___

• Aebi, M. F. ve Linde, A. (2010). Is There a Crime Drop in Western Europe? European Journal on Criminal Policy and Research 16(4): 251-277.
• Akers, R. L. ve Sellers, C. S. (2009). Criminological Theories: Introduction, Evaluation and Application. (Beşinci Bası). New York: Oxford University Press.
• Bachman, R. ve Schutt, R. K. (2003). The Practice of Research in Criminology and Criminal Justice. (İkinci Bası). Thousand Oaks, Kaliforniya: Sage.
• Balo, Y. S. (2005). Teori ve Uygulamada Çocuk Ceza Hukuku. Ankara: Adalet Yayınevi.
• Coleman, C. ve Moynihan, J. (1999). Understanding Crime Data: Haunted by the Dark Figure. Buckingham, İngiltere: Open University Press.
• Cullen, F. T. ve Jonson, C. L. (2012). Correctional Theory: Context and Consequences. Thousand Oaks, Kaliforniye: Sage.
• Demir, N. Ö., Baran, A. G. ve Ulusoy, D. (2005). Türkiye’de Ergenlerin Arkadaş-Akran Grupları ile İlişkileri ve Sapmış Davranışlar: Ankara Örneklemi. Bilig/Türk Dünyası Sosyal Bilimler Dergisi 32: 83-108.
• Duyan, V. ve Duyan, G. Ç. (2007). Gençlerin Demografik Özellikleri, Aile İlişkileri ve Aile İşlevleri, Arkadaşlık İlişkileri, Okul Yaşamı ve Yoksulluğun Suç Davranışına Etkisi Proje Sonuç Raporu (TÜBİTAK – SOBAG 106K097).
• Enzmann, D. ve Podana, Z. (2010). Official Crime Statistics and Survey Data: Comparing Trends of Youth Violence between 2000 and 2006 in Cities of the Czech Republic, Germany, Poland, Russia and Slovenia. European Journal on Criminal Policy and Research 16: 191-205.
• Farrington, D. P. (2000). Explaining and Preventing Crime: The Globalization of Knowledge—the American Society of Criminology 1999 Presidential Address, Criminology 38: 1-24.
• Farrington, D. P. (2002). “Developmental Criminology and Risk-Focused Prevention,” M. Maguire, R. Morgan ve R. Reiner (Ed.), The Oxford Handbook of Criminology içinde (Üçüncü Bası). New York: Oxford University Press.
• Farrington, D. P. (2003). A Short History of Randomized Experiments in Criminology: A Meager Feast. Evaluation Review 27(3): 218-227.
• Jahic, G. ve AkdaşMitrani, A. T. (2010).International Crime Victim Survey 2005: Criminal Victimization in Istanbul Households. Procedia Social and Behavioral Sciences 5: 190-198.
• Killias, M., Lucia, S., Lamon, P. ve Simonin, M. (2004). Juvenile Delinquency in Switzerland Over 50 Years: Assessing Trends Beyond Statistics. European Journal on Criminal Policy and Research 10: 111-122.
• Klein, M. W. (Ed.) (1989). Cross-National Research in Self-Reported Crime and Delinquency. Los Angeles: Kluwer Academic Publishers.
• Kraemer, H. C.,Kazdin, A. E., Offord, D. R., Kessler, R. C., Jensen, P. S. ve Kupfer, D. J. (1997). Coming to Terms with Terms of Risk. Archives of General Psychiatry 54: 337-343.
• Kumru, A. (2011). Çocukların Bilişsel, Duygusal ve Olumlu Sosyal Gelişimlerinin Boylamsal Çalışılması Proje Sonuç Raporu. (TÜBİTAK – SOBAG 104K068).
• Murray, J.,Farrington, D. P. ve Eisner, M. P. (2009). Drawing Conclusions about Causes from Systematic Reviews of Risk Factors: The Cambridge Quality Checklists, Journal of Experimental Criminology5: 1-23.
• Özbay, Ö. (2003). Merton’s Strain Theory: Evidence from High Schools in Ankara. C.Ü. Sosyal Bilimler Dergisi 27: 59-76.
• Özbay, Ö. (2004). Yaş, Adolesan Suçları ve Sosyal Bağ Teorisi. Sosyoloji Araş- tırmaları Dergisi 7: 53-75. Polat, A. ve Gül, S. K. (2010). Suçun Ölçümü. Ankara: Adalet Yayınevi.
• Sherman, L.,Gottfredson, D.C., MacKenzie, D.L., Eck, J., Reuter, P. ve Bushwa, S.D. (1998). Preventing Crime: What Works, What Doesn’t, What’s Promising. Washington: US Department of Justice.
• Thornberry, T. P. ve Krohn, M. D. (2000). “The Self-Report Method for Measuring Delinquency and Crime,” J. Reno, D. Marcus, M. L. Leary ve J. E. Samuels (Ed.) Measurement and Analysis of Crime and Justice içinde. Washington, DC: U. S. Department of Justice.
• Ulusoy, D. (2006). Gençlerin Sapmış Davranışlara Yönelmelerinde Etiketlemenin Etkisi: Lise Son Sınıf Gençliği Örneği. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi 23: 21-31.
• Ulusoy, M. D., Özcan Demir, N. ve Görgün Baran, A. (2005a). Ebeveynlerin Çocuk Yetiştirme Biçimleri ve Ergen Problemleri: Ankara İli Örneği. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi 3(3): 367-389.
• Ulusoy, M. D., Özcan Demir, N. ve Görgün Baran, A. (2005b). Parçalanmış Aile ve Gençlerde Sapmış Davranışlar: Lise Son Sınıf Gençliği Örne- ği. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi 22: 61-66.
• Unicef. (2009). Assessment of Juvenile Justice Reform Achievements in Turkey. Cenevre, İsviçre: UNICEF Regional Office for Central and Eastern Europe/Commonwealth of Independent States. Erişim tarihi: 25 Şubat 2014, http:// www. unicef. org/ceecis /UNICEF_JJTurkey08.pdf.
• Ünal, H., Çukur, C. Ş. ve Özbayrak, C. (2010). Aile, Arkadaş Grupları ve Okulun Gençlerin Şiddet Davranışlarına Etkisinin Boylamsal Olarak Çalışılması Proje Sonuç Raporu. (TÜBİTAK – SOBAG 106K310).