The pronominal bu-şu and this-that: Rhetorical structure theory
Bu çalışma, akademik yazılı söylemde adıl konumundaki bu ve şu ile this ve thatin karşılaştırmalı çözümlemesini yapmaktadır. Bu çözümlemenin gerçekleşmesi için bazı dilbilim ve eğitim dergileri taranmış ve bu dergilerde yer alan makalelerde adıl konumundaki bu, şu, this ve that verileri toplanarak küçük bir veri tabanı oluşturulmuştur. Bu kaşılaştırmalı çözümleme, söz konusu adılların söylemde kullanıldıkları retorik ilişkiler temel alınarak yapılmıştır. Bu-şu ve this-thatin içinde kullanıldıkları retorik ilişkiler, Mann ve Thompson tarafından ileri sürülen ve Marcu tarafından geliştirilen (2000) Retorik Yapı Kuramına göre incelenmiştir. Retorik Yapı Kuramı çerçevesinde bu-şu ile this-thatin kullanıldıkları retorik ilişkiler karşılaştırılmıştır. Çalışma sonucunda bu ve şunun farklı retorik ilişkilerde kullanıldığı gözlenmiştir. Aynı şekilde, this ve thatin retorik ilişki dağılımı birbirinden farklıdır. Bu ve this bazı retorik ilişki kullanımlarında örtüşseler de aralarında farklar vardır. Şunun kullanıldığı retorik ilişki dağılımı this ve thatin kullanımlarından farklıdır.
The Pronominal bu-şu and this-that: Rhetorical Structure Theory
This study presents a contrastive analysis of the pronominal uses of bu and şu and this and that in written academic discourse within the framework of Rhetorical Structure Theory (Mann and Thompson, 1988; Marcu 2000). The comparative analysis of these pronominals is done with respect to the rhetorical relations in which they are used. Data for this study were retrieved from journal articles on linguistics and education. The results show that bu-şu and this-that are sensitive to rhetorical relations. Although bu and this are used in similar rhetorical functions (i.e. interpretation, explanation and reason relations), in some occurrences they are used in different rhetorical relations (i.e textual organisation and hypothetical relations). On the other hand, şu is used differently from that and this in the establishment of rhetorical relations. Şu is used in the subtypes of elaboration relation (i.e. elaboration-set-member, elaboration part-whole), while that is not used in elaboration relations. That is used in antithesis, list and contrast relations, where occurrences of şu are not seen. While this is used in addition, interpretation, hypothetical, summarisation and concession relations, şu is not.
___
Banguoğlu, T. (1974). Türkçenin Grameri. İstanbul: Baha Matbaası.Blakemore, D. 1992. Understanding Utterances. Oxford: Blackwell.
Cornish, F. (2001). Modal that as determiner and pronoun: The primacy of the cognitive-interactive dimension. English Language and Linguistics, 5(2) 297-315.
Cornish, F. (2007). Indirect anaphora in English and French: Marginal rarity, or unmarked norm? Some psycholinguistic evidence. In M. Schwartz-Friesel, M.
Consten, M. Knees, (Ed.) Anaphors in Text: Cognitive, formal, applied approaches to anaphoric reference (pp. 21-36). Philadelphia: John Benjamins.
Çokal, D. (2005). A contrastive analysis of the pronominal usages of this and that in academic written discourse. Unpublished M.A. Thesis, Middle East Technical University.
Çokal, D. and Ruhi, Ş. (2006). Discourse deixis in L2 English writing: Implications for Researching Interlanguage Demonstrative Systems. Paper presented at the 16th Annual Conference of the European Second Language Association, Antalya, Turkey, Sept. 13-16, 2006.
Demircan. Ö. (2001) Çatı-Duyarsız Bir Söz Diziminde GİZİL ANLATIM. XV.
Dilbilim Kurultay Bildirileri, 145-155. İstanbul: Yıldız Teknik Üniversitesi.
Diessel, H. (2002). Demonstratives, Form, Function and Grammaticalization. Amsterdam: Benjamins.
Diessel, H. (2006). Demonstratives, joint attention, and the emergence of grammar. Cognitive Linguistics, 17 (4), 463-489.
Ergin, M. (1972). Türk Dil Bilgisi. İstanbul: Istanbul Üniversitesi Edebiyat Fakultesi Yayınları.
Gencan, T.N. (1971). Dilbilgisi. İstanbul:Türk Dil Kurumu Yayınları.
Gilmore, A. (2004). A comparison of textbook and authentic interactions. ELT Journal, 58(4), 363-374.
Göksel, A. and Kerslake. (2005). Turkish: A comprehensive Grammar. Oxon: Routledge.
Grosz, B. and Sidner, C. L. (1986). Attention, intention, and the structure of discourse. Computational Linguistics, 12 (3), 175-204.
Grundy, P. (1995). Doing Pragmatics. London: Edward Arnold.
Hayasi, T. (1988). On Turkish Demonstratives. Tokyo University Linguistics Papers 1988, Department of Linguistics, Faculty of Letters, University of Tokyo, pp. 229-238.
Hyland, K. (2005). Metadiscourse: Exploring Interaction in Writing. London:Continuum.
Küntay, C. A, R. and Özyürek, A. (2006). Learning to use demonstratives in conversation: What do language strategies reveal in Turkish?Journal of Child Language, 33, 303-320.
Lenz, F. (2007). Reflexivity and Temporality in discourse deixis. In M. Schwartz-Friesel, M. Consten, M. Knees, (Ed.) Anaphors in Text: Cognitive, formal, applied approaches to anaphoric reference (pp. 69-81). Philadelphia: John Benjamins.
Mann, W. C. ve Thompson, S. A. (1988). Rhetorical Structure Theory: Toward a functional theory of text organization. Text 8, 244-277.
Marcu, D. (2000). The Theory and Practice of Discourse Parsing and Summarization. Cambridge: The MIT Press.
Meara, P. (2004). Modelling Vocabualry Loss. Applied Linguistics, 25, 137-155.
Osam, N. and Ağazade, S. A. (2005) 1960 Kıbrıs Cumhuriyeti Anayasası Bağlamında Türkçenin Kıbrıstaki Konumu ve Kıbrıslı Rumların Türkçeye Tönelik Tutumları. Dilbilim Kurultay Bildirileri, 305-315.
Ozil, Ş. Şenöz, C. (1996). Türkçede Bu, Şu Sözcükleri. X. Dilbilim Kurultayı Bildirileri,27-39. İzmir: Ege Üniversitesi Basımevi. Underhill, R. (2001). Turkish Grammar. Cambridge: The MIT Press.
Uzun, E. N. (2005). Ortak Avrupa Çerçevesi (OAÇ)nın Dilbilimsel Yönleri. Dilbilim Araştırmaları, 214-325
Pagin, P. (2004). Is assertion social? Journal of Pragmatics, 36, 833-859.
Passonneau, R.J. (1993). Getting and keeping the center of attention. In M. Bates and R.M. Weischedel, (Ed). Challenges in Natural Language Processing. Cambridge: Cambridge University Press.
Petch-Tyson, S. (1999). Demonstrative expressions in argumentative discourse: A computer corpus-based comparison of non-native and native English. In S. Botley and A.M.McEnergy,(Ed). Corpus-based and Computational to Discourse Anaphora. Amsterdam: John Benjamins.
Sağın-Şimşek, Ç., Rehbein, J. and Babur, E. (2009). İşlevsel Edimbilim Yöntemiyle Metin İçinde Gösterme Alanının İncelenmesi. Dilbilim Araştırmaları. Strauss, S. (2002). This, that and it in spoken American English: a demonstrative system of gradient focus. Language Science, 24, 131-152.
Şahin, B., Poyraz, T., Öktem, P. and Şimşek, A. (2007). Bir Popüler Kültür Ürünü Olarak Asmalı Konak Dizisinin Yöre Turizmine Etkisi. Retrieved from http://www.sdergi.hacettepe.edu.tr/asmalimakale.htm.
Taboada, M. and Mann, C.W. (2005). Applications of Rhetorical Structure Theory. Retrieved from http://www.sfu.ca/rst/pdfs/ Turan, Ü. D. (1997). Metin İşaret Adılları: BU, ŞU ve Metin Yapısı. XI.
Dilbilim Kurultayı Bildirileri, 201-212. Ankara, Ortadoğu Teknik Üniversitesi Turan, Ü. D. (1996). Null Vs.Overt Subjects in Turkish Discourse: A centering Analysis. Unpublished doctoral dissertation: Pennsylvania University, Philadephia.
Webber, B. (1988). Tense as Discourse Anaphor. Technical Reports (CIS). University of Pennsylvania.
Webber, B. L. (1991). Structure and ostension in the interpretation of discourse deixis. Language and Cognitive Process, 6: 107-135.
- ISSN: 1300-8552
- Yayın Aralığı: Yılda 2 Sayı
- Başlangıç: 1990
- Yayıncı: Dilbilim Derneği