ARISTOTELES'İN SOLON'U: MUTLULUK VE AKIBETİ ÜZERİNE

Aristoteles'in Nikomakhos'a Etik adlı yapıtının birinci kitabının araştırma konusu, "mutluluk"tur (eudaimonia). Araştırmasını konu ile ilgili en yaygın ya da temeli var gibi görünen kanılar üzerinden giderek sürdüren Aristoteles, bir insana mutlu diyebilmek için o kişinin, erdeminin ve yaşamının tamına bakmak gerektiği düşüncesine varır. Budüşünce, yaşadığı sürece hiçbir insanı mutlu sayamayacağımız kabulüne çıkmaktadır. Aristoteles'in Solon'a ait olduğu bilinen bu kanıyı mutluluk teorisi ile nasıl birleştirmeye çalıştığının inceleneceği bu makalenin çalışma konusu, ?lozofun; yaşamını mutlu bir kişi olarak tamamlamış birisinin, bu mutluluğunun ölümünden sonra, torunlarının ya da dostlarının başlarına gelen durumlar karşısında değişime açık olup olmadığı kanısı üzerine görüşleridir. Aristoteles, kişinin mutluluğunun ya da mutsuzluğunun ölümünden sonra değişeceğini düşünmemekle birlikte torunlarının ya da dostlarının talihlerinin, ölmüş kişi üzerinde hiç etkisinin olmadığını da söyleyememektedir. Çalışmada, bu ikircikli söylem üzerine çağdaş araştırmacıların yorumlarından da yararlanılarak ?lozofun, kendi mutluluk anlayışıyla Solon'un söylemini birleştirme çabasının arka planı ortaya koyulmaya çalışılacaktır

ARISTOTLE'S SOLON: ON HAPPINESS AND ITS AFTEREFFECTS

The research subject of the rst book of Aristotles Nicomachean Ethics is happiness (eudaimonia). While carrying out his research with the arguments which are the most common or seem the most fundemental ones, Aristotle draws conclusion that in order to consider someone happy, his virtue and his life has to be looked as a whole. This conclusion leads us that we could not call someone happy while he is alive. This article, focusing on how Aristotle tries to combine his theory of happiness with the conclusion which is known to belong Solon, aims to reveal Aristotle's views about whether or not the happiness of anyone, who has completed his life as happy person, remains open to changes by circumstances befalling on his friends or his descedants. Aristotle could not say that fortunes of the happy dead's descedants or friends have any inuence on him although he does not think that the happiness or unhappiness of someone can be changed after his death. In this study, the background efforts of the philosopher on combining his happiness theory with Solon's dictum is tired to reveal while benetting from interpretations of comtemporaneous researchers on this ambivalent statement

PDF

___

Akarsu, Bedia. Ankara: Türk Dil Kurumu, 1979.
Aristoteles. Eudemos’a Etik. Çev. Saffet Babür. Ankara: Dost, 1999.
---. Metafizik. Çev. Ahmet Arslan. İstanbul: Sosyal, 1996.
---. Nikomakhos’a Etik. Çev. Saffet Babür. Ankara: Bilgesu, 2007.
DuBois, C. Edward. "Does Happiness Die With Us? An Aristotelian Examination of the Fortunes of the Deceased." Journal of Philosophy of Life 4 (2014):28-37.
Gooch, W. Paul. “Aristotle and the Happy Dead.” Classical Philology 78 (1983): 112- 116.
Herodotos. Herodot Tarihi. Çev. Müntekim Ökmen. İstanbul: Remzi, 1973.
Kalaycı, Nazile. “Daimondan Eudaimonia’ya: Aristoteles’te Mutluluk.” Cogito Aristoteles Özel Sayısı 77 (2014): 257-274.
Kenny, Anthony. "The Aristotelian Ethics: A Study of the Relationship Between the Eudemian and Nicomachean Ethics of Aristotle.” Chapter 8 Happiness in the Aristotelian Ethics. Oxford: ClarendonPress, 1978.
Keyinci, Ceyda. “Aristoteles’in Philia Kavrayışı ve Modern Felsefi Tartışmalar.” Kutadgubilig: Felsefe ve Bilim Araştırmaları 34 (2017): 518-534.
McLeod, Owen. “Aristotle’s Method.” History of Philosophy Quartely 12 (1995): 1-18.
Pritzl, Kurt. “Aristotle and Happiness After Death: Nicomachean Ethics 1. 10-11.” Classical Philology 78 (1983): 101-111.
Reeve, C. D. C. “Aristotle’s Philosophical Method.” The Oxford Handbook of Aristotle. Ed. Christopher Shields. New York: Oxford, 2012.
Scott, Dominic. “Aristotle On Posthumous Fortune.” Oxford Studies in Ancient Philosophy Volume XVIII. Ed. David Sedley. New York: Oxford, 2000.
Solomon, C. Robert. "Is There Happiness After Death." Philosophy 51(1976): 189- 193.