Çocukluk Dönemi Din Eğitimine Gelişimsel Bir Bakış Açısı

Gelişimsel din eğitimi, psikoloji ve eğitim bilimleri alanlarındaki gelişmeler çerçevesinde şekillenmiş bir eğitim faaliyetidir. Çalışmamızda tarihsel süreç içerisinde psikoloji ve pedagoji alanındaki gelişmeler ve teoriler bu alandaki öncü şahsiyetler üzerinden sunulmuştur. Bu alanlardaki çalışmalar dini gelişim ve din eğitimine uyarlanmıştır. Bu çerçevede çalışmamızda psikoloji ve eğitim bilimlerindeki çalışmaların verilerinden hareket eden din eğitimi çalışmalarının metodolojisi, ilkeleri ve problemleri incelenmiştir. Çalışmamız yöntem olarak öncelikle genel gelişimde kuram geliştiren şahsiyetlerin temel görüşlerini, ardından bunlar esas alınarak geliştirilen dini gelişim ve din eğitimi teorilerini incelemiştir. Çalışmamız literatür tarama ve doküman incelemesine dayanmaktadır. Konuyla ilgili birincil kaynaklar incelenmiş ve bunların din eğitimine etkileri farklı alan araştırmaları ile birlikte değerlendirilmiştir. Sonuç olarak, din eğitiminin gelişim teorileriyle birlikte ele alınması ve bilimsel ölçütler çerçevesinde programlanması gerektiği görülmüştür. Böyle bir din eğitimi faaliyetinin birçok yönüyle olumlu katkılarının olacağı açıktır. Bununla birlikte dini gelişim ve eğitim konusunu salt bilimsel ölçütlerle sınırlamanın maneviyat ve kutsallık gibi din eğitiminin önemli bileşenlerini ihmal etmek gibi bir sorunla karşı karşıya olduğunu belirtmemiz gerekir.

Anahtar Kelimeler:

Çocukluk dönemi, din eğitimi, dini gelişim, maneviyat

PDF

___

Allport, G. W. (1962). The individual and his religion-A psychological interpretation. New York: The Macmillan Company.
Arasteh, A. R. ve Sheikh, E. A. (2015). Tasavvuf: Evrensel benliğe giden yol. K. Sayar (Yayına Haz.). Sufi psikolojisi: Bilgeliğin ruhu, ruhun bilgeliği içinde (ss. 53-96). İstanbul: Timaş Yayınları.
Ashton, E. (2000). Religious education in the early years - Teaching and learning in the first three years of school. London: Routledge.
Atik, A. (2019). Çocukluk dönemi din eğitimine bilimsel temelli bir yaklaşım denemesi. Dini Araştırmalar, 22(56), 353-369.
Benson, P. L., Donahue, M. J., ve Erickson, J. A. (1993). The faith maturity scale: Conceptualization, measurement, and empirical validation. Research in the Social Scientific Study of Religion, 5, 1-26.
Boyatzis, C. J. (2011). Agency, voice, and maturity in children’s religious and spiritual development. S.B. Ridgely (Ed.). The study of children in religions: A methods handbook içinde (ss. 19-32). London: New York University Press.
Boyatzis, C. J. (2014). Spiritual development during childhood and adolescence. L.J. Miller (Ed). The Oxford handbook of Psychology and spirituality içinde (ss. 151-164). Oxford: Oxford University Press.
Coles, R. (1990). The spiritual life of children - The inner lives of children. Boston: Houghton Mifflin Company.
Copley, T. (2008). Teaching religion - Sixty years of religious education in England and Wales. Devon: University of Exeter Press.
Cox, E. (1966). Changing aims in religious education. London: Routledge and Kegan Paul.
Devries, D. (2001). Towards a theology of childhood. Interpretation, 55(2), 161-173.
Elkind, D. (1970). The origins of religion in the child. Review of religious research, 12(1), 35-42.
Erikson, E. H. (1963). Childhood and society. New York: Norton&Company Inc.,
Erikson, E. H. (1968). Identity youth and crisis. New York: W.W. Norton & Company.
Fowler, J. W. (1991). Weaving the new creation – Stages of faith and the public church. New York: HarperCollins.