Bu çalışmada öncelikle "dinlerarası diya!og"un Türkiye'deki kısa tarihi ele alınmaktadır. Daha sonra bu kavramın algılanmasına yönelik farklı tutumlara yer verilmektedir. Diyalog fikrini destekleyen Hıristiyan dünyanın çabası, siyasi ve sosyal nedenlerden dolayı Türkiye'de daha geç yankı buldu. İlkin diyaloga yönelik bazı tepkisel tutumlara karşın, sonraları farklı yaklaşımlar gelişti. Diyalog materyallerinin Türkçeye intikatindeki yetersizlik ve onlara yönelik önyargılı değerlendirmeler, bu yaklaşımların teşekkülünde temel bir etkiye sahiptir. Bu çerçevede, "dinlerarası diyalog" kavramına yönelik üç yaklaşım incelenmektedir. Bu yaklaşımların radikal olanı, diyalog fikrini bir misyonerlik metodu olarak kabul eder. Fakat diğeri diyalogun Türkiye'de dinler arasında sosyal adalet, hoşgörü ve barış için gerekli olduğuna vurgu yapar. Son yaklaşıma göre ise, inananlar arasında diyalojik bir ilişki İçin gereklidir. Bu yaklaşıma göre diyalog, bireysel seviyede yapılmalıdır.