yüzüme oturuyor. Bir hocanın, öğrencisinin daha iyi olması için çektiği derdi ancak bir hoca olunca anlayabilmiştim. 20’li yaşların heyecanıyla sorulmuş öfke dolu bir sorunun aslında ne kadar incitici olduğunu anla- mak için tebeşir tozu yutmak gerekiyormuş. Aradan geçen ve hocalıkta çıraklığı atlattığımız yıllara denk gelen zaman diliminde hocamızın bir öğrencinin bu nev’iden davranışına nasıl sabırla yaklaşmak gerektiğini öğrendiğim bu hadise, meslek hayatıma çok şey katmıştır. “Öğrenciye babacan yaklaşım” diye özetlediğim bu tarzı, okul ortamında öğretmen- lik, müdür yardımcılığı ve nihayet müdürlük yaptığım dönemlerde, hatı- rımda kalan bu kareyle birleştirerek diğer öğretmen arkadaşlarıma ve