Bu makale Peter Ackroyd'un Dan Leno and the Limehouse Golem başlıklı romanındaki şiddet olgusunu incelemektedir. Makale romandaki şiddetin kaynağı olan şehir imgesi ile baş karakter arasındaki ilişkiyi ele alır. Makaleye göre okuyucunun gerçek kimliğini ancak romanın sonunda anlayabildiği acımasız seri katili yaratan, besleyen ve bir sonraki katliam için sürekli cesaretlendirerek adeta bir canavara dönüştüren on dokuzuncu yüzyıl Viktorya Dönemi Londra'sının sosyo-ekonomik koşullarında hüküm süren ziksel ve psikolojik güçlerdir.Yaşadığı tüm zorlukları aşarak çocukluk hayallerini gerçekleştiren ve genç yaşta başarılı bir müzikhol oyuncusu olan Elizabeth Cree kanlı sanatını makrokozmik bir tiyatro sahnesi olarak betimlenen Londra'da izleyicilerin beğenisine sunmaktadır.Katilin kurbanları arasında etnik köken, sınıf, cinsiyet ve yaş ayrımı yapmaması, okuyucunun katilin motivasyonunu anlamlandırarak mantıklı bir sebep-sonuç ilişkisi kurmasına engel olur. Postmodern anlatım teknikleri kullanılarak oluşturulan olay örgüsü yazarın hem dedektif romanı geleneğine meydan okuyarak türü yeniden kurgulamasını hem de okuyucunun önyargı ve varsayıma dayanan suç kavramı ve suçlu psikolojisi ile ilgili yerleşik algılarını yeniden sorgulamasını sağlar. Sonuç olarak makale bir Viktorya Dönemi metropolü olan Londra sakinlerine eşit sosyo-ekonomik, sanatsal fırsatlar sağlayabiliyor mu? Yoksa şehir yoksul, zayıf, yoksun sakinlerini, özellikle kadınları, bir canavar gibi çiğnemeden yutup posalarını tükürüyor mu?Londra'nın özgün tarihçesi ve kimliğini seri katilin yaşam öyküsü ve kimliği ile örtüştürmek olası mıdır? Etimoljik açıdan isminin kökeni “şiddet” kelimesine dayanan bir şehir olan Londra, alt sınıftan, nefret duyguları ile büyütülmüş bir karakterin zihinsel haritasına dönüştüğünde ne olur? gibi sorulara cevap aramaktadır.

This article explores the concept of violence in Peter Ackroyd's novel titled Dan Leno andthe Limehouse Golem. The relationship between the protagonist and the city is consideredto be the source of violence in the novel. As this work points out, it is the physical andpsychological forces prevailing in the socio-economic conditions of nineteenth centuryVictorian London which gave birth to, fed, and continually encouraged the ruthless serialkiller for the next massacre. Yet the reader can decipher the true identity of this humanmonster only at the end of the novel. It is actually Elizabeth Cree, who has overcome all thedifculties in her life, realised her childhood dreams and become a successful music hallactress, and is now performing her art of murder to be appreciated by Londoners in thecity, which is depicted as a macrocosmic theatre stage. Since the murderess disregardsher victims' ethnic, class, gender and age diversities, the reader hardly understands whatmotivates her to kill, and cannot establish a logical cause-effect relationship behind themurders. The use of postmodern narrative techniques in the novel's plot structure enablesthe author not only to challenge the norms of traditional detective ction and reconstructthe genre but also to make the reader reconsider the concept of crime and criminalpsychology which are based on prejudices and presumptions. Consequently, this articledeals with such questions as: Did London in the Victorian Era offer its inhabitants equalsocio-economic, artistic opportunities? Or did the city act like a monster gnashing andspitting out its poor, weak, needy inhabitants, especially women? Is it possible toassociate London's peculiar history and identity with those of the serial killer? And, whathappens when the city, whose name is derived from a word meaning “erce,” becomes themindscape of a lower-class character who has been brought up with pure hatred?