir. Tek bir coğrafyayla sınırlı olmayan, tüm dünyadaki insanları ve ekonomileri etkileyen bir olgu olarak kendini gösterebilen iş yeri yalnızlığı hem örgütler hem de çalışanlar açısından, birçok olumsuz sonuçları da beraberinde getirmektedir. Bu olumsuz sonuçların başında şüphesiz ki performans düşüklüğü başta gelmektedir. İş yerinde yalnızlık tüm çalışanları etkilediği gibi ‘’bilim insanları’’ olarak anılan akademisyenleri ve dolayısıyla da performanslarını etkilemektedir. Bu çalışmanın amacı, akademisyenlerin, iş yeri yalnızlık düzeylerinin performanslarına olan etkisini araştırmaktır. Bu amaçla İstanbul’da bulunan 23 vakıf üniversitesinde görev yapmakta olan 425 akademisyenden veri toplanmıştır. Araştırmadan elde edilen bulgulara göre; akademisyenlerin, iş yeri yalnızlık düzeyleri ile performansları arasında anlamlı bir ilişkinin var olduğu tespit edilmiş, akademisyenlerin, iş yerinde yaşadığı yalnızlık duygusu arttığında akademik performans düzeylerinin önemli ölçüde düştüğü belirlenmiştir.