6356 Sayılı Kanunda Barışçıl Çözüm Yolu Olarak Arabuluculuk

Toplu iş sözleşmesi müzakereleri daha yetki aşamasından itibaren taraflar arasında oldukça sert geçen mücadelelere rastlanmaktadır. Tarafların grev ve lokavt gibi sonuçları oldukça ağır olabilecek mücadeleci yollara başvurmalarından önce uzlaştırma, tahkim ve arabuluculuk gibi barışçıl yollara gidilmesi sistemin bir gereğidir. 6356 sayılı Kanun, 2822 sayılı Kanunda olduğu gibi barışçıl çözüm yolu olarak arabuluculuğu benimsemiştir. Kanunun sisteminde tarafların grev ve lokavta başvurmaları ya da grev ve lokavtın yapılamayacağı hallerde de zorunlu tahkime gitmenin ön koşulu, barışçıl çözüm yolu olarak arabuluculuk aşamasından geçilmiş ve anlaşmanın bu aşamada da sağlanamamış olmasıdır. Taraflar resmi listede ismi bulunan bir arabulucu üzerinde anlaşmaları halinde bu kişi arabulucu olarak atanacaktır. Aksi takdirde arabulucuyu görevli makam belirleyecektir. Tarafların resmi liste dışından da arabulucu seçebilme hakkı verilmemiş olması isabetli değildir. Arabulucunun tarafları zorlama yetkisi olmayıp, taraflara sadece tavsiyelerde bulunabilir. Arabulucunun tavsiyelerini dikkate alıp almamak ve uyuşmazlığı çözüme bağlamak tarafların yetkisindedir

Anahtar Kelimeler:

Toplu görüşme – Toplu iş sözleşmesi, Toplu menfaat (çıkar) uyuşmazlığı – Arabuluculuk

Collective agreement negotiations are the stage of tough struggles between parties as from even the authorisation stage. It is the matter of system to use peaceful settlement methods, like reconciliation, arbitrage and mediation just before appealing to the struggling methods, such as strike or lock-out, which may cause adverse outcomes. The law no. 6356 adopted reconciliation as in the law no 2822. The precondition to appeal strike and lock-out or mandatory arbitration where strike and lock-out are banned is to not to reach an agreement even though completing reconciliation stage as the peaceful settlement method. An arbitrager is appointed in case of parties reach a conclusion on a name in the official list. In the contrary case, authorised body determines the arbitrager. It is not appropriate the parties don’t have the right to determine a name out of the official list. While arbitrager doesn’t have the authority to force the parties for an agreement, s/he may express suggestions. It is under parties’ authority to consider arbitrager’s suggestions and reach an agreement

Keywords:

Collective Bargaining-Collective Agreement Conflict of Collective Interest, Reconciliation,

PDF

___

Bedük, Mehmet N. (2009), “Toplu İş Hukukunda Resmi Arabuluculuk Uygulaması” Legal İş Hukuku ve Sosyal Güvenlik Hukuku Dergisi, S:24. s.1347-1426.
Canbolat T. (2013), 6356 Sayılı Kanuna Göre Toplu İş Sözleşmesinin Düzeyi ve Türleri, İstanbul: Beta Yayınevi.
Caniklioğlu N. (2012), “6356 Sayılı Sendikalar ve Toplu İş Sözleşmesi Kanununun Toplu İş Uyuşmazlıklarının Çözümüne İlişkin Yeni Düzenlemeleri”, İşveren Dergisi, Kasım-Aralık.
Çelik N. (1973), İş Hukukumuzda Uzlaştırma ve Arabuluculuk, İstanbul: İktisadi ve Ticari İlimler Akademisi Yayınları.
Çelik N. (2012), İş Hukuku Dersleri, 25.Baskı, İstanbul: Beta Yayınevi
Demir F. (2011), “Toplu İş İlişkileri Kanun Tasarısında Toplu İş Uyuşmazlıklarının Çözümü ve Grev ve Lokavt Hükümleri Değişikliklerinden Bazıları Hakkında Görüşlerimiz”, İşveren Dergisi, Kasım.
Dereli T. (1997), “Toplu İş Uyuşmazlıklarında Barışçı Çözüm Yöntemleri: Sorunlar – Öneriler”, İş Hukukunun Güncel Sorunları Semineri, Ankara: TÜHİS.
Esener T. (1978), İş Hukuku, 3. Baskı, Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Yayınları, No:432.
Esener, Turhan (1978), İş Hukuku, Yeniden Gözden Geçirilmiş 3. Baskı, Ankara
Kandemir M. (2010), “Toplu İş Sözleşmesinin Yetkisizlik Sebebiyle İptali”, Prof. Dr. Ali Güzel’e Armağan I, İstanbul: Beta Yayınevi.
Kocaoğlu M. (1999), Türk İş Hukuku’nda Arabuluculuk Kurumu, Ankara: TÜHİS.
Kutal M. (1987), Türk Toplu İş Hukukunda Barışçı Çözüm Yolları, İstanbul Üniversitesi İktisat Fakültesi Mecmuası, C.43, Prof. Dr. S.F. Ülgener’e Armağan.
Manav, E. ve Urhanoğlu, İ. Cengiz, (2011), “Toplu İş Sözleşmesinin Hükümsüzlüğü”, Kamu-İş, S:4, s.9-58.
Narmanlioğlu Ü. (2013), İş Hukuku II Toplu İş İlişkileri, Yeni Mevzuata Göre Yazılmış 2. Baskı, İstanbul: Beta Yayınevi.
Nuri Ç. (1998), “İş Hukukumuzdaki Arabuluculuk Sisteminin Genel Olarak Değerlendirilmesi”, Prof.Dr. Metin Kutal’a Armağan, Ankara: TÜHİS.
Reisoğlu, S. Bankacılık Kanunu Şerhi.
Şahlanan F. (1992), Toplu İş Sözleşmesi, İstanbul: Banksis Yayınları, No:70.
Saymen F. Hakkı, Türk İş Hukuku, İstanbul 1954.
Subaşı İ. (2003), Toplu İş Hukukunda Arabuluculuk, Prof. Dr. Ünal Tekinalp’e Armağan, İstanbul: Beta Yayınevi, Cilt:II.
Sümer, H. Hadi (2013), İş Hukuku, 17. Baskı, Konya: Mimoza Yayınları.
Sur M. İş Hukuku Toplu İlişkiler, Ankara: Turhan Kitabevi.
Tolga, M. Vassaf (1958), İş Hukuku, İstanbul.
Tuncay, A.Can, (2013), Toplu İş Hukuku, 3. Baskı, İstanbul: Beta Yayınevi.
Tunçomağ K. ve Centel T. (2008), İş Hukukunun Esasları, 5. Baskı, İstanbul: Beta Yayınevi.
Tunçomağ K. ve Centel T. (2013), İş Hukukunun Esasları, 6. Baskı, İstanbul: Beta Yayınevi.
Uçum M. (2000), Türkiye’de Toplu İş Uyuşmazlıklarının Çözümünde Resmi Arabuluculuk (1996-1999), İstanbul: Legal Kitabevi.